Oταν ο Κλιντ Ιστγουντ συνάντησε πρώτη φορά τον Σέρτζιο Λεόνε ήταν μόλις 23 ετών και στην αρχή της καριέρας του. «Δούλευα στην τηλεόραση», αφηγείται ο ίδιος στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ «Sergio Leone – L’Ιtaliano che Ιnventò l’America» του Φραντσέσκο Τζίπελ, που βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες, μετά την πρεμιέρα του στη Βενετία, τον προηγούμενο μήνα.

Συνομιλώντας με τον Βαλέριο Καπέλι της Corriere della Sera, o αειθαλής γερόλυκος του Χόλιγουντ απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις που δέχτηκε, εκτός από μία, η οποία αφορούσε σε ένα θέμα που θίγεται στο ντοκιμαντέρ: Γιατί το επικό «Once Upon a Time in America» δεν έγινε κατανοητό στις ΗΠΑ και περικόπηκε κατά μία ώρα; Πάντως, ο Λεόνε δεν θέλησε να δει αυτή την αμερικανική κόπια, μας πληροφορεί ο ιταλός κριτικός κινηματογράφου.

Αναπόφευκτα, συνομιλώντας με τον Κλιντ Ιστγουντ για τον θρυλικό ιταλό σκηνοθέτη και πρωτοπόρο των αποκαλούμενων «σπαγγέτι γουέστερν», ο δημοσιογράφος τον ρώτησε αμέσως για το πόντσο που ο «Ανθρωπος χωρίς Ονομα», πρωταγωνιστής της «Τριλογίας των Δολαρίων», φορούσε και στις τρεις ταινίες, όπως έχει αποκαλύψει ο ίδιος ο ηθοποιός.

«Εχουν κυκλοφορήσει πολλές φήμες, κάποια στιγμή ειπώθηκε πως το είχα στο σπίτι μου, μέσα σε μια γυάλινη θήκη… Το επέστρεψα στο ενδυματολογικό τμήμα των ταινιών του Σέρτζιο», απάντησε ο κορυφαίος αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης.

Ο Ιστγουντ και ο Λεόνε πρωτοσυναντήθηκαν στην Ιταλία. «Δεν είχα ξαναπάει. Μια υπέροχη διερμηνέας μάς βοήθησε στην επικοινωνία, γιατί εκείνη την εποχή εγώ δεν ήξερα ούτε λέξη από ιταλικά και ο Σέρτζιο δεν μιλούσε καθόλου αγγλικά. Καταλαβαίναμε ο ένας τον άλλον με χειρονομίες. Μιλήσαμε για τον κινηματογράφο, γνώρισα την οικογένειά του. Αλλά ήμασταν συγκεντρωμένοι στην ταινία (το “Για μια Χούφτα Δολάρια”). Δεν μπορούσα να ξέρω ότι θα ήταν (όπως και ο Ντον Σίγκελ) ο άνθρωπος που θα με επηρέαζε περισσότερο ως σκηνοθέτη. Με έκανε να αγαπήσω την ειρωνεία και τα τοπία», αναγνωρίζει σήμερα, σχεδόν έξι δεκαετίες μετά, ο Ιστγουντ.

Οσον αφορά την αντίδραση το αμερικανικού κοινού στα γουέστερν α λά ιταλικά, «ο Σκορσέζε στο ντοκιμαντέρ λέει ότι στην αρχή ήταν νευρικό, γιατί δεν μπορούσε να το καταλάβει, να το ζυγιάσει… Υπήρχαν προκαταλήψεις, νομίζω ότι μόνο η τζαζ και τα γουέστερν είναι πραγματικά αμερικανικά είδη τέχνης. Μάλιστα, όλοι του χώρου έλεγαν ότι το γουέστερν ήταν ένα ολοκληρωμένο είδος και δεν μπορούσε να προστεθεί τίποτε άλλο. Αλλά είχε εισέλθει σε μια θολή, στιλιζαρισμένη περιοχή. Υπήρξε μια αλλαγή οπτικής και τα σπαγγέτι γουέστερν χαρακτηρίστηκαν ως αναγέννηση», σημείωσε ο Ιστγουντ.

Αναφέροντας ο ιταλός κριτικός πως στις ταινίες του Λεόνε ο χρόνος συχνά αναστέλλεται, προσέθεσε πως «αυτή η καινοτομία, το ότι σε ένα γουέστερν μπορεί να μη συμβαίνει τίποτα, ήταν κάτι το επαναστατικό. Αυτές οι ταινίες είναι μέρος της ιστορίας του κινηματογράφου, μοιάζουν να έχουν γυριστεί σήμερα, δεν φαίνονται παλιές, παρωχημένες. Μου άρεσε πολύ το ντοκιμαντέρ, με βοήθησε να ανακαλύψω νέα στοιχεία ενός ανθρώπου που νόμιζα ότι γνώριζα».

Προλαβαίνοντας τον συνομιλητή του, ο Ιστγουντ εξήγησε επίσης γιατί αρνήθηκε να πρωταγωνιστήσει στο «Once Upon a Time in the West», μετά την «Τριλογία των Δολαρίων».

«Πάντα προσπαθούσα να κάνω καινούργια πράγματα και είχε έρθει ο καιρός να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό και να μιλήσω στη γλώσσα μου. Με τον Σέρτζιο δεν χωρίσαμε, ακολουθήσαμε διαφορετικούς δρόμους φιλοσοφικά (…) Εγώ στρεφόμουν προς πιο προσωπικές ιστορίες, εκείνος λάτρευε τη θεαματικότητα, τις εκρήξεις στα τρένα, τους στρατιώτες στους λόφους», σημείωσε.

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στον εξαιρετικό Ενιο Μορικόνε (ο οποίος ήταν συμμαθητής του Λεόνε στο σχολείο), δηλώνοντας πως «κανένας δεν έχει χρησιμοποιήσει τη μουσική όπως εκείνος (…) οι μελωδίες του προσθέτουν φράσεις στα σενάρια, είναι ήχοι που μιλάνε. Πάμπολλες τρομπέτες και μετά μπαμ, τα άλογα χλιμιντρίζουν. Είναι μια οπερατική μουσική που εξυμνεί τη βία και τους πυροβολισμούς. Ο Ενιο υπήρξε ένας υπέροχος συνθέτης, κέρδισε δύο Οσκαρ, το ένα του το απένειμα εγώ», θύμισε.

Οσον αφορά τον Σέρτζιο Λεόνε, ο οποίος Οσκαρ δεν κέρδισε ποτέ, ο Κλιντ Ιστγουντ, κάτοχος τεσσάρων, συνολικά, χρυσών αγαλματιδίων (δύο Καλύτερης Σκηνοθεσίας και δυο Καλύτερης Ταινίας, για το «Unforgiven» και το «Million Dollar Baby»), σημείωσε πως «πολλές καλές ταινίες άξιζαν ένα Οσκαρ, αλλά δεν το κέρδισαν, ενώ ισχύει και το αντίστροφο. Ενίοτε, δεν εξαρτάται από την ποιότητα της ταινίας. Από τον Σέρτζιο θυμάμαι τα λόγια που με βοήθησαν να γίνω καλύτερος ηθοποιός: “Κρατήσου γερά από τη φαντασία, από τη φαντασία των παιδιών”», ανέφερε ο 92χρονος Ιστγουντ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News