Καταδικαστική για την Ελλάδα  ήταν απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για την υποχρεωτική χρήση της Σαρία από τους μουσουλμάνους της Θράκης.

Το Δικαστήριο του Στρασβούργου  δικαίωσε ομόφωνα (με θετική ψήφο και του έλληνα δικαστή που συμμετέχει στη σύνθεση) τη Χατιτζέ Μολλά Σαλί, κάτοικο Κομοτηνής η οποία στερήθηκε τα 3/4 της περιουσίας που της κληροδότησε ο σύζυγός της, επειδή εκείνος επέλεξε να κάνει διαθήκη σε συμβολαιογράφο και όχι να διανείμει την περιουσία του μέσω του μουφτή.

Οι δύο αδελφές του εκλιπόντος αμφισβήτησαν τη διαθήκη, υποστηρίζοντας ότι οι κληρονομικές υποθέσεις των μελών της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης, όπως του αδελφού τους, διέπονται από τους κανόνες της Σαρία και υπάγονται στην αρμοδιότητα του μουφτή και όχι στις διατάξεις του ελληνικού Αστικού Κώδικα.

Επικαλέστηκαν μάλιστα τις Συνθήκες των Σεβρών και της Λωζάνης, σύμφωνα με τις οποίες τα ισλαμικά έθιμα και το θρησκευτικό δίκαιο εφαρμόζονται στους έλληνες υπηκόους που είναι μουσουλμάνοι.

Οι ισχυρισμοί των δύο αδελφών απορρίφθηκαν από τα ελληνικά δικαστήρια, τόσο σε πρώτο βαθμό όσο και κατά την έφεση που υπέβαλαν. Ωστόσο ο  Αρειος Πάγος αναίρεσε την απόφαση του Εφετείου, υποστηρίζοντας ότι τα κληρονομικά ζητήματα της μουσουλμανικής μειονότητας θα πρέπει να ρυθμίζονται από τον μουφτή, με βάση τους κανόνες του ισλαμικού νόμου.

Η Σαλί προσέφυγε στο ΕΔΑΔ το οποίο τελικά έκρινε  ότι έπρεπε να υπάρχει δικαίωμα επιλογής της για το νομικό πλαίσιο που θα εφαρμοζόταν στην περίπτωσή της.

Σε πλήρη σύνθεση το ΕΔΑΔ αποφάνθηκε ότι υπήρξε παραβίαση του άρθρου 14 (απαγόρευση διακρίσεων) της Ευρωπαϊκής σύμβαση για τα δικαιώματα του Ανθρώπου, σε συνδυασμό με το άρθρο 1 του πρωτοκόλλου 1 (προστασία της ιδιοκτησίας) της σύμβασης.

Έκρινε δηλαδή πως υπάρχει παραβίαση δικαιωμάτων της προσφεύγουσας στην οποία (όπως και σε όλους τους πολίτες μουσουλμανικής πίστης) θα έπρεπε επί της ουσίας να δίδεται το δικαίωμα της επιλογής, δεδομένου μάλιστα πως με βάση το ελληνικό αστικό δίκαιο θα ελάμβανε μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας.

Σύμφωνα με τους δικαστές, η άρνηση στα μέλη μιας θρησκευτικής μειονότητας του δικαιώματος να επιλέξουν και να ωφεληθούν οικειοθελώς από το κοινό δίκαιο, δεν συνιστούσε μόνο διακριτική μεταχείριση, αλλά και παραβίαση δικαιώματος πρωταρχικής σημασίας στον τομέα της προστασίας των μειονοτήτων, δηλαδή του δικαιώματος ελεύθερης αυτοδιάθεσης. Η εφαρμογή της Σαρία σε τμήμα πολιτών χωρίς τη συναίνεσή τους ήταν επιζήμια για τα δικαιώματά τους. Εντόπισε δηλαδή παραβίαση της απαγόρευσης των διακρίσεων σε συνδυασμό με παραβίαση του δικαιώματος προστασίας της περιουσίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News