Λίγο πριν την ολοκλήρωση του 2013 κυκλοφόρησε μια εξαιρετική δουλειά από τον χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας. Μια δουλειά με σκοπό ευγενικό. Εικοσιδύο δημοσιογράφοι, δύο εξαιρετικές εντεκάδες ισάξιων του χώρου, αποφάσισαν να ενώσουν τις ψυχές τους και να δώσουν ΕΛΠΙΔΑ με όπλο την πένα τους. Κάπως έτσι αποφάσισαν να μοιραστούν μαζί μας τις κορυφαίες ανέκδοτες στιγμές της καριέρας τους. Κινητήριος δύναμη, το μεράκι και η αστείρευτη αγάπη γι’ αυτό που κάνουν. Να ζωγραφίζουν σε χαρτί με μελάνι, στιγμές, με κοινό παρανομαστή τον αθλητισμό. Με πέπλο τα αστέρια του κόσμου όλου. Αστέρια που με την λάμψη τους σημάδεψαν τις ψυχές τους, πρώτα απ’ όλα, και μετά την επαγγελματική τους σταδιοδρομία. Μια εκτυφλωτική λάμψη που προκύπτει για «Μία φορά στη ζωή μας».

Όλα τούτα τα ανέκδοτα περιστατικά, που κανένα τους μέχρι τώρα δεν είχε δει το φως της δημοσιότητας, ξεχειλίζουν από συναίσθημα. Οχι μόνο γι’ αυτό που είχαν την τύχη να ζήσουν, μα κυρίως γι’ αυτό που θέλουν να δώσουν. Την ελπίδα για μία καλύτερη ζωή όπως οι ίδιοι λένε, για κάθε παιδί με καρκίνο. Μια ελπίδα που πρέπει και θα παραμείνει ζωντανή. Οι θύμησές τους, ταξίδι μαγικό, με κάθε μία από τις εικοσιδύο αυτές στάσεις που προκύπτουν καθώς ξεφυλλίζει κανείς το βιβλίο, να γεννούν μια αγωνία μέχρι να κατέβεις στην επόμενη. Να μοιραστείς, να αισθανθείς. Λες και όλο αυτό το ταξίδι, τη βόλτα των στιγμών, τη βίωσες και εσύ, ο αναγνώστης, μαζί τους, σε χρόνο ίδιο.

Με εμένα συνεπιβάτη, το ταξίδι των αναμνήσεών τους, μου πήρε την ψυχή πέντε φορές. Πρώτα με τον Αντώνη Πανούτσο και τον Τεόφιλο Στίβενσον, μετά με τον Βασίλη Σκουντή και τον Ντράζεν Πέτροβιτς. Συνεχίστηκε με τον Χρήστο Σωτηρακόπουλο και τον Μπρούνο Πεζάολα, για να ακολουθήσει ο Χρήστος Χαραλαμπόπουλος και τα αυτοκόλλητα της Πανίνι. Την έχω κάνει και εγώ αυτή τη βόλτα, ψιθύρισα από μέσα μου, με τα χαρτάκια, την δερμάτινη μπάλα, τα φώτα στο δρόμο εν είδει προβολέων και άλλα πολλά από τα υπέροχα παιδικά μου χρόνια. Βούρκωσα. Η γη χάθηκε κάτω από τα πόδια μου, όμως, όταν ο Γιώργος Χελάκης με έβγαλε απέναντι από τον «Παγκόσμιο»…Γιώργο Δεληκάρη! Τον λατινοαμερικάνο Γιώργο Δεληκάρη. Τον Μάριο Κέμπες της Ελλάδας. Ναι! Τέτοιο ήταν το παίξιμό του, η προσέγγισή του στην μπάλα. Πώς της μιλούσε, πώς την κανάκευε! Στόφα και φινέτσα λατινοαμερικάνου γαρ. Κάπου εκεί θυμήθηκα κάτι, που πριν λίγο διάστημα με έκανε να θέλω να βγω από τα ρούχα μου. Με έφτασε στο μη παρέκει. Μια ποδοσφαιρική στιγμή, στην οποία όλοι αναφέρθηκαν όταν την είδαν από τον Μέσι. Την εκθείασαν τα μέσα, την συνέκριναν με μια ίδια ενέργεια του Κρόιφ όταν έπαιζε στην Μπαρτσελόνα. Μιλάω για την προβολή-γκόλ, σε παράλληλη σέντρα στο δεύτερο δοκάρι, στο ύψος του γάμμα. Τι λέτε ρε, είπα από μέσα μου, σοβαρά;! Για κουνήστε όλοι το κεφάλι σας. Εμείς εδώ στην Ελλάδα το είδαμε πρώτοι από έναν δικό μας μύθο. Τον δικό μας Bestie, που αν υπήρχε τότε ο νόμος Μποσμάν, ζήτημα είναι αν θα έπαιζε ένα χρόνο σε ελληνική ομάδα.

Το ημερολόγιο έγραφε 20 Νοεμβρίου 1974. Κόντρα στην τότε Δυτική Γερμανία, τροπαιούχα  παγκόσμια πρωταθλήτρια πριν πέντε μήνες, για τα προκριματικά του Κυπέλλου Εθνών (Euro) του 1976, ο Γιώργος Δεληκάρης σηκώνεται μετά από σέντρα του Δομάζου και γράφει πρώτος απ’ όλους ιστορία. Και όμως, κανείς δεν είπε, δεν έγραψε, δεν έδειξε τίποτα. Σαν να μην συνέβη ποτέ. Το βιντεάκι είναι αφιερωμένο στον «λατίνο» παιχταρά του Ολυμπιακού και για λίγο του Παναθηναϊκού, πάντα όμως της εθνικής Ελλάδας, με το προσωνύμιο «θεέ μου δίνε μου μάτια να βλέπω». Για λεζάντα, ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις υπέροχες μνήμες που μας χάρισε. Γιατί οι ομάδες δεν ανήκουν σε κανέναν ιδιοκτήτη. Δεν ανήκουν καν στον κόσμο τους, όπως αρέσκονται κάποιοι να λένε. Ανήκουν ΚΑΙ στον κόσμο τους. Μα πάνω απ’ όλα, και πρώτα απ’ όλα, ανήκουν σε αυτούς που έγραψαν και γράφουν την ιστορία τους. Αυτοί είναι που μας παρασέρνουν στο να διαλέξουμε το βαγόνι στο οποίο θα πηδήξουμε πάνω, καθώς αυτό περνάει από μπροστά μας. Και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ! Τους παιδικούς μας ήρωες τους κρατάμε για πάντα εκεί ψηλά, μέσα στις ψυχές μας και τους ανταποδίδουμε με κάθε τρόπο το ευχαριστώ για τις μοναδικές σελίδες που εκείνοι έγραψαν στο «libro d’oro» της ομάδας μας. Σε αυτούς χρωστάμε!

Το βιβλίο είναι απλά εξαιρετικό. Ακόμα και αν κάποιος δεν αγοράζει αυτού του είδους τα βιβλία το συγκεκριμένο αξίζει όλα του τα λεφτά. Αξίζει το χαμόγελο κάθε παιδιού. Αξίζει..για «μια φορά στη ζωή μας».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News