Σεπτέμβριος ήταν ανέκαθεν εκείνο το τετράδιο. Το ατσαλάκωτο, το πεντακάθαρο, με τις μπλε γραμμές και την άγραφη ετικέτα. Το άνοιγα αμήχανα. Σαν να ήταν εύθραυστο. Από πού πιάνεις το ατσαλάκωτο; Πώς μεταχειρίζεσαι το καινούργιο; Έπαιρνα θάρρος. Το άνοιγα αποφασιστικά. Μα εκείνο δεν στεκότανε. Έκανα και γω το χέρι μου μπουνιά -να του σπάσω ίσως τον τσαμπουκά- κι έτσι ανοιχτό με τη βία, το σιδέρωνα από πάνω έως κάτω. Ξεφύσαγα ότι κάτι κατόρθωσα, για τόσο δα. Τι διάολο αντίπαλος! Εγώ να το ανοίγω, αυτό να κλείνει. Ότι ανοιγοκλείνει περιμένει κάτι. Αυτόματα στις λευκές σελίδες του μοίραζα υποσχέσεις. Θα γινόμουν, έλεγα, καλή μαθήτρια. Θα το διατηρούσα, έλεγα, πεντακάθαρο μέχρι το τέλος. Θα στόλιζα, έλεγα, μόνο με 10άρια τις σελίδες του. Θα έγραφα, έλεγα, με τα πιο ωραία γράμματα του κόσμου. Ποτέ δεν τήρησα τις υποσχέσεις μου. Νομίζω το ήξερα, από την ώρα που τις έδινα. Αλλά πώς να ξεμπερδέψεις με Σεπτέμβρη; Υποσχεσιομανής!

Θυμάμαι και την πρώτη Σεπτεμβριανή έκθεση που μας έβαζαν. Το θέμα πάντα ίδιο «Πώς πέρασα το καλοκαίρι μου». Δεύτερη έκθεση «Τα πρωτοβρόχια». Μεγάλη σημασία έδιναν στα πρωτοβρόχια. Χαρά και στις σταγόνες! Αναποφάσιστες… Θα γίνουν ή δεν θα γίνουν βροχή; Θα μεγαλώσουν; Θα δικαιώσουν σύννεφα ή θα τις ακυρώσει ήλιος; Σταγόνες σαν ψεύτικα δάκρυα της Εριέττας, της εγγόνας μου. Τα λες και «πρωτοβρόχια» δάκρυα. Λαχταράνε ταξίματα, όπως εκείνα τα τετράδια του Σεπτεμβρίου.

Και κείνο το αυτοκίνητο, στην άκρη της Βουλιαγμένης, στη «μύτη» όπως τη λέγαμε. Σεπτέμβρης ήταν και τότε. Εκεί να δεις… σ΄ εκκρεμότητα! Κι ενώ είχα μπροστά μου θάλασσα, δύο μονοπάτια εγώ έβλεπα. Ποιο ν’ ακολουθήσω; Άφησα το ένστικτο ελεύθερο. Σιγά μην εμπιστευτώ στο μυαλό κουμάντα! Τότε είχα ακολουθήσει εκείνον, που δεν μου είχε δώσει ούτε μια τόση δα υπόσχεση. Αλλά τις τήρησε όλες. Όσες δηλαδή είχα διαβάσει στα μάτια του. Μοιάζει σαν τον στίχο από αγαπημένο σονέτο «μπορεί και με τα μάτια ο έρωτας ν’ ακούει». Άκου ένα παράξενο πράγμα! Ο Σεπτέμβρης όπως και να το κάνεις… Παράξενος μήνας.

Φέτος βαρέθηκα να παίξω στο παιχνίδι του. Των υποσχέσεων του αέρα. Μπορεί να είναι για μικρότερα κορίτσια. Ο φετινός Σεπτέμβρης «μου» είναι άσπρος. Σαν εκείνα τα τετράδια. Και γω ελεύθερη υποσχέσεων αφήνομαι στις όποιες προθέσεις του. Μου πήρε χρόνια να δω το άσπρο-άσπρο. Σου δίνει κάτι τύχες η μέση ηλικία!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News