Αν είναι είδωλό του ή όχι, μόνο αυτός το ξέρει – πάντως ο Ζελένσκι λέει ότι νιώθει σαν τον Μπιλ Μάρεϊ. Το λέει, δηλαδή, όταν συνομιλεί με αμερικανούς δημοσιογράφους (πρόσφατη συνέντευξη στο Atlantic), οι οποίοι θεωρητικώς είναι εξοικειωμένοι με το σινεμά της πατρίδας τους και ψυχανεμίζονται τι μπορεί να υπαινίσσεται ο ουκρανός πρόεδρος.

Δεν είναι, όμως, η υπόθεση και κανένας γρίφος.

Ο Ζελένσκι βρίσκει ομοιότητες με τον Μάρεϊ επειδή ο χολιγουντιανός αστέρας σε μία κωμωδία του («Η μέρα της μαρμότας», του 1993) υποδύθηκε κάποιον «παγιδευμένο στον χρόνο», ο οποίος ζούσε την ίδια και απαράλλαχτη ημέρα κατ’ επανάληψιν. Πρόκειται για υπαινιγμό με σημασία για την προεδρική «πολεμική ρουτίνα» του, μη συσχετιζόμενο με τις πιένες που γνώρισε τότε το φιλμ (κέρδη άνω των 105 εκατ. δολαρίων).

Να, τους είπε ο Ζελένσκι: «Κάθε ημέρα, όλη την ημέρα, σηκώνω τηλέφωνα και μιλάω πολλές ώρες, πότε στο Zoom και πότε στο Skype. Απαντώ σε ερωτήσεις  πρωθυπουργών και προέδρων. Τους ζητάω να μου στείλουν όπλα…» Είναι και αυτός «παγιδευμένος», λοιπόν…

Η Corriere della Sera έγραψε ότι ο κόσμος πρέπει «να μελετήσει» το στιλ του Ζελένσκι, «τις λέξεις του και τις παύσεις του». Επειδή είναι πατέντες, αποπνέουν «συναισθηματικότητα», ενώ «είναι και αποτελεσματικές». Η συντάκτρια που υπογράφει το ρεπορτάζ, η Τζούζι Φάζανο, εξέτασε το φαινόμενο Ζελένσκι στην εξέλιξή του «από την εποχή που ήταν κωμικός και μέχρι την προεδρία».

Η δημοσιογράφος δεν εντυπωσιάστηκε από τη «μιλιτέρ» εμφάνισή του: «Στρατιωτικά μπλουζάκια, εθνόσημα κ.λπ. δεν έχουν σημασία». Τι έχει σημασία; «Οι ομιλίες του, η συμπεριφορά του, οι εμφανίσεις του στο κοινό, οι επαφές του με ηγέτες απ’ όλον τον κόσμο: κάθε του κίνηση σχετίζεται με τις μάχες στα μέτωπα, με την αντίσταση όσων πολεμούν στην πρώτη γραμμή, με το διαρκές αίτημά του για όπλα».

Στο θέμα των όπλων επέμεινε η συντάκτρια, θύμισε τη συνομιλία του Ζελένσκι με τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ. Ο ουκρανός ηγέτης αναφέρθηκε στην πολιορκία της Μαριούπολης και δήλωσε ξεκάθαρα ότι μπορεί να σταματήσει είτε με όπλα είτε με τη διπλωματία. Τα όπλα ο Ζελένσκι τα θέλει βαρέα, ενώ τη διπλωματία δεν τη βλέπει καν στον ορίζοντα: «Η Ρωσία δεν είναι έτοιμη για μια ειρηνευτική συμφωνία». Και ανακοίνωσε ότι με τον ευρωπαίο πολιτικό συμφώνησε να χρησιμοποιήσει τα ευρωπαϊκά χρήματα –1,5 δισ. ευρώ– «για την απόκτηση των όπλων που χρειαζόμαστε, όχι όσων μας λείπουν βέβαια, αλλά αυτών της άμεσης προτεραιότητας».

Η Φάζανο παρατήρησε ότι εκείνες τις ημέρες που υπήρχε κάποια διπλωματική κινητικότητα, στην Κωνσταντινούπολη ας πούμε, ο Ζελένσκι ήταν πιο αισιόδοξος ότι μπορούσε να βρεθεί λύση, όμως τώρα πια «αυτός που βλέπουμε και ακούμε καθημερινώς στα βίντεο δεν είναι εκείνος που απευθυνόταν στα συναισθήματα και στη συλλογική μνήμη με σκοπό να συγκινήσει την κοινή γνώμη». Γιατί; Επειδή μερικά πράγματα δεν είναι τα ίδια, πλέον.

«Υστερα από δύο μήνες βομβαρδισμών, θανάτων και φρίκης στην Μπούτσα, στην Μποροντιάνκα, στο Χάρκοβο, στο Ιρπίν, στη Μαριούπολη ο Ζελένσκι άλλαξε. Εγινε πιο άμεσος, πιο πρακτικός, πιο μιλιταριστής».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News