Η αυλαία του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Στίβου έπεσε την Κυριακή, με την Ελλάδα να φιγουράρει στην τέταρτη (!) θέση του πίνακα των μεταλλίων: τέσσερα χρυσά και ένα αργυρό. Μόνο οι Γερμανοί (7) και οι Βρετανοί (6) κέρδισαν περισσότερα χρυσά. Μόνο η Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ισπανία τερμάτισαν ψηλότερα στην τελική κατάταξη. Ξεπεράσαμε τον εαυτό μας. Η 5η θέση ήταν ό,τι καλύτερο μας είχε συμβεί στη διοργάνωση. Με πρωταθλητές Ευρώπης, τον Κεντέρη, τη Θάνου, τη Μανιάνι και τη Βόγγολη. Το 2002. Τότε που «λεφτά υπήρχαν» (και) στον αθλητισμό.

Ο αξιολάτρευτος Μίλτος Τεντόγλου, ένας αυθεντικός, ακομπλεξάριστος σταρ στην Ελλάδα της επίπλαστης σοβαρότητας, έγινε ο πρώτος Ελληνας με δυο χρυσά ευρωπαϊκά μετάλλια. Και ο, μόλις, τέταρτος αθλητής στα χρονικά του μήκους, που κατορθώνει να υπερασπιστεί τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης.

Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη και η Ελίνα Τζένγκο μας χάρισαν μια μέρα -την 20η Αυγούστου-, που θα μας μείνει αξέχαστη. Εκείνο το πρωί, στην Οντεόνπλατς του Μονάχου, η Αντιγόνη συμπλήρωσε ένα αδιανόητο «νταμπλ» στο βάδην. Στα 38 της, σε αγώνισμα αντοχής, κέρδισε δεύτερο χρυσό (20 χλμ.), 93 ώρες μετά το πρώτο (35 χλμ.). Είναι η μεγαλύτερη σε ηλικία βαδίστρια που κατάφερε να θριαμβεύσει σε top διοργάνωση. Το βράδυ, η οσονούπω 20χρονη Ελίνα, στην πρώτη της συμμετοχή σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, έγινε η νεαρότερη ακοντίστρια που στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Η Κατερίνα Στεφανίδη, που εφέτος πέρασε πολλά, έφτασε τα 11 μετάλλια σε μεγάλες διοργανώσεις, με το αργυρό που κατέκτησε στο Μόναχο. Θα είχε πάρει το χρυσό -θα γινόταν η πρώτη πρωταθλήτρια Ευρώπης άνω των 30 ετών στο επί κοντώ-, αν η 24χρονη Φινλανδή, Βίλμα Μούρτο, δεν είχε κάνει τον αγώνα της ζωής της.

Στη γυμναστική ο Λευτέρης Πετρούνιας συνέχισε την αδιανόητη δυναστεία του στους κρίκους (14 μετάλλια σε 11 χρόνια, από τα οποία 12 χρυσά). Οι πρωτιές του έχουν γίνει ρουτίνα, όμως ο νέος του άθλος ήταν -με διαφορά- ο πιο δύσκολος. Προερχόταν από δυο χειρουργικές επεμβάσεις στους ώμους, είναι 32 ετών και (όπως τόνισε και ο ίδιος) είχε να συναγωνιστεί έξι νεαρότερους αθλητές.

Αυτόν τον καταπληκτικό για τα ελληνικά σπορ Αύγουστο, θριάμβους είχαμε και στη Ρώμη, στο πανευρωπαϊκό υγρού στίβου. Εκεί μας συστήθηκε ένας απρόσμενος αθλητικός μας ήρωας, ο Απόστολος Χρήστου, που πήρε χρυσό στα 50 μέτρα ύπτιο, κι αργυρό στα 100 – το δεύτερο χρυσό το έχασε για τέσσερα εκατοστά του δευτερολέπτου. Μετάλλια έφερε και η καλλιτεχνική κολύμβηση. Και η κωπηλασία. Στο σύνολο, 14 σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα μέσα σε δέκα μέρες.

Μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, οι Κασσάνδρες προφήτευαν δυστυχίες για τον ελληνικό αθλητισμό: ότι θα γινόταν, πάλι, ο φτωχός συγγενής στις διεθνείς διοργανώσεις. Οπως τότε, που οι επιτυχίες του Ρουμπάνη, του Γαλακτόπουλου, ή του Χολίδη, έμοιαζαν με όαση στην έρημο. Αλλά το ποτάμι, πάντα βρίσκει το δρόμο προς τη θάλασσα. Μια νέα γενιά αυτοδημιούργητων πρωταθλητών, που ήξεραν πως δεν μπορούσαν να περιμένουν πολλά από το Κράτος, εμφανίστηκε σαν ουράνιο τόξο μετά τη βροχή.

Τα κατορθώματα που πανηγυρίσαμε από τη Στεφανίδη κι έπειτα, οφείλονται σε μια συναστρία εξαιρετικών αθλητών που, εκτός από το εξαιρετικό τους ταλέντο, είχαν και τα «κότσια» να ξεπεράσουν τα εμπόδια, να λύσουν μόνοι τους τα όποια προβλήματα, και να πορευτούν στον μοναχικό τους δρόμο μέχρι να δουν τα όνειρά τους να εκπληρώνονται. Οι επιτυχίες είναι κατά-δικές τους, των οικογενειών, άντε και των προπονητών τους. Δεν προέκυψαν από κάποιον οργανωμένο μηχανισμό παραγωγής πρωταθλητών, όπως ήταν, για παράδειγμα, η «ντριμ-τιμ» της άρσης βαρών, του Σγουρού και του Ιακώβου.

