Ο Ερντογάν έχει δώσει προ πολλού τα διαπιστευτήριά του στη διεθνή κοινότητα σαν αδίστακτος και δρων περιφερειακός παίκτης (στη Συρία, στη Λιβύη, στην Παλαιστίνη, στο Ναγκόρνο Καραμπάχ), σαν de facto αναθεωρητής συνθηκών και παραβάτης του διεθνούς δικαίου (με το τουρκολιβυκό σύμφωνο, με τη θεωρία της «γαλάζιας πατρίδας»), σαν «πολιτικός ισλαμιστής» (με τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, με την εξύβριση του Μακρόν, με τις πάγιες σχέσεις του με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους).

Επίσης ο τούρκος πρόεδρος είναι πασίγνωστος σαν κακός γείτονας (με τις αλλεπάλληλες και ποικίλες προκλήσεις του προς την Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά και την Αίγυπτο), σαν έμπορος όπλων για τριτοκοσμικούς (με τα «Μπαϊρακτάρ» να εξάγονται παντού, από την Ουκρανία μέχρι την Αφρική), σαν «το κακό παιδί του ΝΑΤΟ» (αφού αγόρασε τα ρωσικά S-400), σαν εκβιαστής της Ευρωπαϊκής Ενωσης (με την κυνική εκμετάλλευση του Προσφυγικού-Μεταναστευτικού αλλά και των Τούρκων της Γερμανίας). Ο Ερντογάν έχει επαξίως κατακτήσει την παγκόσμια δόξα και σαν δυνάστης των Τούρκων και των Κούρδων (με την κατ’ επίφασιν δημοκρατία και με την παραπαίουσα οικονομία του τουρκικού κράτους).

Είναι με το σπαθί του «σουλτάνος», λοιπόν, και δεν χρειάζεται περαιτέρω συστάσεις. Ωστόσο του λείπει ο επίζηλος τίτλος του ειρηνοποιού και του σωτήρα της ανθρωπότητας. Ετσι, αναγνωρίζοντας το έλλειμμά του, επιχειρεί αντιποίηση του ρόλου του ΟΗΕ, κινείται αυθαίρετα σαν μεσολαβητής στο Ουκρανικό, με σκοπό, υποτίθεται, τον τερματισμό του πολέμου και την τροφοδοσία ολόκληρου του πλανήτη με δημητριακά ώστε να αποφευχθεί η επισιτιστική κρίση! Οι εκλογές στην Τουρκία, οι οποίες θα κρίνουν το μέλλον του σαν εξουσιαστή, είναι προγραμματισμένες να διεξαχθούν το επόμενο έτος – πρέπει, συνεπώς, να βιαστεί.

Η κινητικότητα του Ερντογάν τις τελευταίες ημέρες, η επικοινωνία του με τον Πούτιν και με τον Ζελένσκι, αυτόν τον στόχο του εξυπηρετεί: την ανάδειξή του σε κάτι μεγαλύτερο από περιφερειακό παίκτη, μάλιστα κραδαίνοντα κλάδο ελαίας πια (μαζί με κάμποσα στάχυα σίτου) και όχι το χαντζάρι του νεο-οθωμανισμού. Τα διεθνή Μέσα, όπως και η Corriere della Sera, προέβαλαν το γεγονός ότι ο Ερντογάν «αυτοσυστήνεται» σαν μεσολαβητής, πρόθυμος να αναστήσει τις πεθαμένες από τον Μάρτιο ειρηνευτικές συνομιλίες της Κωνσταντινούπολης οι οποίες πλέον θα αφορούν και τη διάθεση των σιτηρών. Θέλει να αγιάσει ο Ερντογάν ως φαίνεται, αλλά ο εαυτός του προβάλλει γενναία αντίσταση: μαζί με τις ελιές και τα σιτάρια, ο πρόεδρος της Τουρκίας θα τακτοποιήσει και την κατάσταση στη βόρεια Συρία, όπως είπε στον Πούτιν (μοναδικός στόχος της Τουρκίας είναι η εξόντωση των Κούρδων της οργάνωσης YPG, οι οποίοι συνεργάστηκαν με τις ΗΠΑ στον πόλεμο κατά του ISIS, ωστόσο το τουρκικό κράτος θεωρεί «τρομοκράτες»).

Ο Πούτιν άκουσε τον Ερντογάν, όμως του διεμήνυσε ότι πρώτα πρέπει οι Δυτικοί να άρουν τις κυρώσεις, διότι αυτές ευθύνονται για την παγκόσμια επισιτιστική κρίση. Από πλευράς του ο  Ζελένσκι είπε ότι θέλει και αυτός «ασφαλείς διαδρόμους» για τα καράβια που μεταφέρουν τα δημητριακά. Ο τούρκος πρόεδρος τους είπε ότι η Τουρκία προσφέρεται να οργανώσει στην Κωνσταντινούπολη «συνάντηση με τη Ρωσία, με την Ουκρανία και με τον ΟΗΕ» και κατόπιν, αν υπάρξει διμερής συμφωνία, να ενεργήσει «σαν εγγυήτρια του μηχανισμού παρακολούθησής της».

Η προσπάθεια του Ερντογάν να πλασαριστεί στη διεθνή σκηνή σαν ειρηνοποιός είναι καλά σχεδιασμένη: την ίδια ημέρα με την είδηση της «τουρκικής προσφοράς για μεσολάβηση», σε άλλο ρεπορτάζ της, η Corriere φιλοξένησε συνέντευξη του διευθυντή της τουρκικής φιλοκυβερνητικής εφημερίδας Sabah – ο άνθρωπος φιλοτέχνησε την αγιογραφία του Ερντογάν και του κράτους του. «Είμαστε η μοναδική χώρα που μπορεί να μεσολαβήσει» είπε ο 39χρονος Μεχμέτ Τσελίκ. «Και για αυτόν τον λόγο το ΝΑΤΟ μάς σέβεται ακόμη περισσότερο»… 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News