Η Αφροδίτη Βάτη Μαριόλα έγινε χωρίς να το θέλει το πρόσωπο των ημερών. Αφορμή στάθηκε ένα κείμενο που δημοσίευσε στον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook. Σε αυτό το κείμενο (που μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω) η δασκάλα που μένει μόνιμα στο νησί από το 2004 εκφράζει την αγωνία της για το μέλλον στη Λέσβο. «Ακυρώνονται η μία μετά την άλλη οι πτήσεις τσάρτερ στο όμορφο νησί μας, την Λέσβο, για την καλοκαιρινή σεζόν του 2016. Οι αρχικοί μας φόβοι επιβεβαιώθηκαν και είναι η αρχή ενός ανεξέλεγκτου σπιράλ» αναφέρει στο κείμενό της.

Το συγκεκριμένο κείμενο κυκλοφόρησε πολύ γρήγορα σε όλα τα ενημερωτικά μέσα. Η κυρία Μαριόλα από την πλευρά της δεν είχε κάποιον συγκεκριμένο στόχο όταν δημοσίευε το κείμενο. Μιλώντας στο Protagon αναφέρει: «Το κείμενο το έγραψα ένα πρωί καθώς έπινα τον καφέ μου. Ηθελα απλά να εκφράσω τα συναισθήματά μου για το μέλλον όσων εργάζονται στο νησί».

Η δασκάλα ζει μόνιμα στη Μυτιλήνη μαζί με τον άνδρα και τα δύο τους παιδιά. Εκτός από τη διδασκαλία ασχολείται και με το ξενοδοχείο που διατηρεί η οικογένειά της στην περιοχή του Μόλυβου. Το καλοκαίρι του 2015 η κυρία Μαριόλα βίωσε από κοντά το δράμα χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών. «Στην παραλία μπροστά από το ξενοδοχείο μας έφταναν καθημερινά πάνω από πέντε βάρκες με μετανάστες» σημειώνει η ίδια και προσθέτει: «Tους καλοκαιρινούς μήνες δεν υπήρχε κανένας να μας βοηθήσει, βγάζαμε μόνοι μας την βάρκα στην ακτή, δίναμε νερό στους ταλαιπωρημένους ανθρώπους και αρκετές φορές τους μεταφέραμε με το βαν του ξενοδοχείου στην χώρα του νησιού».

Από τον Σεπτέμβρη τα πράγματα άλλαξαν όπως μας λέει η κυρία Μαριόλα: «Αρκετοί εθελοντές και ΜΚΟ έφτασαν στο νησί. Επίσης οργανώθηκαν καλύτερα οι Αρχές της χώρας και το Λιμενικό». Από τον Νοέμβρη μάλιστα οι βάρκες είχαν ως κύριο προορισμό το νότιο τμήμα του νησιού ενώ η επιδείνωση των καιρικών συνθηκών οδήγησε στην μείωση των προσφυγικών ροών.

Η κυρία Μαριόλα δεν μετανιώνει στιγμή για όσα έκανε για να βοηθήσει τους απελπισμένους ανθρώπους που έφταναν στο νησί. «Ηταν θέμα ζωής και θανάτου» αναφέρει. Η ίδια και η οικογένειά της άλλωστε δεν μπορεί να ξεχάσει τις ημέρες που στην παραλία μπροστά στο ξενοδοχείο τους υπήρχαν 500 με 600 άτομα που χρειάζονταν βοήθεια.

Με το κείμενο που δημοσίευσε, η δασκάλα ήθελε απλώς να εκφράσει την αγωνία της για τις μέρες που έρχονται. «Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα» αναφέρει η ίδια. «Η μείωση στις κρατήσεις αγγίζει το 80% ενώ καθημερινά ακυρώνονται πτήσεις προς το νησί μας». Ξεκαθαρίζει μάλιστα πως θέλει να παραμείνει στο νησί αλλά οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί δεν ευνοούν κανέναν. «Καθημερινά κλείνουν μαγαζιά ενώ αρκετές οικογένειες θα φύγουν από το νησί. Τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο».

