Η πρώτη γνωριμία μου με τον Στέλιο ήταν κάπως σύντομη τα Χριστούγεννα του 2010 όταν βρέθηκα στο ρεμπετάδικο Ταξίμι να τον ακούσω με μαζί με το γιο του αειμνήστου Γιάννη Τατασόπουλου το Νικόλα. Μια μέρα πριν, είχα  πέσει με την βέσπα και το πρόσωπό μου είχε γίνει  μαυροκόκκινο. Με θεράπευσε όμως. Ο πόνος κατά την διάρκεια της παράστασης ξεπεράστηκε όταν οι τέλεια παιγμένα νότες του Νίκου εισχώρησαν στα αυτιά μου και κούρδισαν το μυαλό μου – εικόνες άλλης εποχής έσβυσαν τις σκέψεις μου. Μετά βγήκε ο Στέλιος και έπαιξε ό,τι δεν περίμενα … Τα τραγούδια του πατέρα του. Έκπληκτος τα άκουγα γνωρίζοντας ότι είχε δικό του υλικό ανέκδοτο και το είχα ήδη ακούσει από τον Βλάχο ( τον μπουζουξή Γιάννης Παπαβασιλείου) να το αναπαράγει, πάντα αναφέροντας ( προς τιμήν του) στο κοινό: «αυτό είναι του Στέλιου» … και αυτό ….και αυτό… «Του συρταριού»  έλεγε ο Βλάχος πριν παίξει!

Ξαναβρεθήκαμε με τον Στέλιο και γνωριστήκαμε μέσω ενός φίλου γείτονα και εξαίρετο μπουζουξή, τον Μιχάλη Δήμα.

Ο Στέλιος, σαν παιδί με όρεξη, δούλευε το κομμάτι χειρουργικά και έπλεκε δρόμους  – συγχορδίες, νότες και στίχους σε ένα χαλί που το σχέδιο το καταλάβαινε κάποιος όταν απλά θα ήθελε να κοιτάξει για να το δει …
Αυτό που είδα το είπα σε ένα φίλο μαγαζάτορα στο Μοσχάτο και αψηφώντας την κρίση ετοιμάζει μια βραδιά-εμφάνιση του Στέλιου με δικές του συνθέσεις .Η ώρα ήρθε ο Στέλιος ανέβηκε στο πάλκο και ξεκίνησε …

Μια παρουσίαση δημιουργιών τραγουδισμένα από γνωστούς όπως η Σωτηρία Μπέλλου ή ο Γιώργος Νταλάρας αλλά και αυτά που είχα ακούσει από τον Βλάχο στην πρώτη τους εκτέλεση με την άποψη του συνθέτη. Ο κόσμος από κάτω άκουγε με έκπληξη που τόσο γνωστά αλλά και καινούργια άγνωστα με ήχους που μόνο Στέλιο μπορεί να θυμίσουν…

Ο κόσμος ήταν απλός, λαϊκός εκτός του χώρου εκτός από λίγους καλούς φίλους μουσικούς του Στέλιου που τον τίμησαν με την παρουσία τους. Δεν έγινε χαμός αλλά ήταν μια μάγ(κ)ικη βραδιά για όσους παρευρέθηκαν. Κρίμα που οι περισσότεροι ειδικοί ρεμπετολογοφορουμίστες και μουσικοί δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν γιατί το πράμα αυτό άξιζε! Και ο Στέλιος το τίμησε από όλες τις απόψεις και μουσικά και στιχουργικά και εκτελεστικά που επί δυόμιση ώρες στα 63 του χρόνια, άρρωστος σωματικά αλλά με ψυχή και δάχτυλα να ζωγραφίζουν εικόνες και σκηνές που συγκίνησαν τον κάθε άνθρωπο εκεί μέσα.

Αυτόν λοιπόν τον τελευταίο αληθινό συνθέτη του ρεμπέτικου λαϊκού με χιλιάδες κομμάτια του ''συρταριού'', ένα είδος προς εξαφάνιση που σαφέστατα είναι η εξέλιξη της μουσικής αυτής, το αφήνουμε να σβήσει  και να αγνοηθεί τυχαίως ή σκοπίμως … Και κάποτε όταν βγούνε στον αέρα και κυκλοφορήσουν, στο μέλλον θα λένε για το Στέλιο Βαμβακάρη ότι ήταν αυτός που ξεκόλλησε το είδος από την παλιά του απλότητα και έδειξε μουσικά τρόπους που μελετήθηκαν στο μέλλον.

Σήμερα ο Στέλιος είναι ό,τι πιο αυθεντικό καλλιτεχνικά στην λαϊκή μας μουσική. Είναι γόνος μουσικού που σημάδεψε την ελληνική μουσική στις αρχές του αιώνα μας και είναι καλλιτέχνης που τουλάχιστον δεν έχει μείνει κάτω από την σκιά του πρόγονού του.  Είναι μουσικός, σύνθετης, στιχουργός και πάνω από όλα είναι ένας απλός λαϊκός άνθρωπος που ''βαδίζει'' σε δρόμους που ξέρει καλά.

Ο Στέλιος Βαμβακάρης και η ορχήστρα του θα εμφανιστεί στις 22-23 Ιουνίου στο Ηρώδειο. Τιμήστε τον, το αξίζει! Και πάρτε μια μικρή γεύση, από το ανέκδοτο που δώρισε στο protagon. Blue Full Moon-Μπλε Πανσέληνος (Στέλιου Βαμβακάρη)

* Ο Ηρωδίων Σουλόπουλος είναι πληροφορικάριος και ασχολείται κυρίως με δίκτυα και αριθμούς. Όταν δεν πληκτρολογεί ακολουθεί με τον μπαγλαμά του δεξιοτέχνες της λαϊκής και παραδοσιακής μουσικής.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News