871
Ο Ρίκι Ρούμπιο, με το χρυσό μετάλλιο στο στήθος, απολαμβάνει τα κομφετί που πέφτουν μετά τον θρίαμβο της Ισπανίας. Ισως να κοιτάει ψηλά, ψάχνοντας τη μητέρα του | REUTERS/Thomas Peter

Ρίκι Ρούμπιο: Οταν η οδύνη γίνεται δύναμη

Sportscaster Sportscaster 16 Σεπτεμβρίου 2019, 14:06
Ο Ρίκι Ρούμπιο, με το χρυσό μετάλλιο στο στήθος, απολαμβάνει τα κομφετί που πέφτουν μετά τον θρίαμβο της Ισπανίας. Ισως να κοιτάει ψηλά, ψάχνοντας τη μητέρα του
|REUTERS/Thomas Peter

Ρίκι Ρούμπιο: Οταν η οδύνη γίνεται δύναμη

Sportscaster Sportscaster 16 Σεπτεμβρίου 2019, 14:06

Ολα τα βλέμματα στο γήπεδο ήταν στραμμένα πάνω του. Εκείνος, όμως, δεν έβλεπε κανέναν. Σήκωσε το χέρι και έδειξε τον ουρανό – αυτόν που έκρυβε η οροφή. Κάτι ψέλλισε, σαν λέξη από προσευχή, κι έστειλε ψηλά ένα φιλί. Υστερα έκλαψε στις αγκαλιές των συμπαικτών του.

Το 2017 η Marca είχε δημοσιεύσει μια σειρά από φωτογραφίες αυτού του τελετουργικού, που ο Ρίκι Ρούμπιο ακολουθεί σε κάθε του παιχνίδι, είτε στο ΝΒΑ είτε με την εθνική ομάδα της Ισπανίας. Είναι ο τρόπος του για να κρατά τη μνήμη της μητέρας του ζωντανή. Μια επαναλαμβανόμενη, δημόσια εκδήλωση αγάπης προς τον πιο σημαντικό άνθρωπο της ζωής του.

Η Τόνα Βίβες έχασε τη μάχη με τον καρκίνο (στους πνεύμονες) πριν από τρία χρόνια. Στα 56 της. Ο Ρίκι κόντευε τα 26. Η γυναίκα πάλευε με την ασθένεια από το 2012, και ο ισπανός γκαρντ γνώριζε ποια θα ήταν η κατάληξη. Αλλά, όπως λέει ο ίδιος, «ακόμη κι αν το περιμένεις, ποτέ δεν είσαι προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο». Στην κηδεία της, ούτε ένα δάκρυ δεν κύλησε από τα μάτια του. Κανένα σημάδι στο πρόσωπό του δεν πρόδιδε την οδύνη του. Επρεπε να φαίνεται δυνατός, για να στηρίξει τον πατέρα και τον (μεγαλύτερο) αδελφό του, που σπάραζαν στο κλάμα. Αλλά, όταν επέστρεψε στο σπίτι του μετά την τελετή, κατέρρευσε.

Γύρισε στη δουλειά, στο ΝΒΑ, μα το τελευταίο πράγμα που σκεφτόταν ήταν το μπάσκετ. «Τα βράδια περνούσα μια κόλαση. Ξυπνούσα μέσα στη νύχτα, μόνος σε κάποιο ξενοδοχείο, και αναρωτιόμουν «γιατί είμαι εδώ;», «τι νόημα έχει, πια, αυτό που κάνω;». Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο πλησίαζαν, όμως ο Ρίκι ήταν έτοιμος να παρατήσει. Δεν είχε κέφι για προπόνηση, ήταν άδειος από φιλοδοξίες, κανένας θρίαμβος δεν μπορούσε να του δώσει χαρά. Πνιγόταν σε μια θάλασσα κατάθλιψης. Ωσπου, είδε μπροστά του ένα «σωσίβιο».

Θυμήθηκε τα λόγια της μητέρας του στην τελευταία τους συνάντηση, σε μια διακοπή του ΝΒΑ για το All-Star Game. Είχε ταξιδέψει στην Καταλούνια, τη γενέτειρά του, για να περάσει μερικές μέρες μαζί της και να την φροντίσει. Οταν της είπε ότι σκόπευε να μείνει κοντά της και να μην επιστρέψει στις ΗΠΑ, εκείνη του τράβηξε ελαφρά το μούσι -το συνήθιζε όταν τον μάλωνε- και το θολό της βλέμμα ξαναβρήκε τη λάμψη του, για στερνή φορά: «Ζήσε για μένα, αγόρι μου. Μόνον έτσι μπορείς να με κρατήσεις ζωντανή».

