Ο Εμανουέλ Μακρόν παρέλαβε τα κλειδιά του Ελιζέ με πλήθος ερωτημάτων να τον ακολουθούν. Αλλά για τους Times το ερώτημα είναι ένα: θα κοιμάται εκεί τα βράδια με την Μπριζίτ Τρονιέ; Η Ιστορία έχει δείξει πάντως ότι λίγοι γάλλοι πρόεδροι επέλεξαν να ζήσουν σε αυτό το μέγαρο που αγόρασε γύρω στα 1750 ο Λουδοβίκος ΙΕ’ για να στεγάσει την μετρέσα του Μαντάμ ντε Πομπαντούρ. Και ο λόγος είναι ότι, παρά το αρχιτεκτονικό του κάλλος, τα 340 δωμάτιά του και τους μεγαλοπρεπείς κήπους του, πρόεδροι και πρώτες κυρίες το έβλεπαν συχνά σαν ένα χρυσό κλουβί όπου κυριαρχούσε η καθόλου πρακτική εσωτερική διαρρύθμιση και η έλλειψη χώρων εργασίας. Η Κλοντ Πομπιντού, μάλιστα, αποκαλούσε το Ελιζέ «σπίτι της ατυχίας» επειδή ο σύζυγός της και πρόεδρος Ζορζ Πομπιντού πέθανε από λευχαιμία κατά τη διάρκεια της θητείας του.

Το 1720, πάντως, το Μέγαρο των Ηλυσίων δεν φιλοξενούσε πρώτες κυρίες γεμάτες προλήψεις, αλλά όργια που διοργάνωνε ο ιδιοκτήτης του  Κόμης του Εβρέ. Ο Σαρλ Ντε Γκολ πάλι δεν στεκόταν στα όργια αλλά στο γεγονός ότι στο Ελιζέ παρέδωσε την παραίτησή του ο Ναπολέοντας μετά την ήττα του στο Βατερλό. Ο Ναπολέων Γ’ ανέλαβε αργότερα να εκσυγχρονίσει λίγο το κτίριο με την κατασκευή, μεταξύ άλλων, ενός μυστικού περάσματος το οποίο χρησιμοποιούσε για να επισκέπτεται τη δική του μετρέσα. Ο Φελίξ Φορέ από την πλευρά του, ο οποίος εξελέγη πρόεδρος το 1895, δεν είχε πρόβλημα να φιλοξενεί τη δική του στα δωμάτια του Ελιζέ – μόνο που άφησε την τελευταία του πνοή σε ένα από αυτά, ενώ εκείνη του προσέφερε τις υπηρεσίες της.

Δεν μπορεί να ξέρει κανείς εάν ήταν αυτός ο λόγος για τον οποίο ο Ντε Γκολ επιχείρησε να μεταφέρει την προεδρική κατοικία μακριά από το κέντρο του Παρισιού. Δεν τα κατάφερε. Και κάπως έτσι ο Φρανσουά Ολάντ έκοβε βόλτες τα βράδια σχεδόν μόνος στο κτίριο και αισθανόταν σαν να είναι «το φάντασμα του Ελιζέ».

Φωτό: Επιβλητικό οπωσδήποτε. Αλλά τι να το κάνεις χωρίς μετρέσα; Πηγή: Reuters/Patick Kovarik

Ηταν περίπου πριν από δυο εβδομάδες όταν, με αφορμή ένα ντοκιμαντέρ για το τμήμα της εφημερίδας που συντάσσει τις νεκρολογίες, οι New York Times υπενθύμιζαν ότι κάποτε η δημόσια βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης είχε φιλοξενήσει μια συζήτηση με θέμα: «Η διεστραμμένη ευχαρίστηση των νεκρολογιών».

Ισως η νεκρολογία του Νίκολας Σαντ στην ίδια εφημερίδα να ρίχνει λίγο φως και στο θέμα της ημερίδας, αλλά και του ντοκιμαντέρ. Γιατί, σόρυ, είναι απολαυστική: «Μια ημέρα του 1964, ο Νίκολας Σαντ, γεννημένος στο Μπρούκλιν γιος ενός κατασκόπου της Σοβιετικής Ενωσης, κατάπιε το πρώτο του τριπάκι. Τα ψυχεδελικά ναρκωτικά είχαν γοητεύσει τον Σαντ από τότε που σπούδαζε στο Μπρούκλιν Κόλετζ όπου και είχε δοκιμάσει μεσκαλίνη και πεγιότ» γράφει ο συντάκτης νεκρολογιών Ουίλιαμ Γκριμς.

