Το να κριτικάρεις καθημερινά την κυβέρνηση είναι εύκολο. Δίνει συνεχώς λαβές και αφορμές για να το κάνεις, συχνά –μάλιστα- με προκλητικό τρόπο.

Το να κριτικάρεις καθημερινά τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμη πιο εύκολο. Δίνει όχι απλά λαβές για να το κάνεις, συχνά προσφέρει και το χέρι.

Ωστόσο, το να εγκαλείς τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί καλεί τον κόσμο στην απεργία ενάντια στην κυβερνητική πολιτική είναι ανόητο.

Τα social media έχουν γεμίσει από σχόλια για το ότι η Κουμουνδούρου συμμετέχει στη γενική απεργία της Πέμπτης. Είναι εύκολο το επικριτικό post στο facebook, ακόμη πιο εύκολη η ατάκα στο twitter. Το δύσκολο είναι να σκεφτείς πως είναι άλλο το κόμμα κι άλλο η κυβέρνηση.

Ορθώς ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί τον κόσμο στην πορεία. Είναι θεσμικά σωστό –κι αυτονόητο- να έχουν διαφορετικές λειτουργίες κόμματα και κυβέρνηση. Δεν έχει καμία σχέση –ή δεν θα έπρεπε να έχει καμία σχέση- το τι κάνει το Μαξίμου με το τι κάνει η Κουμουνδούρου. Το κόμμα πρέπει να ελέγχει την κυβέρνηση, τα στελέχη πρέπει να είναι δίπλα στον λαό κι όχι υποτακτικοί των υπουργών. Ο ρόλος ενός κομματικού είναι να δίνει τη μάχη για τον πολίτη, να κατέβει ο ίδιος στον δρόμο και να καλέσει τον κόσμο να κάνει το ίδιο. Η δουλειά του βουλευτή και του υπουργού είναι να νομοθετούν. Κι όπως έχει φανεί από την καταβολή των κοινοβουλευτικών συστημάτων, αυτά τα δύο «συμφέροντα», αυτές οι δύο αρμοδιότητες πολλές φορές συγκρούονται. Για την ακρίβεια, τις περισσότερες φορές.

Υπ’ αυτή την έννοια, ορθώς κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και καλεί τον κόσμο σε απεργία και σε πορεία. Αυτός είναι ο ρόλος του. Να αφουγκράζεται ένα κοινωνικό αίτημα και να το μετατρέπει σε πολιτική πρόταση ή ακόμη και σε «επιταγή». Η κυβέρνηση δεν έχει την πολυτέλεια –χρόνου κυρίως- να το κάνει.

Κάποτε, ένα moto που ακολουθούσε το ΠΑΣΟΚ στις εσωτερικές του διαδικασίες ήταν το «το κόμμα ένα βήμα πιο μπροστά από την κυβέρνηση κι η νεολαία ένα βήμα πιο μπροστά από το κόμμα». Τώρα δεν υπάρχει καν νεολαία ΣΥΡΙΖΑ να το πάει πιο κάτω. Οχι, βέβαια, πως αν υπήρχε θα το έκανε.

Το πραγματικά οξύμωρο της αυριανής ημέρας είναι πως στο ίδιο μπλοκ, κάτω από το ίδιο πανό, θα υπάρχουν άνθρωποι που θα ζητούν να πέσουν τα όρια ηλικίας στα 60 και άνθρωποι που θα ζητούν λιγότερους φόρους. Λες και το ένα δεν αναιρεί το άλλο.

Υ.Γ. Υπάρχει και κάτι ακόμη. Ο νόμος της φύσης. Όλα τα συστήματα, μαθηματικά, πολιτικά, οικολογικά, κοινωνικά κλπ. απεχθάνονται το κενό. Η ίδια η φύση δεν μπορεί να λειτουργήσει με κενά. Από την στιγμή που δεν υπάρχει αντιπολίτευση να κατεβάσει τον κόσμο στον δρόμο, κάποιος πρέπει να το κάνει. Ε, ας το κάνει η συμπολίτευση. Αφού δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε χωρίς να ικανοποιήσουμε το αγωνιστικό φρόνημα του να κλείνουμε Σταδίου και Πανεπιστημίου 80 μέρες τον χρόνο, ας το κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News