Κάθισε μπροστά στον υπολογιστή του και κατέγραψε κάθε του επιθυμία – στόχο. Την Κυριακή έσβησε το νούμερο 1 της λίστας: «να κατακτήσω χρυσό μετάλλιο σε ένα σπουδαίο τουρνουά και να το αφιερώσω σε ‘κείνη». Απομένει, μεταξύ άλλων, να κολυμπήσει δίπλα σε λευκούς καρχαρίες (σε κλουβί, ασφαλώς), να διασχίσει την Αυστραλία με ποδήλατο, να κάνει Skydiving, να συμμετάσχει σε ένα σαφάρι…

Ο Ρούμπιο δεν κέρδισε, απλώς, το «χρυσό». Ηταν ο ηγέτης του ισπανικού θριάμβου σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Αναδείχτηκε MVP (πολυτιμότερος παίκτης), τόσο του τελικού, όσο και ολόκληρης της διοργάνωσης. Μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν αναπληρωματικός στην εθνική ομάδα της Ισπανίας, με αποκαρδιωτικές επιδόσεις πίσω από τη γραμμή των 6,75μ. Οι αντίπαλοί του τον άφηναν να σουτάρει από μακριά, βέβαιοι ότι θα στείλει την μπάλα… στο σίδερο. Στην Κίνα, η ευστοχία του στα τρίποντα άγγιξε το 50%, ενώ σκαρφάλωσε στην πρώτη θέση των καλύτερων πασέρ όλων των εποχών στο τουρνουά. Η εκτόξευσή του είναι ένα θαυμάσιο παράδειγμα για το πώς η οδύνη μπορεί να μετατραπεί σε κινητήριο δύναμη.

Καθώς τα πιο μεγάλα «αστέρια» της εθνικής Ισπανίας (ο Πάου Γκασόλ, ο Σερζ Ιμπάκα, ο Νίκολα Μίροτιτς, ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ) απουσίαζαν, το κορυφαίο όνομα στη μαρκίζα της ομάδας ήταν ο Μαρκ Γκασόλ. Ο 34χρονος σέντερ, ο οποίος πριν από λίγους μήνες κατέκτησε τον τίτλο στο ΝΒΑ (με τους Τορόντο Ράπτορς), έγινε μόλις ο δεύτερος παίκτης στα χρονικά του μπάσκετ, μετά τον Λαμάρ Οντομ (2010), που την ίδια χρονιά αναδείχτηκε και παγκόσμιος πρωταθλητής. Αλλά, ο Ρούμπιο τον ξεπέρασε. Διανύει την πιο παραγωγική περίοδο της καριέρας του.

Το 2006, όταν η Ισπανία κέρδισε το πρώτο της Παγκόσμιο Κύπελλο, ο Ρούμπιο ήταν – δεν ήταν 16 ετών. Τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς εμφανίστηκε στην ευρωπαϊκή μπασκετική σκηνή, με την Μπανταλόνα, κάνοντας το ντεμπούτο του στην Ευρωλίγκα απέναντι στον Παναθηναϊκό. Σκόραρε δύο πόντους και μοίρασε μια ασίστ σε 12 λεπτά συμμετοχής. Το καλοκαίρι του 2011 έφυγε με όνειρα για τη Μινεσότα (οι Τίμπεργουλβς τον είχαν επιλέξει στο ντραφτ του 2009 ως Νο 5). Ηταν ένα ανέμελο παιδί, που σκεφτόταν μόνον το μπάσκετ. Η ευτυχία του, όμως, δεν κράτησε πολύ. Από το 2012, που η μητέρα του διαγνώστηκε με καρκίνο, οι χαρές του ήταν «μισές». Το μυαλό του ταξίδευε, διαρκώς, κοντά της. Ακόμη και την ώρα του αγώνα.

Στο μπάσκετ αφοσιώθηκε ξανά, ολοκληρωτικά, τα τρία τελευταία χρόνια. Οι στιγμές που της αφιερώνει τις νίκες του, είναι αυτές που τη «συναντά». Οπως χθες, την ώρα που η Ισπανία γιόρταζε το 15ο μετάλλιό της σε μια εικοσαετία, έχοντας εκείνον για πρωταγωνιστή. «Τη νιώθω εδώ, δίπλα μου», εξομολογήθηκε στη συνέντευξη Τύπου μετά τον τελικό.

Τον Ιούλιο του 2018 εγκαινίασε το «Ricky Rubio Foundation», ένα ίδρυμα που ενημερώνει τον κόσμο για τον καρκίνο των πνευμόνων και την πρόληψή του. Ενα σημαντικό μέρος των χρημάτων που κερδίζει από το μπάσκετ, το προσφέρει σε ανασφάλιστους ασθενείς που αδυνατούν να καλύψουν τα έξοδα της θεραπείας τους.

Η ιστορία του Ρούμπιο είναι πικρή και, συνάμα, υπέροχη. Χάρη σε ένα χρυσό μετάλλιο κάνει, από χθες, το γύρο του Κόσμου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News

Διαβάστε ακόμη...

Διαβάστε ακόμη...