Ολόκληρο το κείμενο που δημοσίευσε η Αφροδίτη Βάτη Μαριόλα στον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook:

«Η μια μετά την άλλη ακυρώνονται οι πτήσεις τσάρτερ στο όμορφο νησί μας, την Λέσβο για την καλοκαιρινή σεζόν του 2016. Οι αρχικοί μας φόβοι επιβεβαιώθηκαν και είναι η αρχή ενός ανεξέλεγκτου σπιράλ.

Δεν μιλάμε πλέον για μια μικρή μείωση του τουρισμού. Βλέπουμε, μια μείωση του τουρισμού άνω του 80% – ποσοστό που θα υπήρχε μόνο αν ήμασταν σε κατάσταση πολέμου. Μέχρι σήμερα, ο κόσμος είχε επικεντρωθεί στο πως θα αντιμετωπίσει την προσφυγική κρίση, τα ανθρώπινα δικαιώματα των ανθρώπων που εγκαταλείπουν τις χώρες τους αλλά κανείς δεν έχει ασχοληθεί με τις τοπικές κοινότητες που ζουν αυτή τη νέα πραγματικότητα και έχουν επίσης επηρεαστεί από αυτήν και έχουν μπει στην άκρη τα δικά τους ανθρώπινα δικαιώματα επίσης.

Εχουμε δώσει την ολόψυχη υποστήριξή μας και έχουμε ως προτεραιότητα τους συνανθρώπους μας που έχουν περισσότερη ανάγκη από εμάς. Εχουμε βάλει στην άκρη τις ζωές μας, τις ανάγκες μας, τα θέλω μας, τα όνειρά μας έτσι ώστε να αντιμετωπίσουμε το κύμα των προσφύγων που περνούν στην κυριολεξία μέσα από τις αυλές μας.

Τώρα όμως έχουμε φτάσει στο σημείο που κι εμείς πρέπει να ρωτήσουμε πως θα μας υποστηρίξουν η κυβέρνησή μας και η διεθνής κοινότητα. Τι μέτρα θα ληφθούν έτσι ώστε να μας σώσουν από ολοκληρωτική οικονομική και ψυχολογική απόγνωση; Σκεφτόμαστε τις τοπικές επιχειρήσεις που δεν θα ανοίξουν φέτος γιατί δεν έχουν την δυνατότητα να λειτουργήσουν κάτω από αυτές τις συνθήκες.

Σκεφτόμαστε όλους εκείνους που δεν θα προσληφθούν για να δουλέψουν φέτος στο νησί, αφού δεν θα υπάρχουν δουλειές. Πώς θα βάλουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι φαγητό στο τραπέζι τους και θα παρέχουν ασφάλεια και υγιείς συνθήκες για τις οικογένειες και τα παιδιά τους; Πώς θα διατηρήσουμε την ποιότητα ζωής μας με αξιοπρέπεια; Σκεφτόμαστε ήδη τους φίλους και τα μέλη των οικογενειών μας που κάνουν ήδη σενάρια να φύγουν από το νησί. Σκεφτόμαστε πώς θα πληρώσουμε τα δάνειά μας, τους φόρους μας, τις ασφαλιστικές μας εισφορές και τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού.

Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι οι επιχειρήσεις μας έχουν “ανθίσει” από την προσφυγική κρίση αλλά είναι τόσο λάθος! Ναι, υπάρχουν επιχειρήσεις που έχουν βγάλει χρήματα από αυτή την υπόθεση αλλά μετριούνται στα δάχτυλα των δυο χεριών. Πρέπει να έχει κανείς την εικόνα όλου του νησιού και να λάβει υπόψιν του τις επιχειρήσεις, τα ξενοδοχεία, τα εστιατόρια, τα τουριστικά μαγαζιά, τους κινηματογράφους, τα χρυσοχοεία κ.τλ. τα οποία δεν έχουν ανοίξει ακόμα! Ο “εθελοντικός τουρισμός” δεν μπορεί να κρατήσει ανοικτές όλες αυτές τις επιχειρήσεις, όλες αυτές τις οικογένειες γιατί πρέπει να λάβετε υπόψιν σας ότι οι περισσότερες επιχειρήσεις που ασχολούνται με τον τουρισμό είναι οικογενειακές.

