Στο βιβλίο της «Hope in the Dark», που κυκλοφόρησε το 2004, η αμερικανίδα συγγραφέας Ρεμπέκα Σόλνιτ αναφέρει ότι η πρώτη συλλογική αντίδραση των αμερικανών πολιτών στις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου ήταν να σπεύσουν να δώσουν αίμα στο πλαίσιο μιας «κοσμικής μετάληψης κατά την οποία οι άνθρωποι πρόσφεραν ζωή από το σώμα τους σε ξένους». Σήμερα, ωστόσο, παρότι είναι ζωτικής σημασίας να συνεχιστούν (σύμφωνα πάντα με τις υποδείξεις των ειδικών) οι αιμοδοσίες εν όψει της επέλασης του νέου κορονοϊού και στις ΗΠΑ, το να σπεύσουν μαζικά οι Αμερικανοί στα κέντρα αιμοδοσίας σίγουρα δεν αποτελεί την ενδεδειγμένη αντίδραση.

Τι μπορούν, οπότε, να κάνουν, όντας ολοένα και περισσότερο κλεισμένοι μέσα στα σπίτια τους, ούτως ώστε να αισθανθούν ότι ανήκουν σε μια κοινότητα; Πώς μπορούν να αντιδράσουν εν όψει αυτής της πρωτόγνωρης κατάστασης προς όφελος του κοινωνικού συνόλου;

Συνεχίζοντας να «ποστάρουν», υποστηρίζει η Κέιτλιν Τίφανι, δημοσιογράφος του The Atlantic που καλύπτει ζητήματα τεχνολογίας. Και παρότι αναγνωρίζει πως «αυτό μπορεί να ακούγεται χαζό», σοβαρολογεί απόλυτα, υποστηρίζοντας, μάλιστα, πως αποτελεί «ηθική υποχρέωση» όλων των μελών του Instagram και του Facebook και των υπόλοιπων μέσων κοινωνικής δικτύωσης να συνεχίσουν να ποστάρουν φωτογραφίες από τη νέα, «κοινότοπη» ζωή τους, όπως αυτή διαμορφώνεται από την πανδημία του Covid-19.

Η ίδια, πρόσφατα, έπειτα από την πέμπτη συναπτή ημέρα εργασίας από το σπίτι όντας ολομόναχη, κλάταρε και άρχισε να αναπολεί ασφυκτικά γεμάτα βαγόνια του μετρό και γραφεία κατάμεστα από ανθρώπους. «Ο κόσμος ήταν 38 τετραγωνικά μέτρα και εγώ θα πλήρωνα για να δω από κοντά το πρόσωπο ενός ανθρώπου», αποκαλύπτει στο κείμενό της.

Αλλά αντί να βάλει τα κλάματα, έπιασε το κινητό της και παρακολούθησε μια insta story της συντρόφου ενός φίλου της. Καθόταν στο κρεβάτι του και συμμετείχε σε μια τηλεδιάσκεψη με τους συναδέλφους της. «Φαινόταν χαρούμενη παρότι το δωμάτιο του αγοριού της ήταν παρόμοιο με τα δωμάτια όλων των αγοριών – πάπλωμα ΙΚΕΑ, γραφείο ΙΚΕΑ, λάμπα ΙΚΕΑ. Ηταν απόλυτα βαρετό αλλά το λάτρεψα», εξηγεί. Και μας πληροφορεί πως συνέχισε να παρακολουθεί μικρά βίντεο με πρωταγωνιστές φίλους και γνωστούς της, αλλά και ανθρώπους ξένους να ξαπλώνουν σε καναπέδες, να απολυμαίνουν επιφάνειες ή να τραγουδάνε στην μπανιέρα. Και την επομένη, καθώς έτρωγε το μεσημεριανό της, παρακολούθησε, και μάλιστα πολλές φορές, το βίντεο μιας φίλης της στο οποίο εμφανίζεται να μαλακώνει ένα κομμάτι βούτυρο μέσα στην παλάμη της.

