♦ Στην αυτοβιογραφία του «Τραγούδια που μου Εμαθε η Μητέρα μου» (εκδ. Λιβάνη, μτφ. Σοφία Ανδρεοπούλου, Δάφνη Μαρία Βουβάλη) ο Μάρλον Μπράντο περιγράφει το μεγάλο «αγκάθι» της ζωής του, που ήταν ο πατέρας του, και φυσικά η βία που υπέστη. «Οταν πέθανε, σκέφτηκα: “Θεέ μου, φέρ’ τον πίσω ζωντανό για οκτώ δευτερόλεπτα γιατί θέλω να του σπάσω το σαγόνι”». Και αλλού: «Μια φορά, ο ηλικιωμένος πατέρας έριξε μπουνιά στη μητέρα μου, και ανέβηκα τις σκάλες και πήγα στο δωμάτιο και είχα τόσο μεγάλη αδρεναλίνη. Και τον κοίταζα, κάρφωσα τα μάτια μου προς εκείνον και είπα “Αν την ξαναχτυπήσεις, θα σε σκοτώσω”».

♦ Η υποκριτική του καριέρα ξεκινά το 1944 με τη θεατρική κωμωδία «Θυμάμαι τη Μαμά», η οποία ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ. Η παράσταση απέτυχε οικονομικά, αλλά οι κριτικές ήταν καλές για τον Μπράντο, που υποδυόταν έναν 15χρονο. Ο σκηνοθέτης Ρόμπερτ Λιούις, που τον πρόλαβε, διηγείται: «Οταν τον είδα ήταν τόσο αληθινός που σχεδόν δεν καταλάβαινες ότι έπαιζε. Νόμιζα ότι ήταν ένα αγόρι που το είχαν βρει στον δρόμο και το είχαν ανεβάσει στη σκηνή μόνο και μόνο για να είναι ο εαυτός του».

♦ Ισως μια από τις πλέον παράδοξες αποφάσεις στην ιστορία της απονομής των Οσκαρ αφορά τη μη βράβευσή του για το «Λεωφορείον ο Πόθος» (1951) του Τενεσί Γουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν. Και αυτό επειδή όλοι οι συμπρωταγωνιστές του βραβεύθηκαν: η Βίβιαν Λι με Οσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου, ο Καρλ Μάλντεν με Β’ Ανδρικού και η Κιμ Χάντερ με Β’ Γυναικείου. Τελικά θα κερδίσει το βραβείο το 1954 για το «Λιμάνι της Αγωνίας», αλλά θα του το κλέψουν. Χρόνια αργότερα το αγαλματίδιο θα βρεθεί σε οίκο δημοπρασιών του Λονδίνου και θα επιστραφεί στον ηθοποιό, ο οποίος το χρησιμοποίησε ως στοπ πόρτας.

♦ Παντρεύτηκε τρεις φορές: με τη βρετανίδα ινδικής καταγωγής Αννα Κάσφι, με την οποία απέκτησε τον Κρίστιαν, με τη Μοβίτα Καστανέδα, με την οποία έκαναν τον Μίκο και τη Ρεμπέκα, και με την Ταρίτα Τεριπάια, με την οποία απέκτησε τον Σάιμον και την Τσεγέν. Υιοθέτησαν, εξάλλου, μαζί τη Μαϊμίτι και τη Ραϊατούα. Απέκτησε, τέλος, τρία παιδιά με την οικονόμο του, Μαρία Κριστίνα Ρουίθ: τη Νίνα, τον Μάιλς και τον Τίμοθι. Μετά τον θάνατό του εμφανίστηκε μια νεαρή γυναίκα στα μέσα ενημέρωσης ισχυριζόμενη ότι είναι η κόρη του από τον δεσμό που είχε με την ηθοποιό Σίνθια Λιν. Ο πρωτότοκος γιος του θα καταδικαστεί το 1990 σε φυλάκιση δέκα ετών για τη δολοφονία του εραστή της εγκύου ετεροθαλούς αδερφής του Τσεγέν, ενώ η δεύτερη θα αυτοκτονήσει πέντε χρόνια μετά, σε ηλικία μόλις 25 ετών.

