Δύο πατεράδες πίνουν το ποτό τους και συζητούν σε ένα σκοτεινό παριζιάνικο μπαρ. Αυτό που τους συνδέει είναι ένα τραγικό γεγονός. Και οι δύο έχουν χάσει τα παιδιά τους με πολύ βίαιο τρόπο. Και τα δύο ήταν 28 ετών. Δεν πρόλαβαν ούτε να τα αποχαιρετήσουν. Την ίδια μέρα, την ίδια ώρα. Στις 13 Νοεμβρίου του 2015, στον συναυλιακό χώρο του Μπατακλάν, στο κέντρο του Παρισιού. Και τα δύο σκοτώθηκαν σε τρομοκρατική επίθεση.

Υπάρχει όμως μία μεγάλη διαφορά στις δύο φαινομενικά τόσο κοινές ιστορίες. Το ένα παιδί έπεσε νεκρό από πυρά ισλαμιστή στη χειρότερη τρομοκρατική θηριωδία της Γαλλίας στη σύγχρονη Ιστορία της. Το δεύτερο ήταν ένα από τους δολοφόνους που επίσης σκοτώθηκε εκείνη την ημέρα.

Είναι αρκετά παράξενο και τελείως ασυνήθιστο να βλέπει κάποιος τον Ζορζ Σαλίν και τον Αζντίν Αμιμούρ να κάθονται μαζί, να συνομιλούν και να πιάνει ο ένας το χέρι του άλλου σαν παλιοί, καλοί φίλοι, αν σκεφτεί ότι το παιδί το ενός ευθύνεται για τον φόνο του παιδιού του άλλου.

Εκεί που θα περίμενε κάποιος ο Ζορζ να βιώσει θυμό και οργή για τον πατέρα που ανέθρεψε έναν από τους μεγαλύτερους τρομοκράτες της Γαλλίας, δείχνει μόνο ζεστασιά και καλοσύνη. «Είναι οξύμωρο και αντιστρατεύεται σε όλους τους κανόνες να βρισκόμαστε οι δυο μας, ο πατέρας του θύματος και ο πατέρας του θύτη μαζί», σχολιάζει ο 72χρονος Αμιμούρ στη βρετανική Telegraph.

Οι δύο πατεράδες δεν είναι απλώς γνωστοί. Εχουν γράψει και από κοινού ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε την προηγούμενη εβδομάδα (προς το παρόν μόνο στα γαλλικά). Ο τίτλος του είναι «Το μόνο που μας απέμεινε είναι λέξεις» (Il Nous Reste les Mots).

Η κόρη του Ζορζ, η Λολά, ήταν εκδότρια παιδικών βιβλίων. Τελευταία στιγμή είχε βρει ένα εισιτήριο για τη συναυλία που τόσο ήθελε να απολαύσει. Οταν το αμερικανικό συγκρότημα «Eagles of Death Metal» άρχισε να παίζει το κομμάτι «Kiss the devil», ο γιος του Αμιμούρ, ο Σαμί, μαζί με άλλους δύο μπήκαν στον συνεδριακό χώρο με Καλάσνικοφ και επί 20 λεπτά πυροβολούσαν προς πάσα κατεύθυνση. Το αποτέλεσμα ήταν να προκαλέσουν ένα λουτρό αίματος με 90 θύματα.

Τρεις σφαίρες πέτυχαν τη Λολά, ενώ τον Σαμί πυροβόλησε και σκότωσε ένας αστυνομικός, πριν προλάβει να ενεργοποιήσει το γιλέκο με τα εκρηκτικά με το οποίο ήταν ζωσμένος.

Η γνωριμία

Η πρώτη φορά που οι δύο πατεράδες μίλησαν μεταξύ τους ήταν τον Φεβρουάριο του 2017, όταν ο Ζορζ ήταν πρόεδρος της ομάδας θυμάτων της τρομοκρατικής επίθεση που ονομάζεται «13onze15» (η ημερομηνία της επίθεσης) και ο Αζντίν τον πήρε στο τηλέφωνο.

