Στέλνεις από τον πλανήτη σου στο Διάστημα ό,τι καλύτερο διαθέτει το είδος σου: ανθρώπους αθλητικούς, έξυπνους, καταρτισμένους και με ατσάλινα νεύρα. Αλλά τους στέλνεις κλεισμένους σε κάτι βαριές και ογκώδεις στολές που κρύβουν τα πάντα. Κάπως έτσι, αναλαμβάνει δράση η μόδα. Βετεράνοι αστροναύτες και έμπειροι σχεδιαστές, γράφουν οι Times, έχουν αναλάβει να εκσυγχρονίσουν το «λουκ» των πρεσβευτών μας στο Σύμπαν. Το «κοστούμι» στο οποίο φαίνεται να καταλήγει για παράδειγμα η Dave Clark Company είναι ένα μπλε ρουά.

Την δική του εκδοχή είχε ετοιμάσει και ο Ελον Μασκ, ο πιονιέρος των ιδιωτικών διαστημικών αποστολών. Η δική του εκδοχή είναι μια άσπρη στολή με μαύρα κομμάτια στους ώμους και στους γοφούς, ενώ μαύρο είναι το τζάμι του κράνους. Ο ίδιος είχε γράψει στο Instagram ότι είναι «εξαιρετικά δύσκολο να συνδυάσεις αισθητική και λειτουργικότητα». Κι αν στην «Μπαρμπαρέλα», την ταινία του Ροζέ Βαντίμ με την Τζέιν Φόντα, κυριάρχησε απολύτως η αισθητική, στην πραγματική ζωή κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει τη λειτουργικότητα – του Καρλ Λάγκερφελντ περιλαμβανομένου.

Οι στολές θα πρέπει να περιλαμβάνουν συστήματα ψύξης και θέρμανσης καθώς και πηγές ενέργειας – για να μην αναφέρει κανείς τις πάνες για ενήλικες που πάντα ενοχλούσαν τους αστροναύτες. «Πόσο διαφορετικά από την πραγματικότητα είναι όλες αυτές οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας» είχε γράφει στα απομνημονεύματά του ο Μάικ Μουλέιν,  πιλότος πολεμικών αεροσκαφών και βετεράνος του Βιετνάμ. Το τιμ της Reebook, πάλι, λέει ότι η στολή της Σιγκούρνι Γουίβερ στο «Αλιεν» δεν ήταν και τόσο κακή περίπτωση.

Αντε, και στην πρώτη επίδειξη μόδας.

Φωτό: Σε σχέση με εκείνη του Νιλ Αρμστρονγκ,  την λες και υπέρκομψη. Πηγή: Instagram

«Οποιος βιάστηκε να πει αυτούς τελευταίους μήνες ότι η Ανγκελα Μέρκελ “τελείωσε”, έκανε λάθος. Για ακόμη μια φορά». Αυτήν την διαπίστωση καταθέτει στο Bloomberg ο Λεονίντ Μπερσίντσκι. Και η αφορμή δεν είναι άλλη από τη συμφωνία στην οποία κατέληξε η καγκελάριος με τους σοσιαλδημοκράτες για τον σχηματισμό ενός νέου «μεγάλου συνασπισμού».

Είναι ένα αποτέλεσμα που υποδέχθηκαν με ανακούφιση πολλοί στην Ευρώπη – αρκούν οι δηλώσεις του γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν για να το αντιληφθεί κανείς. «Την θεωρήσατε πολύ νωρίς τελειωμένη. Αλλά η επιτυχία των διαπραγματεύσεων για τον σχηματισμό κυβέρνησης (CDU-CSU-SPD) δείχνει ότι το μαγικό άγγιγμα της καγκελαρίου λειτουργεί ακόμη» γράφει ο ρώσος αναλυτής που γνωρίζει πολύ καλά τη γερμανική πολιτική σκηνή.

Ο Μπερσίντσκι στέκεται σε ένα γεγονός: τη διάρκεια των συναντήσεων ανάμεσα στους χριστιανοδημοκράτες της καγκελαρίου, τους βαυαρούς συμμάχους των χριστιανοκοινωνιστών και τους σοσιαλδημοκράτες του Σουλτς. Οι διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν το πρωί της Πέμπτης και ολοκληρώθηκαν τις πρώτες ώρες της Παρασκευής. «Πόσοι ηγέτες στο διεθνές στερέωμα μπορούν να συζητάνε επί 24 ώρες χωρίς διακοπή ακόμη και για την παραμικρή λεπτομέρεια και να καταλήξουν σε μια συμφωνία πάνω κάτω με τους δικούς τους όρους; Λίγοι ασφαλώς. Και η Μέρκελ είναι ανάμεσα σε αυτούς τους λίγους» είναι το συμπέρασμα.

Εντάξει, η όψη της ήταν κάπως ταλαιπωρημένη έπειτα απ΄ όλες αυτές τις ώρες. Αλλά παρά τα 63 της χρόνια, έδειχνε πολύ καλύτερα σε σχέση με νεώτερους από αυτήν. Κάπως έτσι, διέψευσε φίλους και αντιπάλους. Όπως και μια κοινή γνώμη που στις τελευταίες δημοσκοπήσεις δήλωνε πεπεισμένη ότι δεν θα επέστρεφε στην κυβέρνηση.

