Δεν υπάρχουν άνθρωποι δίχως χνάρια. Όλοι κάπου έχουμε πατήσει, όλοι από κάπου έχουμε περάσει, έχουμε συνευρεθεί, έχουμε πέσει θύματα του τυχαίου και του ατυχούς. Φωτογραφίες, βίντεο, λόγια, χαμόγελα, αποτυπώσεις στιγμών που όταν αποκοπούν από το ένα λεπτό πριν και το ένα λεπτό μετά, μπορούν να ερμηνευτούν, να «μεταφραστούν» με πολλούς τρόπους.

Προεκλογική περίοδος και τα επιτελεία των κομμάτων έχουν οργανώσει τμήματα ιχνηλατών. Βουτηχτές στο παρελθόν των αντιπάλων, ελπίζοντας να ανασύρουν από σκοτεινούς βυθούς ένα εσταντανέ, μία ακρωτηριασμένη φράση, ένα ένοχο σαρδάμ. Κάτι που θα ακυρώσει το παρόν. Ότιδήποτε μπορεί να αμφισβητήσει προθέσεις, να θαμπώσει την εικόνα, να βγάλει στο φως προηγούμενες ζωές σε σέπια.

Δεν έχουν βέβαια όλες το ίδιο βάρος. Δεν είναι όλες αθώες ή ατυχείς στιγμές. Κρινόμαστε από τις επιλογές μας και το παρελθόν μας είναι επιλογές, χωρίς βέβαια να σημαίνει αυτό πως δεν αλλάζουν ρότα οι άνθρωποι, πως είμαστε όλοι καταδικασμένοι να απολογούμαστε εφ’ όρου ζωής για λάθη και επιπολαιότητες. Ακόμη και τα εγκλήματα έχουν χρόνο «αποπληρωμής». Bέβαια άλλο είναι μια φωτογραφία με ένα τσεκούρι και άλλο να βρίσκεσαι σε μία συνέντευξη τύπου και στο βάθος πίσω σου να διακρίνεται το «τέρας», προσκεκλημένος στην ίδια βραδιά. Η πρακτική όμως με ενοχλεί το ίδιο. Η εικόνα των τύπων πάνω από έναν υπολογιστή, που έχουν αναλάβει το διακόνημα να ξετινάξουν τις ζωές αντιπάλων, παραδίδοντας τα ευρήματα σε μία άλλη επίλεκτη ομάδα που θα αναλάβει το μοντάζ, τα πρόσημα και τις λεζάντες, είναι αποκαρδιωτική, έως απεχθής. Είναι μια φτηνιάρα πολιτική. Και οι φτηνιάρες πολιτικές, καθιστούν φτηνιάρικα και τα κόμματα που τις ασκούν.

Μια ανάρτηση στα social media και από κάτω ορδές αυτοδίδακτων ιεροεξεταστών να επιδίδονται σε μπουγέλα χολής. Και συνήθως η χολή περισσεύει εκεί που λείπει το σπέρμα…

Δεν υπάρχει πεντακάθαρο παρελθόν για κανέναν (που να το αποδέχονται όλοι). Για τον απλό λόγο πως ακόμη και κάτι που εσύ θεωρείς ως ολόσωστο, μπορεί εύκολα να διαβαστεί υπό την διαθλαστική γωνία της ιδεολογικής και κομματικής ταυτότητας του άλλου και να ερμηνευτεί ως έγκλημα καθοσιώσεως.

Και όλα αυτά τα περιμένεις από κόμματα βουλιμικά στον λαϊκισμό, δεν υπάρχει έκπληξη. Από όσους πιστεύουν -και όχι άδικα- πως το «ένοχο» παρελθόν στον ανεμιστήρα βρίσκει μυριάδες, σαν έτοιμους από καιρό, να πειστούν, να αποκαθηλώσουν, να σταυρώσουν. Δεν το περιμένεις όμως -και δυστυχώς φλερτάρουν δειλά με τέτοιες πρακτικές- από όσους ευαγγελίζονται έναν άλλο κόσμο, πολίτες που θα κινούνται σε άλλη πίστα συνειδητοποίησης και ευθύνης. Γιατί ως γνωστόν, όταν παλεύεις με ένα γουρούνι στην λάσπη, η διαφορά είναι πως του γουρουνιού του αρέσει.

Είμαστε τα μέσα που χρησιμοποιούμε, τίποτα άλλο. Ο σκοπός είναι κάτι τόσο θεωρητικό που δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για κανέναν. Και παρόλο που κανένας μας δεν γεννήθηκε χθες και όλοι μας έχουμε χνάρια και αποτυπώματα και όσο κι αν η μνήμη καθώς και η υπενθύμηση είναι απαραίτητες,  ας περιορίσουμε λίγο την «βρωμοδουλειά» και ας κάνουμε πολιτική πάνω από την ζώνη. Δεν είναι μόνο ιδεολογικό, είναι και αισθητικό το θέμα. Έτσι κι αλλιώς, είναι τόσο εύκολο να «ξεβρακώσεις» κάποιους κρίνοντάς τους από τις παρούσες θέσεις τους, που δεν χρειάζεται να γίνεις μπάτσος του παρελθόντος τους. Πολιτική με παλιές φωτογραφίες είναι μια πολιτική μετρίων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News