Τι εστί αριστεριστής; Ο πάσχων από την παιδική ασθένεια της επανάστασης, ένας νέος που ενστερνίζεται την πάλη των τάξεων μεν, όμως επείγεται και δεν δίνει δυάρα για τα στάδια του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας όπως τα ορίζουν οι μαρξιστικές και λενινιστικές παρακαταθήκες. (Τα οποία στάδια και παρακαταθήκες τινάχτηκαν, βέβαια, στον αέρα όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ενωση και… μετασχηματίστηκε σε σούπερ ντούπερ καπιταλιστή η Κίνα.) Θα μπορούσε να είναι και αναρχικός ο αριστεριστής μας, αν ο Μπακούνιν της Α’ Διεθνούς τον είχε γοητεύσει περισσότερο.

Ο αριστεριστής εμφορείται από ζήλο αμέσου μεταλαμπαδεύσεως της ιεράς φλόγας που κατακαίει το είναι του: θέλει «εδώ και τώρα», όπως έλεγαν κάποτε και οι αξεπέραστοι χιουμορίστες ΠΑΣΟΚτζήδες, να εξωθήσει το αδρανές πόπολο στην επανάσταση, έτσι σκέφτεται ότι ακόμη και οι βιαιότητες τον βοηθούν να εκπληρώσει τη φαντασίωσή του.

Αν μάλιστα ο αριστεριστής κατάφερε και διάβασε το «Κεφάλαιο», σίγουρα του άρεσε η παιγνιώδης αναφορά του Μαρξ στην αναδιανομή εισοδήματος που επιτυγχάνει ο υπόκοσμος κλέβοντας και ληστεύοντας. Και όχι μόνο του άρεσε, αλλά την πήρε και στα σοβαρά… Αυτό είναι! Μόλις αυτή η παρανόηση καταστεί δόγμα στη συνείδηση του αριστεριστή, αφορμής δοθείσης (αν και όχι απαραιτήτως), το βάφτισμα της λεηλασίας και της καταστροφής σε εξέγερση είναι ακαριαία υποχρέωσή του. Ακολουθούν η καταγραφή των ζημιών στο πεδίο της μάχης και η σπέκουλα της απανταχού Δεξιάς.

Στην περίπτωση των προεκλογικών ΗΠΑ, το καλύτερο επιχείρημα στη ρητορική του Τραμπ δίνουν τα έκτροπα που παρατηρούνται εδώ και πολύ καιρό (από τον φόνο του Τζορτζ Φλόιντ και έπειτα), εντός, εκτός και παραπλεύρως του κινήματος των μαύρων. Η τελευταία προσπάθεια ιδεολογικοποίησης και εξαγνισμού του πλιάτσικου έγινε μέσω ενός βιβλίου που προκαλεί αίσθηση εκεί. Το έγραψε κάποια Βίκι Οστεργουάιλ (Vicky Osterweil) και φέρει τον τίτλο «Προς υπεράσπιση του πλιάτσικου: Μία εξαγριωμένη ιστορία της αντικοινωνικής δράσης» («Ιn Defense of Looting: A Riotous History of Uncivil Action»).

Η συγγραφέας διατυμπανίζει την άποψή της ότι η Αμερική «χρειάζεται ολοκληρωτική μεταμόρφωση της κοινωνίας», δηλαδή κάτι που ακόμη και στελέχη των Δημοκρατικών δεν θα είχαν πρόβλημα να δηλώσουν δημοσίως. Το πρόβλημα με την Οστεργουάιλ είναι η αντικαπιταλιστική της στόχευση: «Αυτή η κοινωνία στην οποία ζούμε υπό τον καπιταλισμό είναι πλήρως δομημένη γύρω από την παραγωγή και την κυκλοφορία εμπορευμάτων. Είναι ένα σκληρό σύστημα, φτιαγμένο για τη δημιουργία πραγμάτων και όχι για το καλό των ανθρώπων».

Μέχρις εδώ, κάποιος από την «αριστερή» πτέρυγα των Δημοκρατικών θα μπορούσε με συγκατάβαση να κουνήσει το κεφάλι του διατηρώντας ταυτόχρονα και ένα μειδίαμα στα σφραγισμένα χείλη του. Αλλά η Οστεργουάιλ δεν χαμπαριάζει και πατάει γκάζι.

