Διάβασα χθες το άρθρο του Παύλου Γεωργιάδη σχετικά με το carpooling, τη «συνοδήγηση» όπως ονομάζει το να μοιράζεσαι το αμάξι και τα έξοδά του για συγκεκριμένες διαδρομές κι αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας τις δικές μου εμπειρίες στο carpooling.

Όταν πρωτοάκουσα για το carpooling πίστεψα ότι σε πολύ μικρό διάστημα θα γίνει Η ιδέα για την κρίση, ότι το σύστημα θα κάνει θραύση κι ότι επιτέλους θα βγούμε από τον μικρόκοσμο του «εγώ και το αυτοκίνητό μου» και θα μπούμε στην κοινωνία της συνύπαρξης με άλλους. Έλεγα δεν μπορεί, κάποια στιγμή εκ των πραγμάτων θα αναγκαστείς να ζητήσεις συνεργασία από άλλον.

Αναζητούσα όλο το χειμώνα carpooling στην ιστοσελίδα www.snowreport.gr για να πηγαίνω στο χιονοδρομικό κέντρο Τρία Πέντε Πηγάδια, στην Νάουσα. Από την αρχή μου προξένησε έκπληξη ο πολύ περιορισμένος αριθμός αγγελιών για carpooling σε όλη την Ελλάδα. Με 14-15 χιονοδρομικά εν λειτουργία, είναι δυνατόν να υπάρχουν μόνο 10-15 οδηγοί που να θέλουν να βάλουν κόσμο στο αμάξι τους και να μοιραστούν τα έξοδα; Ο αριθμός 10-15 είναι για τα σαββατοκύριακα. Τις καθημερινές, ελάχιστες φορές υπήρξαν σχετικές αγγελίες.

Πήγα carpooling με δυο διαφορετικούς οδηγούς. Με τον έναν κάναμε πολλές φορές τη διαδρομή μαζί, όπως και με κάποιους από τους συνεπιβάτες. Ανάλογα με τον αριθμό των επιβατών, το κόστος από Θεσσαλονίκη για Πηγάδια μας έβγαινε από 8 έως 12 ευρώ. Το snowbus που βάζουν κάποιες μέρες τουριστικά γραφεία κοστίζει από 12 έως 15 ευρώ. Η μοναχική διαδρομή κοστίζει από 30 ευρώ και πάνω.

«Καλά, δε φοβάσαι;» είναι η μόνιμη ερώτηση που μου θέτουν οι γνωστοί όταν μιλώ για το carpooling. Όχι, δε φοβάμαι. Τόσο ο Αλέξης όσο κι ο Αντώνης, οι οδηγοί με τους οποίους συνταξίδεψα, είναι πολύ προσεκτικοί, με σχάρες για σκι και αλυσίδες (και γνώση σχετικά με τη χρήση τους) και προσεγμένα οχήματα. Όσο για τους υπόλοιπους συνεπιβάτες που έχω γνωρίσει, έχω να πω τα καλύτερα: χαμογελαστά και κεφάτα άτομα, με διάθεση για γνωριμίες, ανοιχτά σε ιδέες και χαβαλέ. Με το carpooling  περνάμε πάρα πολύ ωραία!

«Και πώς εμπιστεύεσαι να οδηγεί άγνωστος;» επιμένει η επιφύλαξη. Να σας το εξηγήσω.

Για όλους μας, υπάρχει το ίδιο κίνητρο. Να σηκωθούμε σαββατιάτικα ή κυριακάτικα απ’ τα χαράματα, να δώσουμε ραντεβού γύρω στις 7 – 7μισι, ντυμένοι δυσανάλογα για το κρύο της πόλης χοντρά, φορτωμένοι με βαριά αξεσουάρ (μπότες, σκι, σακίδια), να φορέσουμε τις σφιχτές μπότες, να περπατήσουμε σαν ρόμποκοπ, να ταλαιπωρηθούμε μες στο κρύο, να μας μαστιγώνει το χιόνι, να περάσουμε κάποιες ώρες μες στην ομίχλη, να πέσουμε, να βραχούμε, να πονέσουμε, να ζοριστούμε, να πεινάσουμε κλπ. Όλα αυτά που φαίνονται μια σκέτη ταλαιπωρία είναι μέρος της μεγάλης ικανοποίησης που χαρίζει η επαφή με το βουνό, στην οποία θα αναφερθώ μια άλλη φορά.

Λέτε, λοιπόν, ότι ο ψυχοπαθής οδηγός με τη σχάρα και τις αλυσίδες, θα κάτσει να κάνει εγγραφή στο carpooling του snowreport και θα περάσει όλες τα παραπάνω δοκιμασίες για να κάνει κακό σε αθώα κορίτσια; Ούτε μια στο εκατομμύριο! Αντίθετα, κατά 99% θα είναι ένας χιονοτρελαμένος που χαίρεται να μιλάει για πίστες και carving, να βοηθά τον άλλον να βελτιώσει την τεχνική του, να γνωρίζει κόσμο με ανάλογα ενδιαφέροντα κι όταν βρίσκεται στο βουνό νιώθει σαν παιδί σε ζαχαροπλαστείο.

Επίσης, συνειδητοποίησα ότι άνθρωπος που θέλει να μοιραστεί το αμάξι του, έχει μια σύνεση στην οδήγηση, δεν είναι ο τρελαμένος που θα τρέχει κάνοντας μπαντιές και σφήνες. Επειδή, προφανώς, του λείπει ένα από τα βασικά στοιχεία του σαχλογκαζάκια: ο χαζοεγωϊσμός.

Γι' αυτό και μοιράζεται το αμάξι του!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News