Η Τζένγκο προπονείται σε ένα χωράφι, στον Αγιο Παύλο της Νέας Καλλικράτειας, στη Χαλκιδική. Οπως αποκάλυψε στο athletestories.gr, ρίχνει το ακόντιο προς την πλευρά που υπάρχει ένα κτίσμα. Από την άλλη έχει γκρεμό. Προτιμά να το αχρηστεύει, με τον καιρό, παρά να το χάσει.

Ο Αντώνης Παπακωνσταντίνου, που στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης στο σκιφ ελαφρών βαρών, δεν λαμβάνει, καν, οδοιπορικά από την ομοσπονδία του, αν και πέρυσι είχε αναδειχθεί παγκόσμιος πρωταθλητής στην ηλικιακή κατηγορία κάτω των 23 ετών. Κάνει πρωταθλητισμό με… χορηγούς τους γονείς του.

Η Ντρισμπιώτη αγόραζε τα ειδικά παπούτσια για το βάδην, όταν ένιωθε τις πατούσες της να καίγονται από τις τρύπες στις σόλες. Και πέρυσι, λίγο έλειψε να χάσει την «Ολυμπιακή υποτροφία», λόγω ηλικίας – ευτυχώς που… έβαλε τις φωνές η Στεφανίδη.

Για να μη θυμηθούμε, το σκοπευτήριο-αχούρι της Αννας Κορακάκη, ή την εξομολόγηση του Στέφανου Ντούσκου, που έφερε άλλο ένα μετάλλιο στην κωπηλασία, ότι ήταν έτοιμος να τα παρατήσει, λίγο πριν γίνει ένας, ακόμη, ανέλπιστος αθλητικός μας ήρωας πέρυσι στο Τόκιο.

Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μαρτυρά κάποιο σχέδιο ουσιαστικής υποστήριξης των top αθλητών μας. Από το ένα άκρο, του κρατικοδίαιτου πρωταθλητισμού, που μοίραζε απλόχερα μπόνους – πρόκληση για τον μέσο εργαζόμενο, διορισμούς στις Ενοπλες Δυνάμεις και άλλα προνόμια, ακόμη και σε όσους δεν ανέβαιναν στο βάθρο, περάσαμε στο αντίθετο. Στα προπονητήρια χωρίς θέρμανση, στα γυμναστήρια που πλημμυρίζουν στη βροχή, στις πισίνες χωρίς ζεστό νερό, στους αθλητές που πληρώνουν τον φυσιοθεραπευτή από την τσέπη τους. Συχνά αναρωτιέμαι πόσο ψηλά θα μπορούσε να φτάσει ο ελληνικός αθλητισμός, αν αυτά τα χαρισματικά παιδιά είχαν στη διάθεσή τους ένα κλάσμα από τις εγκαταστάσεις και τα μέσα που απολαμβάνουν οι ξένοι συνάδελφοί τους…

Ελάχιστοι απολαμβάνουν της προσοχής που τους αξίζει –και μόνον αφού, προηγουμένως, έχουν διαβεί τον Ρουβίκωνα της αναγνώρισης. Ο Πετρούνιας είναι από τους «τυχερούς». Το δικαιούται, ούτε συζήτηση. Αλλά πίσω από τη «βιτρίνα», η ομοσπονδία της Γυμναστικής δεν φαίνεται να διαφέρει πολύ από τις υπόλοιπες. Η Εθνική Εφήβων ήρθε 25η σε 25 ομάδες. Στο ομαδικό αποκλειστήκαμε από το Παγκόσμιο του Λίβερπουλ (τον Οκτώβριο). Γι’ αυτό, άλλωστε, θα απουσιάσει και ο Πετρούνιας, που λόγω τραυματισμού δεν συμμετείχε στα Παγκόσμια Κύπελλα, ώστε να εξασφαλίσει ατομική πρόκριση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Φταίμε κι εμείς, οι φίλαθλοι. Που αγαπάμε τις επιτυχίες, όχι τον αθλητισμό. Ανοίξαμε την αγκαλιά μας στην Ντρισμπιώτη τώρα στη δύση της, επειδή μας χάρισε δυο χρυσά μετάλλια. Ολα τα προηγούμενα χρόνια, κανείς δεν είχε ασχοληθεί μαζί της. Ούτε όταν, στο Πανευρωπαϊκό του Βερολίνου, το 2018, τερμάτισε (13η) με κάταγμα στο ζυγωματικό και σπασμένο δόντι -είχε γλιστρήσει λόγω της βροχής στο 15ο από τα 20 χιλιόμετρα της διαδρομής- πετυχαίνοντας, μάλιστα, προσωπικό ρεκόρ. Ενώ αν ήταν ποδοσφαιριστής και έπαιζε με σκισμένο φρύδι… Τα media δεν ενδιαφέρονται για κάτι που δεν μας ενδιαφέρει. Και οι χορηγοί, με τη σειρά τους, δεν πληρώνουν για κάτι που δεν ενδιαφέρει τα media, παρά μόνο περιστασιακά. Φαύλος κύκλος.

Κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να διαλύσουμε τον υψηλό αθλητισμό. Ευτυχώς, δεν τα καταφέραμε. Αντί να μας τιμωρήσει, ο αγαθός Θεός των σπορ μας έστειλε τη Στεφανίδη, τον Τεντόγλου και τον Πετρούνια. Τόσους πρωταθλητές – απόλυτους κυρίαρχους στα αγωνίσματά τους για πολλά χρόνια, δεν είχαμε ούτε όταν πληρώναμε όσο-όσο για ένα μετάλλιο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News