Υπάρχουν άρθρα που μιλούν για την “ανθρωπιστική καρδιά” της Λέσβου και οι άνθρωποι ψηφίζουν για να πάρουμε το Νόμπελ Ειρήνης. Τους ευχαριστούμε όλους γι’ αυτό αλλά αλήθεια στα δικά μου μάτια όλα τα Νόμπελ Ειρήνης του κόσμου δεν σημαίνουν τίποτα για τους ανθρώπους που γνωρίζω και είναι άνεργοι, δεν έχουν οικονομική ασφάλεια, δεν έχουν πίστη στο μέλλον τους και με κοιτάζουν με μάτια κλαμένα και φοβισμένα γιατί ξέρουν ότι δεν θα έχουν σύντομα να φάνε ούτε εκείνοι ούτε οι οικογένειές τους!

Δεν θα έχει αξία το Νόμπελ Ειρήνης όταν και εμείς οι ίδιοι θα αναγκαστούμε να γίνουμε οικονομικοί μετανάστες και να εγκαταλείψουμε την πατρίδα μας. Μακάρι να ήμουν μελοδραματική αλλά δυστυχώς δεν είμαι. Οι συνεταίροι μας και τα ταξιδιωτικά πρακτορεία κοιτάζουν μόνο το τι συμβαίνει και μας έχουν γυρίσει την πλάτη αντί να παλέψουν μαζί μας να βρούμε δημιουργικές λύσεις για να υποστηριχθούμε και να μας προωθήσουν. Το ίδιο κάνουν και οι χώρες – μέλη της ΕΕ μας έχουν γυρίσει την πλάτη, κλείνοντας τα σύνορά τους και εγκλωβίζοντας χιλιάδες πρόσφυγες στην Ελλάδα οι οποίοι δεν έχουν που να πάνε. Και αναρωτιόμαστε: πόσο καιρό θα εθελοτυφλούν και θα κουνούν το δάχτυλο στην Ελλάδα;

Η οικογένειά μου είναι στην πρώτη γραμμή βοηθώντας στην αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης από τον περασμένο Απρίλιο και έχουμε παίξει τον δικό μας ρόλο υποστηρίζοντας τα δικαιώματα και την ασφαλή άφιξη όλων όσων φτάνουν στις ακτές μας. Είμαι όμως και μητέρα και δασκάλα. Τι είδους μάνα θα ήμουν αν δεν λάμβανα υπόψιν το μέλλον των παιδιών μου και τα δικαιώματά τους; Τι είδους δασκάλα θα ήμουν αν δεν υπερασπιζόμουν το μέλλον και τα δικαιώματα των μαθητών μου;

Δεν ξέρω πως τι να αισθανθώ πλέον… ντροπή, οργή, πόνο, απόγνωση, απογοήτευση, φόβο… Μετά κοιτάζω έξω από το παράθυρο και βλέπω τα παιχνίδια του φωτός τις αμυγδαλιές που ανθίζουν στον κήπο μου και τα παιδιά μου που παίζουν στην αυλή. Σκέφτομαι όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που γνώρισα σε αυτό το “ταξίδι” και που στήριξαν εμάς και το νησί μας. Σκέφτομαι όλες τις νέες φιλίες που έκανα σε αυτό το ταξίδι. Όλες αυτές οι σκέψεις, οι ήχοι και οι εικόνες μου δίνουν την δύναμη να αρνηθώ να εγκαταλείψω την ελπίδα τιμώντας όλους αυτούς και για το δικό μου καλό.

Ζητούμε την αλληλεγγύη και την υποστήριξη όχι μόνο για τους πρόσφυγες αλλά και για τις τοπικές κοινότητες που έχουν επηρεαστεί από όλο αυτό. Ζητούμε από τους ανθρώπους να επισκεφθούν το όμορφο νησί μας και να στηρίξουν τις επιχειρήσεις μας. Είμαστε στο σημείο που πρέπει να παλέψουμε για να μείνουμε ζωντανοί».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News