Μην τον δείτε (21:45, Cosmote Sport 1) σαν έναν συνηθισμένο ημιτελικό Champions League, γιατί δεν είναι. Στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» συγκρούονται η «Βασίλισσα» με την παρακατιανή. Διόλου τυχαία, το γήπεδο της Ρεάλ Μαδρίτης βρίσκεται στον (πλούσιο) βόρειο τομέα της πόλης, ανάμεσα σε τράπεζες και γραφεία επιχειρηματικών κολοσσών, ενώ εκείνο της Ατλέτικο Μαδρίτης -το «Βιθέντε Καλντερόν»- δίπλα σε ένα εργοστάσιο μπίρας, στις υποβαθμισμένες νότιες συνοικίες. Η Ρεάλ των 11 Κυπέλλων Πρωταθλητριών και των αμέτρητων τίτλων στην Ισπανία παίζει με την Ατλέτικο που επί δεκαετίες -ιδίως μέχρι το 2010- έζησε στη σκιά της συμπολίτισσάς της. Η πιο φημισμένη ομάδα της Ευρώπης, με εκείνη που έκλαψε κάθε φορά που «ακούμπησε» τη Μεγάλη Κούπα – σε όλες τις περιπτώσεις, εξαιτίας της σημερινής της αντιπάλου. Πάνω απ’ όλα, απόψε αναμετρώνται δύο εντελώς διαφορετικοί ποδοσφαιρικοί κόσμοι.

Πριν από την άφιξη του Ντιέγο -«Τσόλο»- Σιμεόνε στην ισπανική πρωτεύουσα, το καλοκαίρι του 2011, η Ατλέτικο είχε σχεδόν 13 χρόνια να νικήσει τη Ρεάλ, σε οποιαδήποτε διοργάνωση. Ο αργεντινός τεχνικός κατόρθωσε, μέσα σε λίγα χρόνια, να βγάλει την ομάδα του από την κατάθλιψη, από την αφάνεια, και να την οδηγήσει σε θριάμβους που την προηγούμενη δεκαετία ήταν αδιανόητοι, ακόμα και για τον πιο αισιόδοξο οπαδό της. Της χάρισε το Πρωτάθλημα και το Σούπερ Καπ του 2014, το Κύπελλο Ισπανίας του 2013, το Europa League του 2012, την έφτασε δύο φορές (2014, 2016) στον τελικό του Champions League, και την έκανε την πρώτη ισπανική ομάδα με τρεις διαδοχικές νίκες στο «Μπερναμπέου». Επί των ημερών του, η Ατλέτικο δεν είναι, πια, η… «ντροπή της Μαδρίτης», όπως τη χαρακτηρίζουν -για να τη χλευάσουν- οι οπαδοί της Ρεάλ.

Ολα αυτά τα κατάφερε με έναν τρόπο κυνικό, «αντιτουριστικό». Με «ιταλική» άμυνα, άριστη οργάνωση σχεδιασμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, ατέλειωτο τρέξιμο στο γήπεδο, με καταστροφή του παιχνιδιού των αντιπάλων της, ενίοτε με σκληρά φάουλ – στα όρια της κόκκινης κάρτας. Με ένα στιλ που την έκανε επιτυχημένη όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία της, αλλά αποκρουστική για τον πολύ κόσμο. Δύσκολα θα βρεις φίλαθλο να την υποστηρίζει απόψε – εκτός αν είναι οπαδός της. Ή οπαδός… της Μπαρτσελόνα.

Αλλά, πώς αλλιώς θα μπορούσε η «φτωχή» Ατλέτικο να μπει «σφήνα» ανάμεσα στη Ρεάλ και την Μπαρτσελόνα στο ισπανικό πρωτάθλημα; Πώς αλλιώς θα μπορούσε να μην έχει δεχτεί γκολ στο γήπεδό της, σε νοκ-άουτ ευρωπαϊκό αγώνα, από τις αρχές του 2016 (από το 4-1 με τη Μίλαν); Πώς αλλιώς θα είχε καταφέρει να αποκλείσει τεράστια ονόματα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου -όπως η Μπαρτσελόνα και η Μπάγερν Μονάχου- και να φτάσει σε δυο τελικούς και έναν ημιτελικό τα τελευταία τέσσερα χρόνια; Η ιστορική «ατάκα» του Σιμεόνε προς τους παίκτες του, «δεν θα τρώμε, δεν θα κοιμόμαστε μέχρι όλοι να μιλούν για μάς, μέχρι την ημέρα που θα στραφούν όλα τα φώτα πάνω μας», συμπυκνώνει τον τρόπο με τον οποίο έχει δημιουργήσει την πιο μαχητική ομάδα στην Ευρώπη, όμως ο «πόλεμος» δεν έχει, ακόμα, κερδηθεί. Και φταίει, γι’ αυτό, η «μισητή» Ρεάλ.

Σε αυτήν σταμάτησε ο καλπασμός της Ατλέτικο προς την Κούπα, και τις τρεις προηγούμενες χρονιές. Δυο φορές στον τελικό, κι άλλη μια στον προημιτελικό. Το τελευταίο ραντεβού των δύο ομάδων ήταν πέρυσι, στον τελικό του «Σαν Σίρο». Μετά το 1-1 στην κανονική διάρκεια του αγώνα και στην παράταση, η Ρεάλ νίκησε στα πέναλτι (5-3). Είχαν ξανασυναντηθεί στον τελικό του 2014 στη Λισαβόνα, όπου η Ρεάλ επικράτησε 4-1 στην παράταση. Και ενδιαμέσως (το 2015) σε προημιτελικό, με τη Ρεάλ να προκρίνεται πετυχαίνοντας το ένα και μοναδικό γκολ των δύο αναμετρήσεων (για να αποκλειστεί, στη συνέχεια, από τη Γιουβέντους). Αλλη μια φορά όταν, ο Σιμεόνε δεν είχε γεννηθεί ακόμα (1959), η «Βασίλισσα» είχε αποκλείσει την Ατλέτικο στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.