Πάμε παρακάτω: «Την ημέρα που πήρε την πρώτη του δόση LSD βρισκόταν σε έναν εξοχικό σπίτι που είχαν κάποιοι φίλοι του στην κομητεία Πούτναμ της Νέας Υόρκης. Κάθισε γυμνός στη στάση του λωτού μπροστά από μια φωτιά που σιγόκαιγε  και παραδόθηκε στην εμπειρία. Μια αίσθηση ειρήνης και χαράς τον κατέλαβε, ενώ μετά ένιωσε να μεταφέρεται στα πέρατα της ύπαρξης. “Κολυμπούσα στο αχανές μαύρο διάστημα” θα θυμόταν ο ίδιος στο ντοκιμαντέρ «The Sunshine Makers». «Είπα, “τι κάνω εδώ;”. Και ξαφνικά βγήκε μέσα από το σώμα μου μια φωνή και είπε: “Η δουλειά σου σε αυτόν τον πλανήτη είναι να κάνεις ψυχεδελικά χάπια για να φτιάχνεις τον κόσμο”».

«Ο κύριος Σαντ – συνεχίζει ο συντάκτης των ΝΥΤ – πήρε την αποστολή του στα σοβαρά. Κι αφού μαθήτευσε στο πλευρό του Οουσλι Στάνλεϊ, του πρώτου αμερικανού χημικού του LSD, άρχισε να φτιάχνει ο ίδιος τεράστιες ποσότητες με σκοπό να τις ρίξει στην αγορά. Ενα από τα προϊόντα του, γνωστό ως Πορτοκαλί Ηλιοβασίλεμα, ήταν το πιο εμβληματικό ναρκωτικό στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Παινεμένο από τον Τίμοθι Λίρι ως το ωραιότερο διαθέσιμο τριπάκι, “το μικρό πορτοκαλί χαπάκι έλαβε μυθικές διαστάσεις” όπως θα έγραφαν οι Μάρτιν Α. Λι και Μπρους Σλέιν στο “Acid Dreams: The Complete Social History of LSD”».

Το Πορτοκαλί Ηλιοβασίλεμα, μας πληροφορεί ακόμη ο Ουίλιαμ Γκριμς, διακινήθηκε από την Αδελφότητα της Αιώνιας Αγάπης όπου υπήρχαν και δεν υπήρχαν χίπηδες: στις συναυλίες των Greatful Dead, στις κοινότητες της Καλιφόρνιας, στα άσραμ των Ινδιών, τους αφγανικούς παραδείσους οπίου. «Ο κ. Σαντ φρόντισε να βρίσκουν το Πορτοκαλί Ηλιοβασίλεμα οι αμερικανοί στρατιώτες που πολεμούσαν στο Βιετνάμ, ελπίζοντας ότι το μυαλό τους θα έπαιρνε τον δρόμο της μη βίας και της αδελφικής αγάπης. Ο στόχος ήταν απλός: όπως το είχε θέσει ο ίδιος, “εάν μπορούσαμε να φτιάξουμε όλους στον κόσμο, θα είχαμε έναν νέο κόσμο ειρήνης και αγάπης”».

Εντάξει, τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς έτσι: «Το Πορτοκαλί Ηλιοβασίλεμα ήταν το εισιτήριο του κ. Σαντ σε μια ζωή γεμάτη κυνηγητό. Επί χρόνια ολόκληρα ήταν ένα βήμα μπροστά από τους πράκτορες του FBI και όταν καταδικάστηκε για εμπόριο ναρκωτικών και φοροδιαφυγή κατέφυγε στον Καναδά όπου έζησε με ψεύτικο όνομα για δυο δεκαετίες. Κάποια στιγμή αποκαλύφθηκε η ταυτότητά του και συνελήφθη για να εκτίσει κάθειρξη έξι ετών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αποδείχθηκε όμως αγύριστο μυαλό, ολοκληρωτικά δοσμένος στο αγγελικό όραμα που τον είχε επισκεφθεί εκείνη την ημέρα του 1964 στην επαρχιακή Νέα Υόρκη».

Μια νεκρολογία είναι μια ιστορία ζωής, μια ιστορία μέσα στην μεγάλη Ιστορία. Και δεν θα μπορούσε παρά να συνεχίζεται ως εξής: «Ο κύριος Σαντ πέθανε στις 25 Απριλίου  στο σπίτι του στο Λαγκουνίτας της Καλιφόρνιας. Ηταν 75 χρονών». Το στόρι, πάντως, δεν τελειώνει εδώ.

