Δεν είμαι πολύ ειδική στο ποδόσφαιρο, αν και μ’ αρέσει να χαζεύω μπάλα. Μία απ’ τις πολύ αγαπημένες μου ποιητικές συλλογές είναι αυτή του Σπύρου Βούγια με τίτλο «Άδειες κερκίδες» που μπερδεύει όμορφα μπάλα και έρωτα. Έχοντας στο κεφάλι μου την ενδεχόμενη συνάντηση Σαμαρά-Μέρκελ αύριο Παρασκευή στο ματς Ελλάδα Γερμανία, θυμήθηκα δυο τρία τέσσερα απ’ τα ποιήματα της συλλογής και τα παραθέτω, αφήνοντας σ’ εσάς τους συνειρμούς. Enjoy!

Στη ρεβάνς
Αν κάνεις άλλο φάουλ θα σ’ αφήσω
δεν την αντέχω την αχόρταγη όρεξή σου
τα πόδια μου δε βάζω στη φωτιά.
Όταν θα παίξουμε ρεβάνς τα ξαναλέμε
στο γήπεδό μου μανιασμένα θα σε σκίσω
και θα μαζεύω τα κομμάτια μου μετά.

Μαν του μαν
Ασκείς ασφυκτική υπεροχή
μ’έχεις στριμώξει δίχως διαφυγή
απ’ το θανάσιμο κλοιό του έρωτά σου.
Για να γλιτώσω καταποντισμό
με αντεπιθέσεις θ’ανταποκριθώ
παίζοντας μαν του μαν στο σύστημά σου.

Οφσάιντ
Θέλεις να παίζεις πάντα σέντερ φορ
να βγάζεις εύκολα το γκολ χωρίς δουλειά.
Κι ας τρέχουνε τα χαφ επάνω κάτω
κι ας σκίζονται τα μπακ στην άμυνά μας.
Εσύ μια ευκαιρία περιμένεις
έστω κι οφσάιντ πάλι θα σκοράρεις.

Συντριβή
Παράξενη η τροχιά του βλέματός σου
το παίρνει ο αγέρας τόσο ελαφρύ
που δε μ’ αφήνει να στρώσω παιχνίδι.
Αναστάτωση σ’ όλες τις γραμμές
χάρτινη άμυνα
αλλεπάλληλες συγκινητικές ταπεινώσεις
υπέροχη συντριβή.
Μα γιατί πανηγυρίζεις
σ’ άφησα να με κερδίσεις.

Και το αγαπημένο μου…

Πέναλτι
Δόθηκε πέναλτι
ενώ δεν ήταν.
Έπεσε μόνη της
δεν ανετράπη.
Δεν ήταν πέναλτι
ήταν αγάπη.

*(«Άδειες Κερκίδες», Σπύρος Βούγιας (μικρός Ιανός))

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News