Οι αναμετρήσεις της Ελλάδας με τη Βραζιλία έχουν χαρίσει στο παγκόσμιο μπάσκετ μερικά από τα πιο αγωνιώδη θρίλερ του. Από την εποχή του Γκάλη και του Γιαννάκη -αλλά και του τρομερού σκόρερ Οσκαρ Σμιντ στους απέναντι- είναι, συχνά, απρόβλεπτες και συναρπαστικές. Εχουμε υποφέρει από τους Βραζιλιάνους, έχουν πάθει κι εκείνοι από εμάς. Συνήθως, έπειτα από αγώνες-ψυχοβγάλτες.

Αυτή τη φορά, η ήττα (μας) πόνεσε πολύ. Μας γκρέμισε από το… γαλάζιο συννεφάκι μας, και ξύπνησε παλιούς εφιάλτες. Τι ωραία που τα είχαμε τακτοποιήσει στο μυαλό μας! Θα περνούσαμε στον δεύτερο γύρο με ένα «άνετο» 3-0 και, στη συνέχεια, θα αρκούσε μια νίκη μας (επί της Τουρκίας) για να φτάσουμε -τουλάχιστον- στις οκτώ καλύτερες ομάδες του κόσμου. Αλλά τώρα κινδυνεύουμε, στον μεθεπόμενο αγώνα μας να παίζουμε για τις θέσεις… 17 έως 32. Σε ακόμα μια μεγάλη διοργάνωση μπήκαμε με -δικαιολογημένες- φιλοδοξίες, όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν καθόλου όπως τα είχαμε σχεδιάσει.

Μπλέξαμε, και μάλιστα πολύ άσχημα. Γιατί, με το νέο φορμάτ του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ο θρίαμβος μπορεί να απέχει από την καταστροφή μόνο μια βολή, περισσότερο από ό,τι στο παρελθόν. Πλέον, για να επιστρέψουμε στην πορεία που είχαμε χαράξει προτού ηττηθούμε από τη Βραζιλία και να προκριθούμε στους «οκτώ», θα χρειαστούμε τρεις νίκες στους τρεις επόμενους αγώνες μας. Κατ’ αρχάς την Πέμπτη, απέναντι στη Νέα Ζηλανδία (εάν χάσουμε από δύο Ουέμπστερ και έναν Φοτού, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας). Κι έπειτα, στον δεύτερο γύρο πια, με αντιπάλους την Team USA και την Τουρκία (ή την Τσεχία). Εάν νικήσουμε μόνον τους Νεοζηλανδούς και τους Τούρκους (ή τους Τσέχους), θα μπλέξουμε σε σενάρια ισοβαθμίας που, μάλλον, δεν θα μας αρέσουν.

Οι νίκες αυτές έγιναν must, επειδή στη φάση των «16» κάθε ομάδα κουβαλά μαζί της τα αποτελέσματα που κατέγραψε στον όμιλό της. Εάν είχαμε κερδίσει τους Βραζιλιάνους, θα μπαίναμε με 3-0. Τώρα θα προχωρήσουμε με 2-1, ενώ -εκτός θεαματικού απροόπτου- η Βραζιλία και οι ΗΠΑ θα έχουν 3-0, και η Τουρκία (ή η Τσεχία) 2-1. Από αυτές τις τέσσερις ομάδες, θα προκριθούν στις «οκτώ» οι δύο που θα κάνουν τις περισσότερες νίκες. Για να είμαστε, σίγουρα, μια από τις δύο, θα πρέπει να νικήσουμε στα δύο δικά μας παιχνίδια (με τις ΗΠΑ και την Τουρκία ή την Τσεχία) και, παραλλήλως, η Βραζιλία να κερδίσει τις ΗΠΑ, ή να χάσει, και από τις ΗΠΑ, και από τους Τούρκους (ή τους Τσέχους). Δεν είναι απίθανο, αλλά είναι δύσκολο. Ιδίως αν η Εθνική μας αγωνιστεί με τη χθεσινή της (τακτική) αφέλεια.

