Κάθε τρεις μέρες τού ελέγχουν τις τιμές· κι όταν τελειώνει η λευκή δεσποινίς με το αίμα, ποτέ δεν περιμένει το ασανσέρ, τρέχοντας ξαναβγαίνει στον δρόμο και ύστερα χώνεται στην παλιά στοά. Ολομόναχος πια, ανάμεσα στις άδειες βιτρίνες και τις ξεχαρβαλωμένες επιγραφές, αναποδογυρίζει με ευλάβεια, σχεδόν πάνω του, τον κατακίτρινο φάκελο: τα λευκά πέφτουν με βία στο μωσαϊκό, μπλέκονται στις ψηφίδες και ασημένια κολλούν στο ημίφως.

Σαν κολυμπώντας ανοίγει δρόμο ανάμεσα στα άπειρα φωτοτυπημένα κύτταρά του και ύστερα αργά-αργά ξαπλώνει κοντά τους· είναι ζεστά, μα νιώθει αμηχανία, πρώτη φορά τόσο κοντά στον εαυτό του, στρίβει τσιγάρο και αρχίζει ξανά -ακόμη μια μέρα- το μέτρημα.

Πάντα, στην έκτη χιλιάδα αιμοσφαιρίων ανάβουν όλες οι ξεχασμένες επιγραφές ταυτόχρονα και ο χώρος φαντάζει ακόμη ζωντανός, σαν πόλη μες σε εκατομμύρια γιορτινά ολόλευκα, επικίνδυνα κοφτερά άστρα.

Την ώρα αυτής της γιορτής ανοίγει σα χάρτη την ακτινογραφία. Λεπτοί ποταμοί και ανάμεσά τους τεράστια δέντρα που τόσο συχνά τα γλείφει μια φοβερή φωτιά και μαυρίζουν. Κλείνει τα μάτια με τα χέρια και μένει αόριστο χρόνο ακίνητος εκεί μέσα.

Όμως, θυμήσου! Πάντα αυτές τις ώρες, χρειάζεται μια ίριδα ακριβώς στο χρώμα του αίματος, τόσο υπερβολικά κόκκινη και λαμπερή, σχεδόν σαν πυρωμένη, εκπληκτική και σπάνια για έναν τέτοιο μήνα, όπου όλα ξεθωριάζουν.

Έξω στόλισαν, και το χέρι σου είναι κατατρυπημένο, αλλά εσύ δεν χρειάζεσαι κανένα στολίδι. Τώρα κλείνεις τα μάτια, όταν όμως πάλι τα ανοίξεις, η μικρή ίρις θα υπάρχει ακόμη εκεί.

Και όλο αυτό είναι το τίμημα, Ανδρέα, της ζωής.

Καλά Χριστούγεννα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News