Κάθε δικτατορία που πέρασε από τη Γη, ιδίως στον 20ό αιώνα, ασχολήθηκε με τη λογοκρισία. Ολες τους απαγόρευσαν αν όχι τη μουσική την ίδια, τουλάχιστον κάποια τραγούδια που θεώρησαν ενοχλητικά για λόγους πολιτικούς, ηθικούς, κοινωνικούς. Υπέστη και το ελληνικό τραγούδι τα κρατικά παράσιτα κατά περιόδους, με την 4η Αυγούστου να κυνηγάει τα ρεμπέτικα και την 21η Απριλίου τον Θεοδωράκη. Οι Ιταλοί είχαν απαγορεύσει τα μαφιόζικα τραγούδια (που είναι ωραιότατα και θεατρικά), αλλά τα οποία πλέον ζουν ελεύθερα στο φιλόξενο web και περιμένουν όποιον τα γυρέψει. Καμία «σκληρή» εξουσία δεν απέφυγε τον πειρασμό του «off». Ετσι τώρα, και σε καιρούς web όπως είπαμε, η Κίνα απαγορεύει ορισμένα τραγούδια στα καραόκε κλαμπ.

Το περίεργο είναι αυτό ακριβώς, ότι η Κίνα απαγορεύει τραγούδια του καραόκε και όχι το ίδιο το καραόκε, που ως σύστημα είναι βεριτάμπλ ιαπωνικό – και η Ιαπωνία ήταν, είναι και θα παραμείνει εχθρική χώρα στη συνείδηση των Κινέζων. Αν και το Πεκίνο πλέον διαθέτει τέτοια καταστήματα διαδραστικής ψυχαγωγίας, όπου πηγαίνουν οι παρέες και τραγουδούν στα μικρόφωνα ενώ ένα βίντεο παίζει τη μουσική του άσματος, το Κόμμα ενδιαφέρεται να μην άδονται «ακατάλληλα τραγούδια». Οι Κινέζοι πάντως αποδέχθηκαν την ιαπωνική μόδα, πηγαίνουν στα μαγαζιά αυτά και τραγουδούν διαβάζοντας τις λέξεις στην οθόνη όπου προβάλλεται το βίντεο. Μάλιστα το καραόκε έγινε η αγαπημένη τους διασκέδαση. Αυτό το τελευταίο μπορεί να ενόχλησε.

Το κινεζικό υπουργείο Πολιτισμού ετοιμάζει την τρίτη στα τελευταία δέκα χρόνια καταστολή των τραγουδιών καραόκε όπως λέει η Repubblica, η οποία τώρα θα αφορά τα «άρρωστα» άσματα, που δεν «προάγουν τη θετική ενέργεια», εκείνα που «βλάπτουν την εθνική ενότητα και την εθνική κυριαρχία» και συγχρόνως «υποκινούν το εθνικό μίσος». Υπάρχει πράμα, λοιπόν, για έναν καινούργιο κατασταλτικό νόμο. Ο οποίος ψήνεται.

Η νέα black list δεν έχει συσταθεί ακόμη, όμως είναι εύκολο να καταλάβουμε πού θα το πάει. Στην αρχή θα αποκλειστούν τα τραγούδια που είναι «ανήθικα», «δυτικής επιρροής», και εκθειάζουν το σεξ, τα ναρκωτικά και την αλητεία.

Μετά όμως θα κοπούν όλα τα περιέχοντα τη λέξη «ελευθερία» σε όλες τις πτώσεις και του ενικού και του πληθυντικού αριθμού. Σεσημασμένα είναι ήδη τα τραγούδια που παίζονται από συγκροτήματα του Χονγκ Κονγκ και εξυμνούν τη λεγόμενη «επανάσταση της ομπρέλας», δηλαδή τις ήδη πολυετείς διαμαρτυρίες των κατοίκων της πόλης για τον ασφυκτικό έλεγχο του Κόμματος. Με την εκστόμισή τους, στίχοι όπως «να με συμπαθάτε, αλλά δεν μπορώ να εγκαταλείψω την αγάπη μου για την ελευθερία» θα προκαλούν αμέσως βουβαμάρα στα μικρόφωνα. Κομμένο, ασφαλώς, θα είναι και το άσμα «Δεν γουστάρω τα κινέζικα κορίτσια, προτιμώ τα ταϊβανέζικα», ενώ το τραγούδι του κινέζου ροκά Κούι Τζιάν «Τίποτα στο όνομά μου», που το τραγούδησαν οι φοιτητές λίγο πριν από τη σφαγή της πλατείας Τιενανμέν, ε, αυτό θα το φάει το χώμα.

Ολα αυτά τα παλαβά είναι λογικά, εφ’ όσον μιλάμε για την Κίνα. Διότι υπό την καθοδήγηση του Σι Τζινπίνγκ το Κόμμα επεξέτεινε τη λογοκρισία σε νέους τομείς, καταπιέζοντας και την πολιτιστική και την κοινωνική ζωή του λαού. Δεν είναι παρά ένα σύμπτωμα κρατικής νευρικότητας λόγω των αυξανόμενων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι κομμουνιστές στο εσωτερικό, αφού οι διαμαρτυρίες πυκνώνουν. ά;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News