Οταν είδα τη διαφήμιση, δεν χρειάζεται να πω ποια γιατί όλη η Ελλάδα την είδε κι έπεσε στα πατώματα απ’ τα γέλια, ένα σοκ το έπαθα. Μόνο για να αυτοτρολαριστεί κανείς θα έκανε μια τέτοια διαφήμιση, αλλά η Αντζελα δεν έχει χιούμορ. Οπότε, υποθέτω, το έκανε επειδή το πίστευε και της φάνηκε καλό σαν ιδέα.

Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν το γεγονός ότι δέχτηκε να καταστρέψει ένα απ’ τα καλύτερα τραγούδια της. Εγώ δεν είμαι του ελαφρολαϊκού, αλλά μερικά τραγούδια της μπουζοκοπίστας τα θεωρώ ύμνους και πιστεύω ότι έχουν μεγαλύτερη αξία από πολλά ντεμέκ πχιοτικά. Ενα απ’ αυτά τα άσματα είναι το «Ποια θυσία». Αν κάποιος μου ζητούσε να του πω το τοπ10 των καλύτερων σκυλάδικων όλων των εποχών, θα το έβαζα σίγουρα στην πρώτη πεντάδα, μαζί με την «Μολυβιά» και το «Γέλα κυρία μου». Τόσο σπουδαίο το θεωρώ.

Και θέλω να ‘ρθω να σ’ αρπάξω απ’ τη αυτή τη διαφήμιση λαίδη μου, να σε ρωτήσω με τα μάτια δακρυσμένα: με ποιο δικαίωμα δέχτηκες ένα τέτοιο τραγούδι να το ρίξεις στον κάδο της πασχαλινής διαφημιστικής μαζικής κουλτούρας; Με ποιο δικαίωμα άφησες έναν διαφημιστή να του αλλάξει τα φώτα και να το κάνει ν’ ακούγεται τόσο γελοίο; Είναι σα να έδωσες την haute couture τουαλέτα σου σε ράφτη και να του είπες: κάντο στολή πασχαλινού λαγού.

Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν το γεγονός ότι δέχτηκε να καταστρέψει ένα απ’ τα καλύτερα τραγούδια της. Εγώ δεν είμαι του ελαφρολαϊκού, αλλά μερικά τραγούδια της μπουζοκοπίστας τα θεωρώ ύμνους

Ετσι ένιωσα σε πρώτη φάση, προδομένη. Σε δεύτερη φάση όμως, άλλαξα γνώμη, γιατί σκέφτηκα το εξής: ό, τι κάνεις, πρέπει να το κάνεις καλά.  Κι αυτή η διαφήμιση, πρέπει να το παραδεχτούμε όλοι, είναι κορυφαία στο είδος της. Είναι ένα διαμάντι κακογουστιάς, ένα ρουμπίνι κιτσαριού, ένα σμαράγδι ακαλαισθησίας, τόσο λαμπερό και πολύτιμο που αξίζει να το χειροκροτήσει κανείς.

Γι’ αυτό, αφού ξεπέρασα το αρχικό σοκ, εντέλει τη θαύμασα τη διαφήμιση. Παίρνει ένα κορυφαίο σκυλάδικο άσμα, του αλλάζει στιχουργικά τα φώτα και το τοποθετεί μέσα σ’ ένα περιβάλλον τόσο εντυπωσιακά κακόγουστο από άποψη σκηνοθεσίας και ύφους, που σ’ αφήνει μ’ ανοιχτό το στόμα, σε εκπλήσσει. Και πείθει και τον άνθρωπο που το τραγούδησε και αποθεώθηκε γι’ αυτό, να συμμετέχει. Τρομερή επιτυχία.

Δεν πίστευα ότι θα το πω ποτέ, αλλά μπράβο σε όσους το κατάφεραν, είναι καλοί στην τέχνης της κακοτεχνίας. Οχι τόσο καλοί όσο οι Army of lovers, εκείνοι είχαν ένα επιδαψιλευμένο κιτς αποτέλεσμα, πιο ψαγμένο και καλλιτεχνικό. Στους Army of lovers βάζω άριστα, δέκα. Στους δικούς μας βάζω ένα εφτά, ένα λίαν καλώς. Και εύχομαι και εις ανώτερα.

ΥΓ. Το μόνο που έλειπε απ’ τη διαφήμιση ήταν ένας τύπος να σκάει από δίπλα μ’ ένα ξύλινο αυγό, να το δίνει στη λαίδη και να της λέει: πάρε αυτό, όσο και να χτυπήσει σαν άνδρας δεν σπάει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News