Σύμφωνα με την Κέιτλιν Τίφανι, δίχως μια διαρκή ροή φωτογραφιών από γεύματα και δείπνα σε εκλεκτά εστιατόρια και από selfies σε ηλιόλουστες παραλίες και βίντεο από συναυλίες διάσημων ροκ σταρ, οι πλατφόρμες του Instagram και του Facebook μεταλλάχθηκαν λόγω του κορονοϊού «σε άκρως προσωπικά λευκώματα» των ημερών όπου ολοένα και περισσότεροι, εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο, καλούμαστε, πλέον, να τις περάσουμε μέσα στα σπίτια μας.

Η εφαρμογή των μέτρων κοινωνικής αποστασιοποίησης με στόχο τον δραστικό περιορισμό των κοινωνικών επαφών χώρισε τους Αμερικανούς, όπως έχει χωρίσει ήδη τους Κινέζους και εμάς τους Ευρωπαίους. Αλλά χάρη στις νέες τεχνολογίες και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι άνθρωποι συνεχίζουν να έρχονται κοντά ο ένας στον άλλον, όντας, μάλιστα, πολύ πιο απλοί και άμεσοι σε σχέση με πριν από μόλις μερικές ημέρες.

«Οι αναρτήσεις στο Instagram συνήθως είναι προσεκτικά φροντισμένες, περισσότερο από όσο είναι η ζωή. Θέλουμε μια όμορφη αφηγηματική ιστορία. Τυπικά οι άνθρωποι βγάζουν selfies όταν συμβαίνει κάτι σημαντικό, αποτελεί απόδειξη ότι κάτι κάνουν», εξήγησε μιλώντας στο The Atlantic η Τζούλια Ντιπ – Σούιχαρτ, ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Τζόρτζια.

Πλέον, όμως, εν μέσω της πανδημίας του νέου κορονοϊού, λίγοι είναι εκείνοι που εξακολουθούν να έχουν τη δυνατότητα να κάνουν κάτι που είναι ιδιαίτερο και αξιοσημείωτο, αν όχι θαυμάσιο και υπέροχο. Πλέον «το μοναδικό που έχουμε να επιδείξουμε είναι το πρόσωπό μας, αλλά ούτως ή άλλως αυτά θέλουν να δουν τώρα οι άνθρωποι. Πλέον δεν αποτελεί ταμπού το να είναι τα πράγματα συνηθισμένα. Δεν υπάρχει ο φόβος μην τυχόν χάσουμε κάτι συναρπαστικό (FOMO – Fear Of Missing Out) όταν όλοι χάνουμε τα πάντα», συμπληρώνει η αμερικανίδα δημοσιογράφος. «Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι διαβόητα για την εξαιρετική ικανότητά τους να διοχετεύουν ψευδείς πληροφορίες κατά τη διάρκεια κρίσεων, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι οι άνθρωποι τα χρησιμοποιούν για να ικανοποιήσουν μια σφοδρή ανάγκη για οικειότητα».

Η επιβολή ολοένα αυστηρότερων μέτρων κοινωνικής αποστασιοποίησης δεν θα αλλάξει μόνον την καθημερινότητα εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούμε και αντιμετωπίζουμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πλέον οι αναρτήσεις μας θα είναι διαφορετικές, πιθανώς κοινότοπες, τύπου “Να με στο σπίτι μου” ή “Δείτε τι περίεργο κατάφερα να κάνω”, ενώ αναμένεται να αυξηθούν σημαντικά και τα βίντεο με ανθρώπους να μαγειρεύουν ιδιαίτερες συνταγές, να διδάσκουν βήματα ενός συγκεκριμένου χορού ή να εξηγούν τους κανόνες ενός άγνωστου παιχνιδιού που παίζεται με τράπουλα.

Με λίγα λόγια, κατά τις εβδομάδες (ευελπιστώντας πως δεν θα είναι μήνες) του αναγκαστικού και απαραίτητου εγκλεισμού μας, οι αναρτήσεις μας δεν θα είναι φανταχτερές, αλλά δεν θα είναι ούτε επιτηδευμένες. Θα είναι συνηθισμένες, απλά ανθρώπινες και αληθινές.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News