Πρέπει να χρειάζεται πολύ ταλέντο προκειμένου να επιδείξει κάποιος απόλυτη αστοχία σε όλες τις κινήσεις τις οποίες επιχειρεί. Επίσης, χρειάζεται πολλή αναισθησία προκειμένου αυτός ο κάποιος να επιρρίπτει τις ευθύνες δεξιά κι αριστερά, επικαλούμενος το δικό του πρότερο φιλάνθρωπο κι αλληλέγγυο βίο.

Για τον κύριο Μουζάλα μιλώ κι απορώ ποιος ήταν ο ιθύνων νους ο οποίος εισηγήθηκε την Πέτρα Ολύμπου ως χώρο διαβίωσης των προσφύγων. Ποιος σκέφτηκε ότι οι πρόσφυγες διαθέτουν αντοχές και πάθος εικοσάχρονων χιονοδρόμων του Στρατού; Στρατιωτικός, πάντως, το αποκλείω να ήταν. Μα, στον Όλυμπο μέσα σε σκηνές του Στρατού; Και στο Δερβένι της Θεσσαλονίκης; Εκεί που πάντα πιάνει χιόνι όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν, εκεί που ο δρόμος κλείνει από ομίχλη, εκεί όπου σημειώνονται συγκρούσεις αυτοκινήτων και φορτηγών λόγω καιρικών συνθηκών;

Βορειοελλαδίτης, πάντως, δεν ήταν. Προφανώς ήταν κάποιος ο οποίος πίστεψε τον αφελή στίχο «κρύο δεν κάνει στην Ελλάδα, κρύο δεν έκανε ποτέ». Έτσι, για κάποιον ακατανόητο λόγο, τα περισσότερα κέντρα φιλοξενίας προσφύγων δημιουργήθηκαν στη Βόρεια Ελλάδα, στο πιο κρύο μέρος της χώρας. Είχε πάει κανείς στον Όλυμπο πριν λάβει την απόφαση να λειτουργήσει εκεί κέντρο φιλοξενίας; Ποιος ανέλαβε την ευθύνη να αφήσει γυναικόπαιδα μέσα στο κρύο και τα χιόνια, Νοέμβρη μήνα;

Χάνουμε τα λόγια μας μπροστά στην ανείπωτη ανευθυνότητα. Μέχρι τις 20 Νοεμβρίου, περισσότεροι από 1.100 πρόσφυγες ήταν στις μεγάλες σκηνές στην Πέτρα Ολύμπου, στο κρύο και τον αέρα, σε υψόμετρο 520 μέτρων. Τότε άρχισε η μετακίνησή τους από τους υπεύθυνους της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, ενώ οι τελευταίοι 241 μεταφέρθηκαν από εκεί στις 30 Νοεμβρίου σε διαμερίσματα και ξενοδοχεία στο νομό Θεσσαλονίκης.

Γιατί έγινε τόσο η αργά η μετακίνησή τους; Γιατί τότε ολοκλήρωσε η Ύπατη Αρμοστεία τις διαδικασίες. Γιατί τις ολοκλήρωσε τόσο αργά; Επειδή το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής προγραμμάτιζε να τους μεταφέρει σε μια δομή που προετοίμαζε, αλλά τελικά δεν κατάφερε ή δεν πρόλαβε να φτιάξει. Τότε ζητήθηκε η βοήθεια της Ύπατης Αρμοστείας και άρχισε η διαδικασία εξεύρεσης δομών, μέσω του προγράμματος φιλοξενίας του Διεθνούς Οργανισμού. Το πότε ακριβώς ζητήθηκε η βοήθεια, η Ύπατη Αρμοστεία αποφεύγει να το διευκρινίσει. «Για κάποιον ο οποίος είναι “στο χώρο”, είναι εύκολο να καταλάβει πόσο δύσκολο είναι να πραγματοποιηθεί μια μετακίνηση τόσων ατόμων επιχειρησιακά», μας είπαν. Εμείς, πάλι, που δεν είμαστε “στο χώρο” αλλά είμαστε “στη χώρα”, ντρεπόμαστε για την κατάσταση του Προσφυγικού κι απαιτούμε, ως πολίτες, να γνωρίζουμε με ακρίβεια γιατί η διαχείριση αυτής της κατάστασης είναι αδέξια σε σημείο απανθρωπιάς, δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News