Θα ήμουν η πρώτη που θα επωφελούνταν από την ιδέα της Japan Airlines να τοποθετήσει μικρά απειλητικά μωρουδιακά κεφαλάκια στις θέσεις του αεροσκάφους που είναι κατειλημμένες από παιδιά (ηλικίας από οκτώ ημερών ως δύο ετών), ώστε να τις αποφεύγεις όταν πας να κάνεις booking. Ομολογουμένως μεγαλοφυής σύλληψη. Δεν το λέω τόσο γιατί συμμερίζομαι τη δυσανεξία κάποιων στα παιδιά. Είναι γιατί συμπάσχω πλήρως με τους έχοντες παιδιά, που επιθυμούν λίγες ώρες, έστω εναέριας, γαλήνης.

Πρόκειται για γονεϊκή ομερτά. Στην εποχή του attachment parenting, των σικ τρίκυκλων καροτσιών και των Σαββατοκύριακων με playdates και θεατρικό παιχνίδι, πρέπει να εμφανίζεσαι διαρκώς εξαιρετικά χαρούμενος και πλήρης με τον γονεϊκό σου ρόλο (συχνά οικτίροντας, κεκαλυμμένα ή απροκάλυπτα εκείνους που δεν έχουν την δική σου τύχη). Ουδέποτε ομολογείς πόσο μισείς να μαζεύεις νυχτιάτικά lego από το σαλόνι, πόσο ακατάσχετα βαριέσαι να διαβάσεις τρίτη συνεχόμενη φορά τα «Τρία μικρά λυκάκια», πώς αγανακτείς με την  μαμαδίστικη causerie στα παιδικά πάρτι, ότι όχι, δεν το αντέχεις όταν η δίχρονη κόρη σου παθαίνει υστερία (tantrum σε απλά ελληνικά) μέσα στο σουπερμάρκετ, ότι σιχτιρίζεις συχνά όταν κάθε δεύτερη μέρα κάνεις τον “ταξιτζή” κουβαλώντας πιτσιρικάδες στο γήπεδο ή στο «Μall».

Ναι, είναι δύσκολο να μιλήσεις ανοιχτά γι’ αυτή τη σκοτεινή πλευρά της γονεϊκότητας. Δεν είναι καν πολιτικά ορθό! Στο σύγχρονο παράφορα παιδοκεντρικό σύμπαν είναι τζιζ να παραδεχτείς ότι τα δικά σου παιδιά εκνευρίζουν, στενοχωρούν, αποδομούν. Οτι αποτελούν συχνά πηγή νεύρων, ματαιώσεων, διαψευσμένων προσδοκιών, διλημμάτων, αυτοοίκτου, υπερβάσεων (σωματικών και ψυχικών), συστηματικής υπονόμευσης της ψυχικής σου ηρεμίας, της σεξουαλικής και της κοινωνικής σου ζωής.

Ουδέποτε θα παραδεχτείς (ακόμα και μέσα σου) πόσο θα ήθελες συχνά να μείνεις μόνος στο σπίτι, να βάλεις μουσική στη διαπασών, να κοιμηθείς ένα δωδεκάωρο ή να «καείς» στο bingeing. Τέλη του καλοκαιριού συνάντησα μια γνωστή μου: «Εχω στείλει τη μικρή κατασκήνωση στο Καρπενήσι. Περνάει τέλεια». «Και εσύ το ίδιο, να υποθέσω;» τής γέλασα. Το μάτι της έλαμψε, με αυτή την γλυκιά συνενοχή που έχουν οι πορφυρές δούλες στο καθεστώς του Γιλεάδ της Μάργκαρετ Ατγουντ. «Αμαρτία είναι, αλλά θα το πω. Εχει ησυχάσει το κεφάλι μου».

