789
| CreativeProtagon / Shutterstock

Το τρένο που δεν ήρθε ποτέ

Στέλιος Σοφιανός Στέλιος Σοφιανός 20 Μαρτίου 2023, 20:06
|CreativeProtagon / Shutterstock

Το τρένο που δεν ήρθε ποτέ

Στέλιος Σοφιανός Στέλιος Σοφιανός 20 Μαρτίου 2023, 20:06

Πριν από 23 χρόνια, εκεί στην αυγή του millennium, πήραν την απόφαση να αγοράσουν το δικό τους σπίτι σε ένα από τα αναδυόμενα τότε προάστια της πόλης. Η Ελλάδα θα άλλαζε, έλεγαν όλοι, με τα μεγάλα έργα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, με την είσοδο στη ζώνη του Ευρώ,… Ήταν και τα τραπεζικά επιτόκια χαμηλά, οι μισθοί τους καλοί, θα έβαζαν τις λίγες οικονομίες τους, θα βοηθούσαν και οι γονείς όσο μπορούσαν, ο δρόμος για τη μεζονέτα και μια ζωή σε καλύτερο βιοτικό επίπεδο φαινόταν ορθάνοιχτος.

«Είναι όμως αρκετά μακριά, θα θέλουμε ώρες να πάμε και να έρθουμε από τις δουλειές μας, χώρια τα λεφτά που θα χαλάμε σε καύσιμα», είπε εκείνη αυτό που κυρίως τη βασάνιζε – δεν της άρεσε καθόλου να οδηγεί, άλλωστε. «Καλά, δεν άκουσες, δεν διάβασες; Ανακοίνωσαν ότι θα γίνει ο προαστιακός, ένας σύγχρονος σιδηρόδρομος, και μάλιστα θα φτιάξουν και σταθμό κοντά στο νέο σπίτι μας. Η γραμμή είναι έτοιμη, από εκεί περνάει το τρένο. Σε 30-35 λεπτά θα είσαι με τον προαστιακό και το νέο μετρό στο κέντρο της πόλης, σε 45-50 στο νέο αεροδρόμιο και σε λιγότερα στο λιμάνι του Πειραιά! Θα βάζεις τα ακουστικά να ακούς τη μουσική σου, θα διαβάζεις το βιβλίο σου, Ευρώπη λέμε»!

Η απάντηση του συζύγου δεν χωρούσε αμφισβήτηση. Η κυβέρνηση, την οποία αμφότεροι υποστήριζαν και είχαν ψηφίσει, διακρινόταν για την αξιοπιστία της, άλλωστε. Η εικόνα να μπαίνει στις 8 στο τρένο και στις 9 να είναι άνετη, διαβασμένη και «ωραία» στο γραφείο της, της έφτιαχνε τη διάθεση. Και χωρίς να πιάσει το τιμόνι κιόλας. Είπε το «ναι», ένα από τα πολλά που είπε τα επόμενα χρόνια, υπέγραψαν και οι δύο το στεγαστικό, μπήκαν στο σπίτι και ξεκίνησαν τη ζωή που ονειρεύονταν, με παιδιά, σκυλιά και SUV.

Την ιστορία τους, από τότε έως σήμερα, τη γνωρίζουμε, μάλλον την καταλαβαίνουμε, είναι μια ιστορία συνεχόμενης διάψευσης ελπίδων, που ζήσαμε οι περισσότεροι από εμάς. Στο μεταξύ η Ελλάδα άλλαξε όντως, όμως όχι όπως ήθελαν και περίμεναν.

Το τρένο δεν σταμάτησε ποτέ στη νέα «γειτονιά» τους. Οι υποδομές δεν εκσυγχρονίστηκαν ποτέ και η φθορά του χρόνου τις έχει επιβαρύνει. Τα βαγόνια του (παλιού) προαστιακού μειώθηκαν, τα δρομολόγια επίσης, τα τρένα περνούν αραιά και πού, βρόμικα, και με τους ανθρώπους που αναγκάζονται να τα χρησιμοποιούν, στριμωγμένους.