Εδώ και χρόνια συζητάμε, όταν κάνουμε έναν απολογισμό των αποτυχιών μας την τελευταία δεκαετία, το πώς την είχαμε πατήσει το 2012 από τη Νιγηρία. Είχαμε προηγηθεί με +13, αλλά στο τέλος χάσαμε – μαζί με το ματς και τη συμμετοχή μας στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Το χθεσινό «κάζο» ήταν ακόμη χειρότερο, αφού βρεθήκαμε στους +17 (40-23 στο 18ο λεπτό), έχοντας πανικοβάλει τους Βραζιλιάνους, προτού αρχίσουμε να τα κάνουμε όλα λάθος.

Για την ήττα δεν φταίει, βεβαίως, ο Σλούκας, που έχασε την κρίσιμη βολή (ποιος, ο Σλούκας…). Φταίνε τα πολλά άστοχα λέι-απ, τα βεβιασμένα μακρινά σουτ (στο δεύτερο μέρος είχαμε μόλις 2/13 τρίποντα και 0/6 στην τρίτη περίοδο), δυο τρία λάθη σε κρίσιμα σημεία του αγώνα, μερικές κακές επιστροφές στην άμυνα (η οποία δέχτηκε 49 πόντους στο β’ ημίχρονο!), και κάποιες πρωτοβουλίες που πήραν οι έλληνες διεθνείς σε κομβικές φάσεις, αγνοώντας τις οδηγίες του κόουτς Σκουρτόπουλου. Ασφαλώς, ευθύνεται και το καταπληκτικό παιχνίδι τεσσάρων πέντε Βραζιλιάνων. Ιδίως του Βαρεζάο, ο οποίος στα 38 του και έπειτα από δεκάδες τραυματισμούς έκανε «το ματς της ζωής του», αλλά και του 40χρονου Γκαρσία, που πρέπει να είναι ο πιο «αθλητικός» παίκτης αυτού του τουρνουά.

Φταίει και ο Θανάσης Σκουρτόπουλος; Η αλήθεια είναι ότι απέτυχε να βρει λύσεις στα προβλήματα που του έβαλε ο πανέξυπνος κροάτης προπονητής της Βραζιλίας. Και η πιο μεγάλη του ευθύνη έχει να κάνει με την αδυναμία του να χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά το υπερόπλο της Εθνικής, Γιάννη Αντετοκούνμπο. Στην τελευταία περίοδο, ο κατά γενική ομολογία καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης πήρε μόλις μία προσπάθεια! Οταν το σχέδιο του Πέτροβιτς κατόρθωσε να τον εξουδετερώσει, η ελληνική ομάδα δεν φάνηκε να διαθέτει εναλλακτικό πλάνο, ώστε να τον ξεμπλέξει από τα δίχτυα που του έριξαν οι Βραζιλιάνοι. Σε κάθε περίπτωση, εάν η Εθνική αποτύχει, ο Σκουρτόπουλος θα είναι ο ιδανικός αποδιοπομπαίος τράγος. Πολλοί θεωρούσαν εξ’ αρχής ότι η Εθνική έπρεπε να πάει στην Κίνα με άλλον προπονητή – ένα «μεγάλο όνομα».

Πάλι καλά, που οι Τούρκοι ηττήθηκαν από τις ΗΠΑ (αστόχησαν σε τέσσερις σερί βολές, ενώ προηγούνταν με έναν πόντο, εννέα δευτερόλεπτα πριν από το τέλος. Αυτό το αποτέλεσμα ήταν ένα… δωράκι του Κρις Μίντλετον στον Γιάννη, τον συμπαίκτη του στους Μπακς. Αν μας κάνει ένα δώρο και το Μαυροβούνιο (να νικήσει τη Βραζιλία), θα είναι ευχής έργον.

Αλλά το ζήτημα είναι, πώς θα αντιδράσουμε εμείς. Επιτρέψαμε στον Βαρεζάο και την παρέα του να υποθηκεύσει το μέλλον μας σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, όμως τίποτα δεν κρίθηκε ακόμη, οριστικά. Αρκεί, την Πέμπτη, να νικήσουμε τους Νεοζηλανδούς. Διαφορετικά, δεν θα υπάρχει «αύριο» για να συζητάμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News