Να σημειώσω εδώ ότι τα ξενύχτια, η σωματική κόπωση, τα νεύρα και η όποια γονεϊκή ennui των πρώτων ετών, δεν σε προετοιμάζει ποσώς για το στραπάτσο της εφηβείας. Τότε που αρχίζουν οι ερμητικά κλειστές πόρτες (ή οι πόρτες που κλείνουν με θόρυβο την ώρα που μιλάς), τα «Πας καλά;», οι μονολεκτικές απαντήσεις και το eyerolling, η πλήρης και ολοκληρωτική αποδόμηση που συχνά πονάει πολύ περισσότερο, από όσο σε έχουν προετοιμάσει ποτέ όλα τα άρθρα και όλα τα εγχειρίδια parenting που έχουν πέσει στα χέρια σου (που σίγουρα έχουν πέσει, γιατί ειδικά η μαμά που είναι «ψαγμένη», ξεκοκαλίζει τα παιδαγωγικά της νέας χιλιετίας, και ας έχει κάτι χρόνια να ανοίξει «κανονικό» βιβλίο). Εννοείται ότι ότι ο έφηβος επιλέγει το οπλοστάσιό του, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία σου πχ ένας φίλος ιδιαίτερα προοδευτικός ακούει συχνά τον 14χρονο γιο του να τον αποκαλεί έμπλεος χαιρεκακίας: «Φασίστα!». Αν μη τι άλλο στην εφηβεία, επειδή είναι και επιστημονικώς τεκμηριωμένα «δύσκολη» περίοδος, θα συναντήσεις περισσότερα βλέμματα κατανόησης, αν αποτολμήσεις και μιλήσεις ανοιχτά για την «κόλαση» που περνάς.

Αν, όμως, το αποτολμήσεις σε άλλες ηλικίες του παιδιού, θα είσαι, κατά πάσα πιθανότητα, ο γκρινιάρης, ο αποσυνάγωγος, ο προβληματικός, ο ακατάλληλος για γονιός, το «μαύρο πρόβατο». Μα υπάρχει τίποτε καλύτερο από το να μεγαλώνεις το παιδάκι σου; Κοίτα πόσο τέλειο είναι όταν κοιμάται! Εξ ου και όλες αυτές οι γελαστές μαμάδες που θηλάζουν μέχρι τελικώς πτώσεως, οι ατσαλάκωτοι new age μπαμπάδες με τους μάρσιππους (που είναι ζήτημα αν περνούν μία ώρα την εβδομάδα μόνοι με τη σύντροφό τους) και όλα αυτά τα αποστειρωμένα ζεύγη γεννητόρων που κυκλοφορούν στα πάρκα, στους παιδότοπους κ.ο.κ. τόσο γελαστά που, σχεδόν, νομίζεις, ότι έχουν ξεπηδήσει από διαφήμιση ηλεκτρικής σκούπας της Αμερικής του Αϊζενχάουερ.

Και βέβαια η μοναξιά, ω αυτή η απύθμενη μοναξιά. Oταν νιώθεις αποστραγγισμένος από χρόνο, ενέργεια, αυτοεκτίμηση, όταν νιώθεις «η χειρότερη μαμά/ ο χειρότερος μπαμπάς του κόσμου» (αγαπημένη, άλλωστε, ατάκα της Generation Z, ήδη από το προνήπιο) και όταν νιώθεις ενοχές για όλα αυτά που νιώθεις. «Αν με εκνευρίζουν τα παιδιά μου;» μου έλεγε τις προάλλες μια φίλη παιδοψυχίατρος. «Θα αστειεύεσαι βέβαια. Κάθε μέρα με εκνευρίζουν. Υπάρχουν βράδια που κλείνομαι στο δωμάτιό μου και απλά κλαίω».

Το να ομολογήσεις ότι υπάρχουν στιγμές που μισείς πλευρές αυτού του φρενήρους, εντατικοποιημένου και σαρωτικού parenting, δεν σημαίνει ότι μισείς τα παιδιά σου ή μετανιώνεις που τα απέκτησες. Είναι, υποθέτω, μια ακόμη στιγμή αλήθειας σαν όλες αυτές που σου αποκαλύπτονται από την πρώτη στιγμή που γίνεσαι γονιός.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News