Φωτό: Ταλαιπωρημένη, ναι. Αλλά ζωντανή. Πηγή: Reuters

«Εδώ είμαστε στα σύνορα. Δέκα χιλιόμετρα από το Μέμφις και χιλιάδες χιλιόμετρα από τον υπόλοιπο κόσμο. Εάν ένας σερίφης σε αυτές εδώ τις κομητείες πει ότι πράγματα έγιναν έτσι, τότε σημαίνει ότι τα πράγματα έγιναν έτσι». Υπάρχουν κινηματογραφικές ατάκες που μένουν στην Ιστορία. Κι αυτή είναι μια τέτοια: είναι τα λόγια του πράκτορα του FBI Ρούπερτ Αντερσον, δηλαδή του Τζιν Χάκμαν, στην ταινία «Ο Μισισιπής καίγεται». Την ταινία του Αλαν Πάρκερ που διηγείται τη βαθιά Αμερική, εκείνη την Αμερική από την οποία προερχόταν ο Εντγκαρ Ρέι.

Ο Κίλεν, κρατούμενος στις πολιτειακές φυλακές, πέθανε πριν από μερικές ημέρες. Ηταν 92 χρόνων. Και ήταν ο άνθρωπος που το 1964 οργάνωσε την ομάδα θανάτου της Κου Κλουξ Κλαν, η οποία μαζί με τον τοπικό βοηθό σερίφη σκότωσε τους τρεις νεαρούς ακτιβιστές υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δυο λευκούς και έναν μαύρο. Ηταν μια βίαιη δολοφονία που συγκλόνισε τόσο την Αμερική ώστε να επιταχυνθεί η υιοθέτηση του Civil Right Act εναντίον των ρατσιστικών διακρίσεων.

Ο Κίλεν είχε καταδικαστεί από το 2005 σε εξήντα χρόνια κάθειρξη. Δεν είχε μετανιώσει ποτέ για τις ρατσιστικές του ιδέες και για εκείνη την τριπλή δολοφονία που σχεδίασε με κάθε λεπτομέρεια και εκτέλεσε σε απόσταση μόλις τριών χιλιομέτρων από το σπίτι του, ακόμη κι αν ο ίδιος δεν πήρε μέρος ο ίδιος.

Ο ίδιος, γράφoυν οι New York Times, αυτοπροσδιοριζόταν ως πολιτικός κρατούμενος, ενώ στο εφετείο είχε ισχυριστεί ότι κανένα σώμα ενόρκων, αποτελούμενο από συνομήλικούς του, δεν θα τον είχε καταδικάσει ποτέ. Αλλά οι εποχές είχαν  αλλάξει από τότε που στα δικαστήρια οι ένορκοι ήταν μόνο λευκοί. Η υπόθεσή του άνοιξε και πάλι και ο Κίλεν, 80χρονος πια, καταδικάστηκε για ηθική αυτουργία και παραβίαση των ατομικών δικαιωμάτων.

Από το δικαστήριο έφυγε με το αναπηρικό καροτσάκι, ενώ για το έγκλημά του αρνήθηκε να μιλήσει όλα αυτά τα χρόνια. Αμετανόητος μέχρι την τελευταία του πνοή.

Φωτό: Μα είναι ύφος αυτό; Πηγή: EPA/ROGELIO SOLIS / POOL

Εχει περάσει κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας σχεδόν τέσσερα από τα 48 χρόνια της ζωής της. Χώνει τα χέρια της ανάμεσα στα δόντια των καρχαριών χωρίς να φοβάται, τους χαϊδεύει, περνάει ώρες μαζί τους – τις πιο ευτυχισμένες της ώρες. Περισσότερο από βατραχάνθρωπος διεθνούς φήμης, γράφει η Corriere della Sera, η Κριστίνα Τζενάτο είναι κομμάτι του ωκεανού.

Γεννημένη και μεγαλωμένη στα τροπικά δάση του Κονγκό, η Κριστίνα ήξερε από τα οκτώ της χρόνια τι ήθελε να κάνει όταν μεγαλώσει: να δουλέψει με τους καρχαρίες. Σήμερα ζει στις Μπαχάμες, στο μέρος όπου ανακάλυψε για πρώτη φορά τα θαύματα του βυθού και όλες τις αποχρώσεις του μπλε.  «Την πρώτη φορά που πήρα έναν καρχαρία στην αγκαλιά μου, κατάφερα να τον χαϊδέψω για περισσότερα από είκοσι λεπτά. Ήταν θηλυκός, δυο μέτρα περίπου, αισθανόμουν το βάρος του στα πόδια μου, ενώ είχα την αίσθηση ότι τον άκουγα να αναπνέει» λέει.

«Καθένας από αυτά τα πλάσματα έχει δικά του χαρακτηριστικά και ιδιαιτερότητες. Αλλοι είναι περίεργοι, κάποιοι παιχνιδιάρηδες. Αλλά ο αγαπημένος μου είναι η γιαγιά της παρέας» συνεχίζει. Κατά τ’ άλλα δεν ξεχνά κάποια πράγματα. Το ένα είναι ότι τη θάλασσα δεν μπορούμε να την κατακτήσουμε. Το άλλο ότι οι αφέντες της θάλασσας είναι τα πλάσματά της κι εμείς δεν μπορούμε παρά να προσαρμοστούμε στο περιβάλλον τους.

Και η Κριστίνα Τζενάτο προσαρμόζεται συνεχώς: «Επικοινωνώντας με τους καρχαρίες συνεχίζω να μαθαίνω. Και δεν έχω την παραμικρή πρόθεση να σταματήσω να το κάνω».

Φωτό: Μα πώς τους γητεύει; Πηγή: Facebook