«Τι θέλεις; Του είπα», γράφει ο Ζορζ στην κοινή έκδοσή τους, αναφερόμενος στην πρώτη τηλεφωνική επαφή που είχαν. Και αυτός απάντησε «αισθάνομαι κι εγώ θύμα και θα ήθελα να σας το εξηγήσω».

Χιλιάδες κακές εικόνες πέρασαν μέσα σε ένα δευτερόλεπτο από το μυαλό του Ζορζ, όμως τελικά συμφώνησε να τον συναντήσει. Οχι μόνος του. Διότι σίγουρα θα υπήρχαν αντιδράσεις και από τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας θυμάτων.

Μαζί του ήταν και η Ορελιά Ζιλμπέρ, η οποία βρισκόταν στο Μπατακλάν το βράδυ του μακελειού και ήταν από τις τυχερές που επέζησε του μαζικού χτυπήματος. Ο Αζντίν κατάφερε να τους «διαγράψει» κάθε αμφιβολία και η ανθρωπιά και η αγάπη του για τη ζωή εντυπωσίασε τον Ζορζ και την Ορελιά.

Στόχος του Αζντίν από την αρχή ήταν η έκδοση του βιβλίου και κατάφερε τελικά να πείσει τον Ζορζ να το γράψουν μαζί.

«Ημουν περίεργος να μάθω πώς γίνεσαι τρομοκράτης, τι μπορεί να κάνει ένα νέο άνθρωπο να αποφασίσει να σκοτώσει και να μην τον ενδιαφέρει να θυσιάσει ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό. Και αυτός ήταν ο πρώτος λόγος που δέχθηκα», λέει ο Ζορζ.

Ο δεύτερος ήταν ότι αισθάνθηκε πώς με τον τρόπο αυτό θα μπορούσε να επιτύχει ένα ειρηνικό και υγιή διάλογο με τις μουσουλμανικές κοινότητες. «Με τη συνεργασία μου με τον πατέρα του δολοφόνου της κόρης μου, πιστεύω ότι στέλνω ένα πολύ ηχηρό μήνυμα. Οι εχθροί μας είναι οι τρομοκράτες», εννοώντας ότι δεν είναι οι συγγενείς τους.

Για τις ανάγκες του βιβλίου οι δύο άνδρες συναντήθηκαν περίπου 15 φορές. Πολλές από αυτές έφαγαν, κάποιες άλλες ήπιαν ποτό.

«Μιλούσαμε χαλαρά και λέγαμε ο ένας στον άλλον τις οικογενειακές μας ιστορίες. Μου αρέσει σαν τύπος. Μπορεί να μην καταφέρουμε ποτέ να γίνουμε φίλοι, αλλά συμπεριφερόμαστε φιλικά ο ένας στον άλλον», λέει ο Ζορζ. Το ίδιο αισθάνεται και ο Αζντίν. «Ο Ζορζ είναι πολύ καλός, είναι τζέντλεμαν», λέει.

Το βιβλίο είναι γραμμένο σε μορφή διαλόγου των δύο ανδρών και το τελευταίο κεφάλαιο είναι ένα γράμμα που θα έστελνε ο καθένας στο νεκρό παιδί του άλλου.

Στο δικό του ο Αζντίν ζητά από τη Λολά συγχώρεση χιλιάδες φορές και ρίχνει την ευθύνη του θανάτου της σε μία «δολοφονική ιδεολογία». Ωστόσο, διερωτάται αν φταίει και ο ίδιος για τον χαρακτήρα του γιου του. «Αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ. Είναι ένα θέμα – ταμπού. Κάτι που δεν έχω συζητήσει με τη γυναίκα μου από την ημέρα του θανάτου του γιου μας. Θα ήταν σαν να ρίχνω αλάτι σε πληγές».

Ωστόσο, αυτό το κάνει από σεβασμό στη γυναίκα του και στη μνήμη του παιδιού του. Διότι ο ίδιος γνωρίζει πολύ καλά πώς «η τρομοκρατία είναι μία προσπάθεια να κλείσεις τα στόματα του κόσμου. Και γι΄αυτό θα πρέπει να μην σταματήσουμε να μιλάμε…», καταλήγει ο ίδιος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News