Φωτό: Κάπως έτσι φανταζόταν τον κόσμο ο Νίκολας Σαντ. Πηγή: Sangoiri

Για τη Microsoft του Μπιλ Γκέιτς δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: αυτή η κυβερνοεπίθεση ήταν μόνο η αρχή, ένα προειδοποιητικό χτύπημα. Και αν δεν θέλουν να ζήσουν τα χειρότερα, οι κυβερνήσεις θα πρέπει να την δουν σαν ένα ξυπνητήρι που χτύπησε για να τους βγάλει από τον βαθύ τους λήθαργο – υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι δεν είναι αργά.

Το βέβαιο είναι ότι το πρωί της Δευτέρας ο κόσμος ξύπνησε ανήσυχος. Σύμφωνα με το BBC, πάντως, οι ασιατικές χώρες που ξυπνάνε πιο νωρίς απ’ όλους δεν εντόπισαν καμιά φοβερή κινητικότητα. Η Νότια Κορέα ανέφερε εννέα κρούσματα, η Ιαπωνία ανακοίνωσε ότι χτυπήθηκαν κάποιες μονάδες της Νισάν και της Χιτάτσι και η Κίνα ότι κάποιοι πελάτες των πρατηρίων βενζίνης του κολοσσού PetroChina δεν μπορούσαν να πληρώσουν με τις πιστωτικές τους κάρτες.

Οχι ότι υπάρχει χώρος για εφησυχασμό. Οπως το έθεσε ο πρόεδρος της Microsoft Μπραντ Σμιθ, «είναι σαν κάποιοι να έκλεψαν από αμερικανικό στρατό μερικούς πυραύλους Τόμαχοκ». Από την πλευρά τους, αναλυτές δηλώνουν στον Guardian ότι θα πρέπει να αναμένονται νέες εκδοχές του ιού. Και το θρίλερ στις οθόνες των υπολογιστών συνεχίζεται.

Φωτό: Και άντε πιάσε τον. Πηγή: Reuters/Kacper Pempel

Υπάρχει ένας αστικός μύθος που λέει ότι ο Τζαν Λορέντσο Μπερνίνι, φημισμένος αρχιτέκτονας και γλύπτης της εποχής του μπαρόκ, έβαλε για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο τη φιγούρα που συμβολίζει τον ποταμό Ρίο ντε λα Πλάτα στην Κρήνη των Τεσσάρων Ποταμών, το κολοσσιαίο γλυπτό στη Πιάτσα Ναβόνα της Ρώμης, να υψώνει τα τεράστια χέρια του σαν να θέλει να προστατευτεί από κάτι. Και ήταν αυτό; Η εκκλησία Σάντ’ Ανιέζε, έργο του Φρανσέσκο Μπορομίνι, θανάσιμου ανταγωνιστή του Μπερνίνι, που βρισκόταν ακριβώς μπροστά. Ηταν ένα  δηλητηριώδες inside joke, προορισμένο φυσικά να μείνει στην αιωνιότητα: ο Μπερνίνι, που ήταν επίσης πολεοδόμος, ζωγράφος, σκηνογράφος αλλά και κωμωδιογράφος, υπονοούσε ότι ο επιβλητικός όγκος της εκκλησίας του Μπορομίνι πλάκωνε την πλατεία. Α, αυτός θα την είχε φτιάξει οπωσδήποτε καλύτερα.

Δεν μπορεί να ξέρει κανείς εάν ο σύγχρονος ιταλός καλλιτέχνης Λορέντσο Κουίν εμπνεύστηκε με κάποιον τρόπο από τον Τζαν Λορέντσο Μπερνίνι. Ο σκοπός του δικού του έργου, πάντως, είναι διαφορετικός. Αυτός δεν κατασκεύασε δυο τεράστια χέρια που αναδύονται από τα νερά του Κανάλ Γκράντε στη Βενετία και συγκρατούν το κτίριο Κα’ Σαγκρέντο για να μην πέσει στο κεφάλι ενός υποβρύχιου Ποσειδώνα, αλλά για να το προστατεύσουν. Το μαρτυρά εξάλλου και ο τίτλος της εγκατάστασης: «Support». Αλλά το μαρτυρά και ο ίδιος ο καλλιτέχνης που εξηγεί ότι το έργο του είναι ένα μήνυμα για την κλιματική αλλαγή και την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς. Το έργο του εκτίθεται στο πλαίσιο της Μπιενάλε. Κι ακόμη κι αν δεν κερδίσει την αιωνιότητα, έχει κερδίσει το «Ραντάρ».

Φωτό: Και ωραία έμπνευση και αισθητική αρτιότητα. Πηγή: Reuters/Stefano Rellandini