Η ταινία του Woody Allen που παίζεται αυτές τις μέρες κυριολεκτικά με ενθουσίασε. Δεν είναι μόνο το εκπληκτικό σενάριο, το βασισμένο εμμέσως πλην σαφώς στο θεατρικό «Λεωφορείον ο Πόθος» του Τένεσι Ουίλιαμς, ούτε η συγκλονιστική κυριολεκτικά ερμηνεία της Κέιτ Μπλάνσετ που διεκδικεί σίγουρα όσκαρ γι’ αυτό της το σπουδαίο υποκριτικό επίτευγμα. Είναι η αίσθηση που έχεις παρακολουθώντας αυτή την τόσο σύγχρονη σημερινή ταινία, ότι σε αφορά πλήρως. Η Τζάσμιν «καταστρέφεται» και φλερτάρει επικίνδυνα με την τρέλα (όπως η Μπλάνς Ντιμπουά του «Λεωφορείου») μέσα από καταστάσεις απόλυτα γνώριμες σε όλους μας. Στηρίγματά της τα χάπια, το αλκοόλ και η απελπισμένη ελπίδα. Όλο το καστ μας είναι γνώριμο, από τον μικρότερο ρόλο μέχρι τους πρωταγωνιστές. Είμαστε εμείς οι ίδιοι σε διάφορες εκδοχές. Είναι η παγκόσμια κοινωνία του βρώμικου ή πολύ εύκολα αποκτημένου χρήματος που αγοράζει τσάντες-φετίχ, κλασσικά ταγιέρ και πανάκριβα κοσμήματα και τα ερωτεύεται όσο δεν μπορεί να ερωτευτεί αληθινούς ανθρώπους με αληθινά αισθήματα. Είναι ο κόσμος των Xanax και της πρώτης θέσης στα αεροπλάνα – ακόμα και αν δεν υπάρχουν τα χρήματα για το εισιτήριο. Ο κόσμος της μελαγχολίας και της κατάθλιψης αν η λάμψη του glam απειληθεί από τον ρεαλισμό. Ένας ψεύτικος κόσμος που αναγκάζει όσους θέλουν να ζούνε σ’ αυτόν να λένε συνεχώς ψέματα ελπίζοντας πως θα ξανακερδίσουν τη χαμένη αστρόσκονη που έχει γίνει κιμωλία στα δάχτυλά τους και τους προκαλεί μεγάλο πανικό, απελπισία απερίγραπτη.

Βλέποντας την ταινία δεν μπορούσα να μη σκεφτώ πως όπως στις ΗΠΑ, έτσι και εδώ, αυτή η διψασμένη για αγορασμένη λάμψη κοινωνική ομάδα, (έστω και με χρήματα αποκτημένα μέσα από το έγκλημα) έχει ευθύνες μεγάλες για την ιλιγγιώδη κατρακύλα που εκατομμύρια «πλούσιοι» της μιας ημέρας ζούνε σήμερα και στην Ελλάδα και παντού στον Δυτικό κόσμο. Ο Γούντι Άλεν δεν κάνει «μάθημα» ούτε ηθικολογεί, ούτε επιρρίπτει ευθύνες. Απλώς περιγράφει συγκλονιστικά το δράμα αυτής της κοινωνίας που παρέσυρε μέσα στη σαχλαμάρα της εκατομμύρια ταλαίπωρους μικρομεσαίους που ξοδέψανε τη ζωή τους – όπως η Τζάσμιν – για την εικόνα τους, την περσόνα, το προσωπείο τους. Δεν είναι μόνο αυτοί όμως: Υπάρχουν και οι άλλοι, η αδερφή της Τζάσμιν και ο δικός της κοινωνικός και ερωτικός-αισθηματικός κόσμος, που λιγάκι τραντάζεται και «δοκιμάζει» μήπως η ζωή με μια τσάντα Κέλλυ στο χέρι μετράει πράγματι. Μήπως είναι προτιμότερη από τη γυμνή αλήθεια, τα αληθινά αισθήματα και τον έρωτα που δεν είναι «business arrangement» αλλά πραγματικό δόσιμο, μοίρασμα, σχέση ουσίας. Γρήγορα συνέρχεται όμως. Καταλαβαίνει ότι μόνο από το αληθινό λουλούδι ρουφάει η μέλισσα τα υλικά της – και όχι από το λουλούδι το πέτρινο του Van Cleef & Arpels, που σήμερα είναι «έμβλημα» και αύριο αναγκάζεσαι να το σκοτώσεις για μια χούφτα δολάρια.

Σπουδαία ταινία κατά τη γνώμη μου, ταινία που γίνεται κλασσική από την πρώτη προβολή της και γράφει αμέσως ιστορία. Μια και πρόκειται για σινεμά όμως δεν κάνει να πω περισσότερα για το πώς εξελίσσεται η πλοκή και πού καταλήγει, μη σας χαλάσω κι άλλες εκπλήξεις. Ήδη με τη φόρα του ενθουσιασμού αποκάλυψα αρκετά.

Πηγαίνετε να τη δείτε αυτήν την ταινία.
Μην τη χάσετε!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News