♦ Για την ταινία «Η Ανταρσία του Μπάουντι» (1962) του Λούις Μάιλστοουν έλαβε ως μισθό ένα εκατομμύριο δολάρια. Εγινε έτσι ο πρώτος ηθοποιός που πήρε αυτό το αστρονομικό για εκείνη την εποχή ποσό – ακολούθησε, το 1963, η Ελίζαμπεθ Τέιλορ με την «Κλεοπάτρα». Το 1978 ο ίδιος θα αμειφθεί με 37 εκατομμύρια δολάρια για μια τρίλεπτη εμφάνιση στον «Σούπερμαν» του Ρίτσαρντ Ντόνερ. Και για τον ρόλο του ως ιεροεξεταστή Τορκεμάδα στον «Χριστόφορο Κολόμβο» (1992) του Ρίντλεϊ Σκοτ πληρώθηκε πέντε εκατομμύρια δολάρια για γυρίσματα πέντε ημερών.

♦ Το μοναδικό σκηνοθετικό του εγχείρημα, «One Eyed Jacks», είχε προβληθεί στα ελληνικά με τον κάπως ειρωνικό τίτλο «Η Εκδίκηση Είναι Δική μου». Ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ, που επρόκειτο να σκηνοθετήσει, εγκατέλειψε την ταινία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, μετακομίζοντας μόνιμα στην Αγγλία. Ο Μπράντο, με τη βοήθεια του Σαμ Πέκινπα στο σενάριο, ανέλαβε να διασκευάσει το γουέστερν, την κόπια του οποίου αποκατέστησαν ο Μάρτιν Σκορσέζε και ο Στίβεν Σπίλμπεργκ.

♦ Παραλίγο να χάσει τον ρόλο του Τέρι Μαλόι στο «Λιμάνι της Αγωνίας» από τον Φρανκ Σινάτρα, στον οποίο προσέφυγε ο Καζάν όταν είδε τη διστακτικότητα του ηθοποιού. Τελικά επέμεινε ο παραγωγός Σαμ Σπίγκελ, προσφέροντας στον Μπράντο συμβόλαιο 100.000 δολαρίων. Ο δε Φράνσις Φορντ Κόπολα ανέφερε στον ατζέντη του ηθοποιού, Τζέι Κάντορ, ότι δεν τον ένοιαζε αν θα ερχόταν ο Μπράντο στα γυρίσματα του «Αποκάλυψη Τώρα!». Και ότι αν δεν ερχόταν εκείνος, θα δοκίμαζε τον Τζακ Νίκολσον, τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ ή τον Αλ Πατσίνο. Εν τέλει ο Μπράντο εμφανίστηκε στο σετ μεθυσμένος, χωρίς να έχει ιδέα για την «Καρδιά του Σκότους» του Τζόζεφ Κόνραντ. Ο Τιμ Μπάρτον, τέλος, τον ήθελε για τον ρόλο του Mr. Penguin στο «Batman Returns» (1992). Ο παραγωγός Μπομπ Κρέιν ένιωσε ανακούφιση όταν ο σταρ αρνήθηκε.

♦ Ο τίτλος του ντοκιμαντέρ «Listen to Μe, Marlon» (2015) του Στίβεν Ράιλι, από τα καλύτερα κινηματογραφικά προφίλ του μεγάλου σταρ, προέκυψε από μια κασέτα αυτοΰπνωσης του Μπράντο στην οποία ακούγονται τα εξής: «Ακουσέ με, Μάρλον. Είμαι ένα κομμάτι του εαυτού σου που μιλάει στο άλλο. Ακου τον ήχο της φωνής μου και εμπιστεύσου με. Ξέρεις ότι έχω το συμφέρον σου στην καρδιά μου. Απλώς χαλάρωσε, χαλάρωσε, χαλάρωσε. Θα σε βοηθήσω να αλλάξεις και να γίνεις πιο ευτυχισμένος, πιο χρήσιμος. Θέλω να αποδεχθείς τα όσα λέω ως αληθινά. Οσα σου λέω εδώ και τώρα είναι αληθινά». Στο ίδιο ντοκιμαντέρ ακούγεται να απαγγέλλει καθαρά τον μονόλογο από τον «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ, μετά την αυτοκτονία της Λαίδης: «Είναι ο βίος μόνο μια σκιά περαστική/ Ενας ηθοποιός που πηγαινοέρχεται επάνω στη σκηνή/ Και ύστερα πια δεν τον ακούς:/ Είναι ένα παραμύθι, το διηγείται ένας παλαβός, όλο αντάρα και βουή, χωρίς κανένα νόημα».