«Οι ταραχές είναι μέρος του κινήματος για απελευθέρωση» γράφει στο βιβλίο της, προτείνοντας τη βίαιη επαναστατική δράση -τη λεηλασία των καταστημάτων και την καταστροφή των ιδιωτικών περιουσιών- ως τον καλύτερο τρόπο για να επέλθει η πολυπόθητη αλλαγή στην αμερικανική κοινωνία: Ο (συγγραφικός) οίστρος της είναι η επιτομή του αριστερισμού: υπερασπίζεται τη λεηλασία ως «μέθοδο άμεσης αναδιανομής του πλούτου, από τους ιδιοκτήτες καταστημάτων και τους καπιταλιστές στους φτωχούς». Μάλιστα σε μία συνέντευξή της ήταν σαφέστατη: «Η μαζική απαλλοτρίωση περιουσίας, η μαζική κλοπή κατά τη διάρκεια μιας στιγμής αναταραχής ή ταραχών, ε, αυτό είναι το πράγμα που υπερασπίζομαι!»

Δήλωσε επίσης ότι θεωρεί τη λεηλασία το ουσιαστικότερο μέρος  των ταραχών και των διαμαρτυριών, επειδή «οι λεηλασίες δίνουν στους ανθρώπους έναν τρόπο για να λύσουν μερικά από τα άμεσα προβλήματα της φτώχειας». Και όχι μόνο: «Οι λεηλασίες δημιουργούν έναν χώρο για τους ανθρώπους να αναπαράγουν ελεύθερα τη ζωή τους αντί να το κάνουν μέσω της μισθωτής εργασίας». Η λεηλασία «είναι μία πρακτική, άμεση μορφή βελτίωσης της ζωής».

Το ιδεολογικό υπόβαθρο της Οστεργουάιλ πίσω από τη θέση ότι οι λεηλασίες θα συμβάλουν στην κατάρρευση του αμερικανικού καπιταλισμού σχετίζεται με την έννοια της ιδιοκτησίας. «Αυτή είναι η ρίζα του προβλήματος» γράφει. Μόνο που το σύστημα έχει δικλίδες ασφαλείας τις οποίες η συγγραφέας δείχνει να αγνοεί: η ιδιοκτησία των μεγαλοκαπιταλιστών ή και των μικρομεσαίων καπιταλιστών είναι ασφαλισμένη, έτσι, όταν για κάποιον λόγο καταστρέφεται, οι κάθε μεγέθους καπιταλιστές αποζημιώνονται – εισπράττουν ζεστό χρήμα και επανέρχονται δριμύτεροι στο κοπιώδες άθλημα του επιχειρείν.

Η ιδιοκτησία, όμως, δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα της Οστεργουάιλ. Δεν φτάνει που είναι ιδιοκτησία, την κατέχουν και οι λευκοί: «Το δικαίωμα στην ιδιοκτησία», διατείνεται, «είναι έμφυτη, δομικά λευκή υπεραξία, συνιστά τη λευκή υπεροχή». Συνεπώς «η ιδιοκτησία είναι ρατσιστική». (Περιττόν να σημειώσουμε ότι η ίδια η Οστεργοάιλ είναι ξανθιά γαλανομάτα – αλλά και «τρανς γούμαν», όπως μας πληροφορεί η ιστοσελίδα Spectator.)

Η εν λόγω είναι συνεργάτης πολλών «αριστερών» αμερικανικών ιστοσελίδων, ακτιβίστρια και, πλέον, αγκιτάτορας των λεηλασιών σε σουπερμάρκετ. Ενδιαφέρον όσο και αποκαλυπτικό σημείο του πονήματός της είναι η μετά βδελυγμίας αποκήρυξη του αδιαμφισβήτητα επαναστάτη κινέζου προέδρου Μάο: «Δεν θα πω καλή λέξη για τον Μάο» ένιωσε την υποχρέωση να γράψει, και εμείς καταλαβαίνουμε. Αν το βιβλίο της θα ενισχύσει τον Τραμπ ή τον Μπάιντεν στις κάλπες, αυτό είναι, ασφαλώς, ένα ερώτημα που δεν μπορεί να απαντηθεί τώρα. Ισως διαφωτιστούμε σχετικώς το νέο έτος, μέσω κάποιου Μέσου που θα μετρήσει τα κουκιά με τον κατάλληλο τρόπο και θα αποφανθεί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News