Τελικά, η εξάσκηση σε ένα μουσικό όργανο δεν είναι το παν, αν πιστέψει κανείς μία νέα έρευνα αμερικανών επιστημόνων.

Μέχρι τώρα, η επικρατούσα επιστημονική θεωρία ήταν «ο κανόνας των 10.000 ωρών» εξάσκησης, προτού ο μουσικός συμπληρώσει τα 20 χρόνια του. Για να είναι πολύ καλός σε κάποιο μουσικό όργανο, θα πρέπει να έχει συμπληρώσει αυτές τις ώρες εξάσκησης.

Ομως, η Μπρουκ Μακναμάρα, ψυχολόγος σε πανεπιστήμιο του Κλίβελαντ, έχει διαφορετική άποψη. «Ο κανόνας είναι υπεραπλουστευτικός. Το αν είναι κάποιος καλός μουσικός εξαρτάται από συνδυασμό παραγόντων, όπως το περιβάλλον, η οικογένεια, τα γονίδια και οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους, συν η εξάσκηση».

Μία έρευνα σε βιολιστές και πιανίστες το 1993, ανέπτυξε τη θεωρία των 10.000 ωρών, καθώς βρήκε ότι οι περισσότεροι πολύ καλοί βιολιστές είχαν συμπληρώσει τόσες ώρες εξάσκησης πριν τα 20 ηλικιακά έτη τους. Οι τότε ερευνητές δεν είχαν προσμετρήσει τον παράγοντα του ταλέντου και είχαν υποστηρίξει ότι οι διαφορές στην ικανότητά τους είναι απόρροια της εξάσκησης.

Η Μακναμάρα και η συνεργάτης της, Μέγκα Μάιτρα, επιχείρησαν να επαναλάβουν την έρευνα του 1993 για να δουν αν τα αποτελέσματα θα είναι τα ίδια και μελέτησαν τρεις ομάδες με 13 βιολιστές η καθεμία. Οι βιολιστές ήταν χωρισμένοι σε μέτριους, καλούς και άριστους, με βάση το πόσο εξασκούνταν καθημερινά. Παράλληλα, τους ζήτησαν να κρατήσουν ημερολόγιο με τις καθημερινές τους δραστηριότητες.

Οι μέτριοι βιολιστές δήλωσαν 6.000 ώρες εξάσκησης πριν τα 20 έτη τους, αλλά οι καλοί και οι άριστοι περίπου 11.000. Η διαφορά αυτή όμως δεν έδειξε να παίζει μεγάλο ρόλο στην ικανότητά τους ως μουσικών.

«Στα υψηλότερα επίπεδα ικανότητας, βλέπουμε ότι οι ώρες πρόβας δεν επηρεάζουν τους μουσικούς. Ολοι τους έχουν παίξει άπειρες ώρες, και ρόλο παίζουν πλέον άλλοι παράγοντες, ανάλογα με το όργανο. Επίσης, ένας παράγοντας μπορεί να επηρεάσει έναν άλλον. Ενα παιδί που του αρέσει να παίζει βιολί μπορεί να θέλει να παίζει συνέχεια και δεν το βλέπει ως αγγαρεία» εξηγεί η Μακναμάρα στην Guardian.

Και συνέχισε: «Είναι σημαντικό να γνωρίζει κάποιος τα όρια της εξάσκησης. Σε κάνει καλύτερο από ό,τι ήσουν χθες, συνήθως. Αλλά δεν θα σε κάνει καλύτερο από τον γείτονά σου απαραίτητα, ή από το άλλο παιδί στην τάξη».

Οι συγγραφείς της έρευνας του 1993 όμως, δεν συμφωνούν με τα νέα συμπεράσματα. Ο Αντερς Ερικσον, ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο Florida State, είπε ότι η νέα έρευνα απλά επιβεβαιώνει τα δικά τους ευρήματα. «Δεν μπορείς να πεις αντικειμενικά ποιοι είναι καλοί και ποιοι πολύ καλοί βιολιστές. Είναι φυσικό να έχουν εξασκηθεί τις ίδιες ώρες. Οταν το ανθρώπινο σώμα υποβάλλεται σε τρομερή καταπόνηση επίτηδες, στη διάρκεια της πρόβας, μία σειρά από αδρανή γονίδια “ξυπνούν” και ενεργοποιούνται έκτακτες σωματικές διαδικασίες. Αυτό το όφελος από την εξάσκηση είναι διαθέσιμο σε όλους όσοι θέλουν να βελτιώσουν την απόδοσή τους».

Ο Ραλφ Κράμπε, άλλος ένας ερευνητής του 1993, πρόσθεσε ότι τα νέα ευρήματα δεν αλλάζουν τίποτα από τα παλιά και ότι φυσικά ρόλο δεν παίζουν μόνο πόσες ώρες εξασκείται κάποιος, αλλά η ποιότητα της πρόβας, οι καθηγητές των μουσικών και η στήριξη από τους γονείς τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News