1. Στην Ελλάδα υπάρχει άφθονη πολιτική βία. Η βία αυτή προέρχεται από τα Αριστερά και από τα Δεξιά.

2. Και τα δύο είδη βίας είναι απεχθή. Κάθε δημοκρατικός πολίτης που σέβεται τις βασικές αρχές του ανθρωπισμού, της ελευθερίας και των δικαιωμάτων θα πρέπει να απορρίπτει τη βία χωρίς υποσημειώσεις, να την καταδικάζει χωρίς κανένα είδος ανήθικου συμψηφισμού.

3. Δυστυχώς πολλοί αριστεροί και πολλοί δεξιοί (ακόμα και στο κεντρικό πολιτικό σύστημα) δικαιολογούν και συμψηφίζουν. Συμπαθούν και υπερασπίζονται ή έστω ανέχονται το είδος πολιτικής βίας που δεν τους ενοχλεί, είναι συμβατή με τις ιδεοληψίες τους και ανακουφίζει τη μισαλλοδοξία τους. Ισως διότι επιπλέον εξυπηρετεί τους πολιτικούς υπολογισμούς τους. Και υπάρχει και το κατακάθι της ελληνικής κοινωνίας που αποδέχεται πλήρως και εκθειάζει τη βία. Που χάρηκε με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και ικανοποιήθηκε με την απόπειρα κατά του Λουκά Παπαδήμου.

4. Γνωρίζουμε καλά τι σημαίνει πραγματική βία. Κάθε προσπάθεια να ρευστοποιηθεί η έννοια είναι απαράδεκτη. Όποιος το επιχειρεί έχει πάντα σαν στόχο να σχετικοποιήσει την πραγματική βία διευρύνοντας την έννοια με σκοπό να δικαιολογήσει το είδος της βίας που δεν τον ενοχλεί πολιτικά. Η προσπάθεια αυτή είναι ηθικά και πολιτικά χυδαία.

5. Για τους φιλελεύθερους το πολιτικό πρόσημο της βίας είναι αδιάφορο, το ίδιο και τα κίνητρα. Κάθε είδος βίας είναι απεχθές. Πρέπει να αποτρέπεται και να τιμωρείται από το Κράτος Δικαίου. Είναι απαράδεκτο να ανέχεται το Κράτος Δικαίου θύλακες βίας και ανομίας (όπως τα Εξάρχεια και οι Πανεπιστημιουπόλεις) ή να εγκαταλείπει ολόκληρες ομάδες στο έλεος συμμοριών (όπως τους μετανάστες στα χέρια των ακροδεξιών).

6. Το Κράτος Δικαίου πρέπει να είναι πολύ προσεκτικό στην αντιμετώπιση των εχθρών του (και από τα Αριστερά και από τα Δεξιά). Είναι υποχρεωμένο να σέβεται και να προστατεύει τα δικαιώματά τους. Η περίπτωση Θεοφίλου, και κατά πάσα πιθανότητα η περίπτωση της Ηριάννας, μας δείχνουν ότι ενώ πολλοί μηχανισμοί του Κράτους Δικαίου λειτουργούν, κάποιοι άλλοι πάσχουν. Το ίδιο μας δείχνει ο τρόπος διαχείρισης της υπόθεσης της Χρυσής Αυγής και παλαιότερα των δύο τρομοκρατικών οργανώσεων της Μεταπολίτευσης. Οι αρχές του Κράτους Δικαίου δεν έγιναν πάντοτε σεβαστές. Είχαμε πλήθος αυθαιρεσιών και παραβιάσεων ατομικών δικαιωμάτων.

7. Για έναν φιλελεύθερο το χειρότερο είδος βίας είναι η αυθαίρετη κρατική βία. Αυτό δεν θα πρέπει να το ξεχνά ποτέ.

* Ο Αριστείδης Χατζής είναι Αν. Καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου & Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η δεύτερη έκδοση του βιβλίου του Φιλελευθερισμός κυκλοφορεί στη σειρά «Μικρές Εισαγωγές» των Εκδόσεων Παπαδόπουλος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News