Εγινε παγκοσμίως γνωστή το 1998, ως ερωμένη του τότε προέδρου των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, έφτασε κοντά στο να ρίξει την κυβέρνηση και η ίδια, λίγο καιρό αργότερα, περιέγραψε τον εαυτό της ως ένα από τα πρώτα θύματα της συκοφάντησης μέσω Διαδικτύου (cyberbullying). «Στην ηλικία των 22 ερωτεύτηκα το αφεντικό μου. Αλλά το αφεντικό μου, ήταν ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά.

Η Μόνικα Λεβίνσκι ήταν υπάλληλος στον Λευκό Οίκο όταν ξεκίνησε η σχέση της με τον τότε πρόεδρο και μόλις 25 ετών όταν εκείνη αποκαλύφθηκε και ξέσπασε το ονομαστό σκάνδαλο. Τα μέσα, έντυπα και διαδικτυακά, αναφέρονταν στην ιστορία της αδιάκοπα, τίτλοι εύστοχοι περί «λεκέδων», αποκαλύψεις για τον πρότερο βίο της… Η ίδια είχε δηλώσει πως, κοιτάζοντας την οθόνη του υπολογιστή της, φώναζε διαρκώς «Θεέ μου, δεν μπορώ να πιστέψω ότι το έγραψαν αυτό!». Πιστεύει πως αποτέλεσε ένα από τα πρώτα θύματα του «κακού» διαδικτύου, καθώς οι κουτσομπολίστικες ιστοσελίδες εξασφάλισαν εξαιτίας της πλούσιο υλικό για μεγάλο διάστημα. «Θέλω να πεθάνω», αυτή ήταν η φράση που παραδέχτηκε πως στριφογύριζε στο κεφάλι της τότε μαζί με έντονες αυτοκτονικές τάσεις.

Δειλά στην αρχή, μια πιο οργανωμένη και εμφανώς καλύτερα «διαβασμένη» στην πορεία, η Μόνικα Λεβίνσκι αποφάσισε να στήσει μια πολιτισμική επανάσταση, όπως την ονόμασε, που θα έβαζε τέλος στον διαδικτυακό εκφοβισμό. Το σκάνδαλο της δεκαετίας του ’90 ήταν ο εφιάλτης που έγινε κίνητρο σε αυτή της την προσπάθεια. Το φθινόπωρο του 2014 συμμετείχε σε ένα φόρουμ που διοργάνωσε το περιοδικό Forbes, υπό τον τίτλο «30 άνθρωποι κάτω των 30», στη Φιλαδέλφεια. Μετά, λοιπόν, από δεκαετή σιωπή, αποφάσισε να ανακοινώσει τη νέα της αποστολή, που δήλωσε απερίφραστα πως ήταν το τέλος του cyberbullying στη διαδικτυακή κοινωνία. «Το όνομα μου είναι Μόνικα Λεβίνσκι, αν και πολλές φορές με έχουν συμβουλέψει να το αλλάξω», δήλωσε για να τονίσει σε ποιο βαθμό η φήμη της καταστράφηκε από το ομώνυμο σκάνδαλο.

«Ημουν μια από τις πρώτες περιπτώσεις διαδικτυακού εκφοβισμού στην ιστορία»

Ανοιξε λογαριασμό στο twitter το φθινόπωρο του 2014, το πρώτο της μήνυμα έφερε το hashtag #herewego (ξεκινάμε), ως σήμερα έχει κατακτήσει 109 χιλιάδες followers και την υπογραφή της συμπληρώνουν οι ιδιότητες «ακτιβίστρια», «δημόσιος ρήτορας» και «συνεργάτης του Vanity Fair».

Λίγη ιστορία ακόμα: Το 1999 κυκλοφόρησε το βιβλίο «Monica’s Story» για το οποίο συνεργάστηκε με τον συγγραφέα Andrew Morton. Μετά ακολούθησε η διάσημη συνέντευξη με Μπάρμπαρα Γοουόλτερς, το 2000, που είχε στόχο να ξεκαθαρίσει τη θέση της. Λίγο πριν, το 1999 σχεδίασε τσάντες, τη συλλογή «the real Monica». Αρκετά χρόνια μετά (2014), μίλησε σε ένα εκτενές αφιέρωμα του Vanity Fair για τις αυτοκτονικές της τάσεις και για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στην προσπάθεια να βρει δουλειά, λόγω του παρελθόντος της.

Το 2015 έδωσε μια συναρπαστική διάλεξη για το cyberbullying στα πλαίσια του συνεδρίου TED 2015, που οργανώθηξε στο Βανκούβερ του Καναδά και είχε τίτλο «Truth and Dare». Ξεκίνησε τη διάλεξή της με κάμποσο χιούμορ, λέγοντας ότι είναι ίσως «η μόνη σαραντάρα που δεν θα ήθελε να ξαναγίνει 22 χρονών» και συνέχισε υποστηρίζοντας ότι το Διαδίκτυο δημιούργησε την «κουλτούρα της online διαπόμπευσης», της οποίας υπήρξε θύμα, πολύ πριν την εμφάνιση των social media. Ονόμασε το cyberbullying «αιματηρό άθλημα» και χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα την περίπτωση του 18χρονου ομοφυλόφιλου Tyler Clementi, που αυτοκτόνησε αφού είχε πέσει θύμα cyberbullying, δήλωσε θαρραλέα πως όλοι μπορούν να το ξεπεράσουν. «Μπορείτε να επιβάλλετε ένα διαφορετικό τέλος στη δική σας ιστορία», είπε και καταχειροκροτήθηκε.

Το τελευταίο της -μα μάλλον όχι έσχατο- βήμα στον αγώνα της είναι μια σειρά από emoticons! Την προσεγγίζουν αρκετά θύματα bullying, κάθε ηλικίας και φύλλου, μα εκείνοι που φαίνεται να την συγκινούν περισσότεροι είναι οι έφηβοι. Ζητώντας της να σκεφτεί, πώς θα μπορούσαν να απαντήσουν άμεσα σε όσους τους εκφοβίζουν μέσω διαδικτύου -επειδή πολλές φορές σε αυτές της ηλικίες είναι δύσκολο να βρεις τα κατάλληλα λόγια- σκαρφίστηκε μια έξυπνη ιδέα, την οποία πρότεινε στην εταιρεία Vodafone. Σχεδίασε μια σειρά από σύμβολα, χρωματιστά και αισιόδοξα, με σφιχτοδεμένα χέρια και άλλα που απεικονίζουν μια αγκαλιά.

Η τεχνολογία, όπως έχει δηλώσει επανειλημμένα η Λεβίνσκι, επεκτείνει την ηχώ της ντροπής. Χρειάζεται αγώνας ουσιαστικός και διαρκής μα, τουλάχιστον, τούτα τα emoticons την ανακουφίζουν και της δημιουργούν πάντοτε ένα πλατύ χαμόγελο. Που μάλλον γίνεται πλατύτερο, αφού, λίγο καιρό πριν, τα χρωματιστά emoticons πήραν τη μορφή εφαρμογής, συμβατή με όλα τα κινητά τηλέφωνα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News