Η φίλη μας έχασε στο μεταξύ τη δουλειά της, δεν χρειάζεται να κατεβαίνει πια στο κέντρο και γλιτώνει ώρες ταλαιπωρίας (ουδέν κακό αμιγές καλού…). Πούλησαν το ένα αυτοκίνητο και με το άλλο «θέλουν» καύσιμα περίπου 500 ευρώ τον μήνα, πολλά λεφτά, για να πηγαινοέρχεται ο σύζυγος στη δική του δουλειά, να πηγαινοφέρνουν τα παιδιά σε σχολεία, φροντιστήρια, δραστηριότητες, εξόδους…

Tα παιδιά, που είναι πολύ θυμωμένα. Για όλους τους λόγους που ένα 16χρονο και ένα 18χρονο οφείλουν να είναι θυμωμένα. Και για έναν ακόμη: για το τρένο που δεν ήρθε ποτέ. Γιατί και αυτά το περίμεναν. Το ήθελαν. Και το θέλουν, ώστε να είναι ανεξάρτητα, να μπορούν να «κατεβαίνουν» στην πόλη, τώρα «θέλουν» 1,5- 2 ώρες με τα λεωφορεία, εκτός αν τους «πετάξουν» ο μπαμπάς ή η μαμά. Και ποιος έφηβος θέλει να τον πηγαινοφέρνουν οι γονείς του σε ραντεβού με τους φίλους και τις φίλες του; Ποιος νέος θέλει να φεύγει από το πάρτι προτού καλά καλά αυτό αρχίσει, ώστε να επιστρέψει σπίτι «με το τελευταίο»; Ποιος άνθρωπος θέλει να μην έχει επιλογές και ελευθερία, έστω και αν τις βλέπει σε ένα τρένο;

«Γιατί μας φέρατε εδώ;», ρωτάνε τους γονείς τους. «Γιατί μας είπαν ότι θα έχει τρένο», απαντούν εκείνοι. «Και γιατί δεν έχει;», ξαναρωτάνε. «Λένε ότι δεν το ήθελε ένας μεγαλοεργολάβος, που έφτιαξε τους δρόμους και ήθελε να βάλει και διόδια», απαντούν οι γονείς. Που στο μεταξύ το έψαξαν, μέχρι και για ομαδική αγωγή κατά του δημοσίου συζητούσαν με άλλους γείτονες που «την πάτησαν» ομοίως, αλλά οι νομικοί τούς αποθάρρυναν. «Σας κορόιδεψαν, αλλά θα πουν ότι το κράτος δεν είχε λεφτά, έπειτα ήρθαν τα μνημόνια, δεν θα βρείτε ποτέ το δίκιο σας», τους είπαν.

Λες και η ελευθερία δεν είναι «το δίκιο τους». Λες και η επιλογή τους, η επένδυση της ζωής τους, δεν στηρίχθηκε (και) σε εκείνη την (αναθεματισμένη έκτοτε πολλές φορές) συνέντευξη Τύπου, όταν υπουργοί και υφυπουργοί εξήγγειλαν με πομπώδεις τίτλους και όμορφα γραφήματα το έργο – που ούτε σύνθετο ούτε δύσκολο έμοιαζε.

Και σαν να μην έφτανε εκείνη η πρώτη κοροϊδία και εξαπάτηση, τα 2-3 τελευταία χρόνια ακούνε και διαβάζουν ξανά κάθε τρεις και λίγο ότι «το έργο δημοπρατείται μέσα στις επόμενες ημέρες» – 20 και βάλε χρόνια μετά…

Μόνο που τώρα δεν «τσιμπάνε», τώρα πια δεν ελπίζουν σε τίποτα σε σε κανέναν. Εκτός ίσως από τα παιδιά τους. Σε αυτά, ναι, ελπίζουν. Να κάνουν καλύτερες επιλογές στη ζωή τους. Τέτοιες που να μην εξαρτώνται από τις εξαγγελίες της εκάστοτε κυβέρνησης και από τα «θέλω/δεν θέλω» των μεγαλοεργολάβων. Μήπως και έτσι προλάβουν το δικό τους τρένο προς μια καλύτερη ζωή…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News

Διαβάστε ακόμη...

Διαβάστε ακόμη...