Είναι αναμενόμενο, απόψε ο αργεντινός τεχνικός να φωνάζει στους παίκτες του, να διαμαρτύρεται στους διαιτητές και να… βρίζει όποιον βρει μπροστά του, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Εδώ και έξι χρόνια βλέπει τη Ρεάλ να του αρπάζει το μοναδικό τρόπαιο -και το σπουδαιότερο- απ’ όσα ήθελε να φέρει στο «Βιθέντε Καλντερόν» προτού αποχωρήσει. Κι άλλη ευκαιρία από τη σημερινή, δεν θα έχει. Οι ημέρες του στον πάγκο της αγαπημένης του ομάδας είναι, πια, μετρημένες – και ο Σιμεόνε θέλει όσο τίποτ’ άλλο να τον θυμούνται ως πρωταθλητή Ευρώπης. Ως τον άνθρωπο που κατάφερε το τελειωτικό χτύπημα στην «ψηλομύτα» Ρεάλ.

Στον διπλανό πάγκο θα στέκει σχεδόν ατάραχος ο Ζινεντίν Ζιντάν. Εάν δεν σκίσει, πάλι, το παντελόνι του, πανηγυρίζοντας κάποιο γκολ της ομάδας του (αν και τώρα τα ράβει ένα νούμερο μεγαλύτερα), ο «Ζιζού» δεν θα δώσει πολλά «κοντινά» στον τηλεσκηνοθέτη του αγώνα. Από την ημέρα που προήχθη σε πρώτο προπονητή, πριν από 15 μήνες, μόνο μια φορά οι παίκτες του τον είδαν «έξω φρενών». Κατά σύμπτωση, σε αγώνα με την Ατλέτικο. Ηταν 27 Φεβρουαρίου 2016, και η Ρεάλ είχε χάσει (1-0) στο «Μπερναμπέου». Στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε, ο Ζιντάν -που βρισκόταν μόλις δύο μήνες στον πάγκο της πρώτης ομάδας της «Βασίλισσας»- μίλησε για ‘κείνους με σκληρά λόγια. Με εκείνο το παιχνίδι ως οδηγό, ο γάλλος τεχνικός άλλαξε πολλά στην ομάδα, για να αρχίσει μια περίοδος μεγάλων επιτυχιών για τη Ρεάλ. Με πρώτη την κατάκτηση της ενδέκατης Κούπας, τρεις μήνες αργότερα, στο Μιλάνο.

Από εκείνη την ημέρα, της ήττας του από τον Σιμεόνε, όλα πάνε πρίμα για τον Ζιντάν. Μετά την κατάκτηση του Champions League, των Σούπερ Καπ Ισπανίας και Ευρώπης και του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Συλλόγων, η Ρεάλ βρίσκεται ξανά στους «4» της κορυφαίας διοργάνωσης, και διεκδικεί τον πρώτο της τίτλο στην Ισπανία μετά τη σεζόν 2011-2012, όταν στον πάγκο βρισκόταν, ακόμα, ο Ζοσέ Μουρίνιο. Τον περασμένο Μάρτιο κατέρριψε ένα ρεκόρ που κρατούσε πάνω από μισόν αιώνα, σκοράροντας σε 48 σερί αγώνες. Το κατείχε η Μπενφίκα, η οποία είχε βρει δίχτυα σε 47 διαδοχικούς αγώνες (από τον Δεκέμβριο του 1963 μέχρι τον Ιανουάριο του 1965). Η τελευταία ομάδα στην Ευρώπη που κατάφερε να μη δεχθεί γκολ από τη Ρεάλ, είναι η Μάντσεστερ Σίτι, στον πρώτο ημιτελικό του Champions League της σεζόν 2015-2016.

Η Ρεάλ έχει την ευκαιρία να γράψει ιστορία: να γίνει η πρώτη ομάδα μετά τη Μίλαν (1989 και 1990) -και η μοναδική στο Champions League- που θα σηκώσει την «Κούπα με τα μεγάλα αυτιά» σε δυο διαδοχικές χρονιές. Επίσης, να κατακτήσει το ισπανικό πρωτάθλημα και το Κύπελλο Πρωταθλητριών την ίδια σεζόν, κάτι που έχει να συμβεί από την εποχή του Ντι Στέφανο (1957-1958). Η Ατλέτικο, από την άλλη, εφέτος είναι σχεδιασμένη μόνο και μόνο για να φτάσει πάλι στον τελικό – και αυτή τη φορά να τον κερδίσει, αφού προηγουμένως θα έχει… ξορκίσει το «φάντασμα» της Ρεάλ.

Το αποψινό ματς θα είναι πραγματική ταυρομαχία. Για να ηρεμήσει λίγο τα πνεύματα, η Marca κυκλοφόρησε το πρωί (της Τρίτης) με μια υπέροχη φωτογραφία στο πρωτοσέλιδό της. Δείχνει δύο παιδάκια που φορούν τις φανέλες των δύο μεγάλων συλλόγων της ισπανικής πρωτεύουσας, να πηγαίνουν πιασμένα χέρι – χέρι προς το Μετρό, με κατεύθυνση το Κάρντιφ (όπου θα γίνει ο τελικός). Θα δουν το ματς και θα γυρίσουν, πάλι μαζί, χαμογελαστά, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα. Μία ωραία εικόνα που, όμως, δεν έχει καμία σχέση με τα πραγματικά αισθήματα που τρέφουν οι οπαδοί της μιας ομάδας για εκείνους της άλλης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News