♦ Στη βιβλιοθήκη του αριθμήθηκαν περισσότερα από 4.000 εκδόσεις σχετικές με τα ΜΜΕ και τη λογοκρισία. Οπως είχε παραπονεθεί σε συνέντευξή του στο «Today Show» το 1963, είχε γίνει εχθρός του κόσμου επειδή δεν μοιραζόταν την προσωπική του ζωή με τη «βιομηχανία κουτσομπολιού». Με αφορμή την αυτοβιογραφία του, μάλιστα, έδωσε μια συνέντευξη στον Λάρι Κινγκ του CNN το 1994. Εμφανίστηκε ξυπόλητος, έδειχνε τα πόδια στον οικοδεσπότη του, απολύτως χαλαρός, έτοιμος να τραγουδήσει μασώντας τους στίχους, κάνοντας ό,τι του κατέβαινε στο κεφάλι.

♦ Ο Μπράντο και ο Ρόμπερτ ντε Νίρο έχουν κερδίσει Οσκαρ για τον ίδιο χαρακτήρα σε ταινία: τον Βίτο Κορλεόνε. Ο Μπράντο Α’ Ανδρικού, ο Ντε Νίρο στον «Νονό ΙΙ» ως νεαρός χαρακτήρας. Οι δυο τους δεν εμφανίζονται ποτέ μαζί στην ταινία (παρ’ όλο που στον Μπράντο είχαν τάξει τρεις φορές περισσότερα χρήματα από τους συμπρωταγωνιστές του). Θα βρεθούν πάντως στο ίδιο κάδρο στην ταινία «The Score» (2001) του Φρανκ Οζ, όπου εμφανίζεται επίσης ο Εντουαρντ Νόρτον. Και σε αυτά τα γυρίσματα αρνήθηκε να εμφανιστεί μαζί με τον σκηνοθέτη, τον οποίο αποκαλούσε «Μις Πίγκι», καθώς είχε σκηνοθετήσει το «Μάπετ Σόου».

♦ Το όνομά του αναφέρει ο Μπρους Σπρίνγκστιν στο κομμάτι «It’s Hard to Be a Saint in the City”, οπου τραγουδάει: «I could walk like Brando right in to the sun». Επίσης, ο Νιλ Γιανγκ στο «Pocahontas», η Μαντόνα στο «Vogue», ο Λέοναρντ Κοέν στο «Is This What you Wanted» (στο άλμπουμ «New Skin for the Old Ceremony»), οι Slipknot στο «Eyeless» και ο αυστραλός ερμηνευτής Αλεξ Κάμερον στο κομμάτι «Marlon Brando» (2017). Στο τραγούδι «My Οwn Version of You» ο Μπομπ Ντίλαν (2020) αναφέρει μια από τις εμβληματικές κινηματογραφικές ερμηνείες του ηθοποιού: «I’ll take the Scarface Pacino and the Godfather Brando / Mix ’em up in a tank and get a robot commando».

♦ Είχε επισκεφθεί την Ελλάδα τον Μάρτιο του 1965 ως μέρος καμπάνιας για τα ορφανά του πολέμου και ανέβηκε στην Ακρόπολη με τη συνοδεία του Ζιλ Ντασέν, τον οποίο, φυσικά, γνώριζε από τις ΗΠΑ. Στη χώρα μας ήρθε ξανά το 1999, καλεσμένος του ομίλου Λάτση, για να μιλήσει για το περιβάλλον. Σε ένα από τα γράμματα που στέλνει από τη Στρατιωτική Ακαδημία Σάτακ της Μινεσότα στους γονείς του, τη δεκαετία του 1940, γράφει: «Σε μια τραγωδία του Σοφοκλή… την “Αντιγόνη”, υπάρχουν κάποιες φράσεις που λένε: “Θα ‘ρθει κι αυτή η ώρα (του μέλλοντος)· είναι ανάγκη για τα τωρινά να γίνει κάτι· για τ’ άλλα φροντίζουν αυτοί που πρέπει».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News