Στις συναντήσεις που είχε με τους «κοινωνικούς εταίρους» (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΣΕΒ, ΕΣΕΕ), ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε πέντε δεσμεύσεις (εδώ).

Ευχάριστα πράγματα. Ποιος λογικός άνθρωπος μπορεί να διαφωνήσει έστω και με μία από αυτές; Το μεγάλο ερώτημα είναι αν κινούνται στα πλαίσια του εφικτού ή αν έχουμε ξανά τις συνήθεις υποσχέσεις.

Η απάντηση στο ερώτημα κρύβεται σε μια λέξη: πώς. Πώς θα γίνουν όλα αυτά και, πρωτίστως, όσα έχουν οικονομικό κόστος; Δηλαδή, ξαναγυρίζουμε στο αιώνιο ερώτημα: πού θα βρεθούν τα λεφτά;

Κι επειδή βρισκόμαστε στον αστερισμό των επετείων, ας συνδέσουμε τις δεσμεύσεις αυτές του ΣΥΡΙΖΑ με το παλαιό ΠΑΣΟΚ, μια που αρκετά στελέχη της ηγεσίας του, μηδέ του Αλέξη Τσίπρα εξαιρουμένου, δεν κρύβουν τον θαυμασμό τους για το ΠΑΣΟΚ εκείνο και τον ιδρυτή του. Επιπλέον, σημερινά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚικής προέλευσης, λένε καθαρά ότι το σημερινό κόμμα της Αριστεράς είναι τρόπον τινά η συνέχεια εκείνου του ΠΑΣΟΚ (δύο παραδείγματα εδώ και εδώ).

Η πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 1981 εφάρμοσε αμέσως τέτοια φιλολαϊκά μέτρα, με πρώτο και καλύτερο τη μεγάλη αύξηση του κατώτατου μισθού. Πώς; Αυξάνοντας το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού, δηλαδή με δανεισμό.

Αυτός είναι ο ένας τρόπος για να το πετύχεις. Υπάρχουν άλλοι δύο. Η αύξηση της φορολογίας και η ανάπτυξη.

Τι περιθώρια έχει μια αυριανή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Ας αφήσουμε κατά μέρος την ανάπτυξη, διότι δεν γνωρίζουμε αν, πότε και πόσο θα επιτευχθεί, ώστε να φέρει μεγαλύτερο ΑΕΠ. Μένουν οι άλλοι δύο τρόπο

1. Δανεισμός: μπορεί μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να συνάψει νέα δάνεια, για να αυξήσει τους μισθούς; Με τέτοιο χρέος πάνω από το κεφάλι της, μοιάζει πολύ δύσκολο έως απίθανο. Δηλαδή, δεν θα μπορεί να κάνει ό,τι έκανε ο Ανδρέας το 1981
2. Αύξηση των φόρων: Εδώ οι απαντήσεις του ΣΥΡΙΖΑ οδηγούν σε μεγάλο μπέρδεμα. Από τη μια δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι θα καταργήσει τον φόρο στα ακίνητα. Και από πού θα αναπληρώσει τα 3-4 δισεκατομμύρια που αποφέρει; Άγνωστο. 

Από την άλλη εξαγγέλλει μεγαλύτερη φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων και πάταξη της φοροδιαφυγής. Και τα δύο είναι σωστά μέτρα. Όμως, η μεν πάταξη της φοροδιαφυγής απαιτεί χρόνο, η δε υπερφορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων δεν θα αποφέρει τα αναμενόμενα. Για παράδειγμα, όσοι δήλωσαν εισόδημα άνω των 100 χιλιάδων ευρώ το 2012 είναι μόλις 14.000. Ακόμη κι αν τους πάρει το 80% (δηλαδή ό,τι εξήγγειλε ο Ολάντ στη Γαλλία για τους άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ -και ουδέποτε εφάρμοσε), δεν αναπληρώνει την απώλεια των εσόδων από την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ.

Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι δεν υπάρχουν διεθνείς δεσμεύσεις (τρόικα, μνημόνια), μια αυριανή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορεί να κάνει ό,τι έκανε η πρώτη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981, αφού και δάνεια δεν θέλει να πάρει (και αν βρει…) και φόρους θέλει να καταργήσει.

Και τον μάγο Χουντίνι να επιστρατεύσει τέτοιον τετραγωνισμό του κύκλου αποκλείεται να πετύχει. Γι’ αυτό θα ήταν καλύτερα, πριν υποσχεθούν και δεσμευτούν, οι του ΣΥΡΙΖΑ να μελετήσουν τα ιστορικά παραδείγματα, να δουν και τη σημερινή πραγματικότητα και να πουν το μόνο ειλικρινές: δεν υποσχόμαστε τίποτα πριν δούμε από μέσα τι έχουμε παραλάβει.

Όλα τα άλλα είναι συνταγή σίγουρης αποτυχίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News