317
|

“Λευκή ρεβάνς”, Αργυρώ Μαντόγλου (Ψυχογιός)

Avatar protagon.import 9 Ιουνίου 2013, 00:29

“Λευκή ρεβάνς”, Αργυρώ Μαντόγλου (Ψυχογιός)

Avatar protagon.import 9 Ιουνίου 2013, 00:29

Η «Λευκή ρεβάνς» είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με έντονες κοινωνικές προεκτάσεις και υπαρξιακό στοχασμό. Η Αργυρώ Μαντόγλου προσεγγίζει το υλικό της από μια φεμινιστική και ψυχαναλυτική σκοπιά, με τρόπο όμως εκλεπτυσμένο κι ανοικτό προς το αναγνωστικό κοινό, που δεν μοιράζεται ήδη αυτή την οπτική. Την ίδια στιγμή η συγγραφέας υπονομεύει ορισμένα από τα στερεότυπα των αστυνομικών βιβλίων και των φιλμ νουάρ, καθώς και τη ροζ εικόνα του έρωτα των μυθιστορηματικών ρομάντζων που τα τελευταία χρόνια έχουν κατακλύσει τα βιβλιοπωλεία και στη χώρα μας.

Μία σειρά φόνων που μόνο στο τέλος της ιστορίας γίνεται ξεκάθαρο με ποιον τρόπο σχετίζονται μεταξύ τους, σκοτεινά οικογενειακά μυστικά, η ψυχική και σωματική κακοποίηση και η βία που χρωματίζουν τις περισσότερες επαφές, εκτυλίσσονται σε μία πνιγηρή, καταθλιπτική Αθήνα, μια αφιλόξενη πόλη γεμάτη κινδύνους. Η Μαντόγλου επιτυγχάνει να συνθέσει ένα πλήθος επάλληλων ιστοριών που, παρά τις φαινομενικές διαφορές τους, τις διατρέχουν κοινές υπαρξιακές θεματικές: οι ευμετάβλητες ταυτότητες των μυθιστορηματικών ηρώων, η σημασία της αυτοεικόνας και η λειτουργία της για την εξέλιξη των χαρακτήρων κι ο ρόλος του θύτη που συγχέεται με αυτόν του θύματος.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο τρόπος που η συγγραφέας καταδηλώνει τη στάση ζωής των ηρώων μέσω αναφορών στην εμφάνισή τους, τόσο σε επίπεδο περιγραφής του πώς τους βλέπουν οι άλλοι, όσο και στη λογοτεχνική ανάλυση διαφόρων επιλογών που μπορεί να φαίνονται ακραίες (όπως οι επαναλαμβανόμενες επεμβάσεις πλαστικής χειρουργικής) κατανοούνται όμως όταν ιδωθούν μέσα στο πλέγμα των μυθιστορηματικών συμβάντων κι όταν τοποθετηθούν στο πλαίσιο της εμμονικής ενασχόλησης με το σώμα που έχει επιβληθεί στις δυτικές κοινωνίες από τη βιομηχανία της μόδας στις γυναίκες κάθε κοινωνικής τάξης και ηλικίας.

Ένα «σκοτεινό» και εμβριθές βιβλίο, όπου η κακομεταχείριση των ηρώων από τα μέλη της οικογένειας, τους ερωτικούς συντρόφους, τον κοινωνικό περίγυρο, δεν αγγίζει ποτέ το απόλυτο μαύρο, μα διατηρεί ως το τέλος μια ισορροπία ανάμεσα στο "καλό" και στο "κακό", τους θύτες και τα θύματα που, τελικά, αντιστέκονται καταφέρνοντας να χειραφετηθούν, προσφέροντας στον αναγνώστη την απαραίτητη κάθαρση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News