Διαβάζεις. Ακούς. Παρατηρείς  γύρω σου. Τα πράγματα τείνουν να χειροτερεύουν. Ένας κόμπος στο λαιμό. Εδώ και κάποια χρόνια τα δελτία ειδήσεων διεκδικούν το Όσκαρ καλύτερου θρίλερ και κερδίζουν με διαφορά. Αλλά και η ίδια η πραγματικότητα δεν απέχει πολύ απ’ αυτό.  Άραγε, σε ποια Ελλάδα μεγαλώνουν τα παιδιά μου, αναρωτιέσαι. Σε ποια Ελλάδα επέλεξα να μείνω, να ερωτευτώ, να κάνω παιδιά και να συνεχίσω;

Σε μία Ελλάδα που υπάρχουν άνθρωποι ακόμη και σήμερα που ανοίγουν το παράθυρο του αυτοκινήτου τους και πετούν το πλαστικό ποτήρι του καφέ χωρίς σκέψη; Άνθρωποι που πετούν τα αποτσίγαρά τους στις παραλίες ενώ τα παιδιά τους παίζουν πιο δίπλα. Άνθρωποι που χειροκροτούν αθλητές των παραολυμπιακών αγώνων ενώ την ίδια στιγμή παρκάρουν πάνω σε ράμπες ή θέσεις αναπήρων. Άνθρωποι που δεν παραχωρούν ποτέ τη θέση τους σε μία έγκυο, σε μία μαμά με το παιδί στην αγκαλιά, σ’ έναν ηλικιωμένο. Άνθρωποι που αποκλείουν με μία επιστολή παιδιά από την εκπαίδευση με την αιτιολογία ότι είναι πρόσφυγες. Άνθρωποι που εξαιτίας της εφήμερης εξουσίας που διαθέτουν κλείνουν κανάλια, απολύουν ή αυθαιρετούν ανενδοίαστα κάθε μέρα. Άνθρωποι που απολύονται αναιτιολόγητα εν μία νυκτί, χωρίς να έχουν κανένα δικαίωμα παρά μόνο πετσοκομμένες αποζημιώσεις στους τραπεζικούς λογαριασμούς τους.

Καταπίνεις αργά. Όλοι τα έχουμε σκεφτεί, όλοι τα έχουμε ζήσει. Ίσως και στις άλλες χώρες συμβαίνουν αυτά. Συμβαίνουν; Ίσως.

Και εκείνη τη στιγμή ακούς από τα Mέσα για ανθρώπους που καθαρίζουν εθελοντικά παραλίες, πάρκα, γειτονιές. Βλέπεις ανθρώπους που κυκλοφορούν με σακουλάκια, μαζεύοντας τα περιττώματα των σκύλων τους. Έλληνες αθλητές που διακρίθηκαν παρά τις οικονομικές ή άλλες αντιξοότητες. Για εκπαιδευτικούς που παρά τον ισχνό μισθό τους, μετέτρεψαν επαρχιακά δημόσια κτίρια σε σχολεία των χρωμάτων και της φύσης. Για ανθρώπους που αψήφησαν τη διαφορετικότητα και έσπευσαν να βοηθήσουν πρόσφυγες στην Ειδομένη, τον Πειραιά, τη Μυτιλήνη. Για μαθητές που διακρίθηκαν όχι σε ριάλιτι τραγουδιού αλλά σε ολυμπιάδες μαθηματικών και φυσικής. Για επιχειρηματίες που παλεύουν με το τέρας της γραφειοκρατίας και της φορολογίας, επιμένουν να έχουν την έδρα της επιχείρησής τους στη χώρα ενώ παράλληλα αναπτύσσουν κοινωνική δράση.

Δύο Ελλάδες παλεύουν σε έναν τόπο. Δύο Ελλάδες μάχονται σθεναρά για το ποια θα επικρατήσει. Ποια άραγε θα επικρατήσει; Σε ποιαν άραγε μεθαύριο θα ανήκουν τα παιδιά μας; Ελπίζουμε σ’ αυτή  που έχει πολύ φως και λίγο σκοτάδι. Ελπίζουμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News