Θύελλα αντιδράσεων προκαλεί συχνά η κακοποίηση παιδιών που ενδημεί στο κοινωνικό μας σύστημα. Πράγματι, καθημερινά πληροφορούμαστε για φαινόμενα βίαιης συμπεριφοράς απέναντι σε μικρά παιδιά, που επεκτείνονται σε διάφορους χώρους, όπως στην οικογένεια, στην εργασία, όπου παιδιά εργάζονται σε άθλιες συνθήκες και κακοποιούνται από τους εργοδότες τους, σε σωφρονιστικά ιδρύματα ή ιδρύματα αστέγων ή εγκαταλειμμένων παιδιών, που μετατρέπονται σε χώρους εκμετάλλευσής τους,  στις φυλακές ανηλίκων, στο χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, όπου χρησιμοποιούνται σε ταινίες βίας ή σε διαφημίσεις για κερδοσκοπικούς λόγους.

Συχνά, ενημερωνόμαστε για περιστατικά ωμής βίας απέναντι σε παιδιά που έπεσαν  θύματα σεξουαλικής κακοποίησης και εξευτελισμού ακόμη και από τους  γονείς τους. Γονείς με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο ή με πολλαπλά ψυχολογικά προβλήματα εκτονώνονται με ξυλοδαρμούς, ανάρμοστη συμπεριφορά και υπερβολικές τιμωρίες ή υβριστική φρασεολογία, καταρρακώνοντας την ψυχολογία του παιδιού και συμβάλλοντας στη διαμόρφωση μιας προβληματικής προσωπικότητας. Παρόμοια φαινόμενα σημειώνονται και στο χώρο του σχολείου, όπου επικρατεί  ανταγωνισμός μεταξύ των μαθητών ή ρατσισμός.

Στη χώρα μας σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα φαίνεται ότι το 7% του γενικού κοινού δηλώνει ότι γνωρίζει κάποιο ή κάποια παιδιά που έχουν πέσει «θύματα εκμετάλλευσης».

Ανάλογα περιστατικά σημειώνονται σε πολλές χώρες του αναπτυγμένου και του αναπτυσσόμενου κόσμου που συνταράσσουν τη διεθνή κοινή γνώμη και προκαλούν ρήξεις στα θεμέλια του πολιτισμού και της δημοκρατίας.

Οι συνέπειες του φαινομένου παιδικής κακοποίησης έχουν διάρκεια και επηρεάζουν και τη μετέπειτα ζωή του παιδιού, μετατρέποντάς το σε έναν προβληματικό ενήλικα. Διαμορφώνονται άτομα με αρρωστημένο και ακρωτηριασμένο ψυχισμό, με έντονα προβλήματα στις προσωπικές τους σχέσεις, τα οποία δυσκολεύονται να αγαπήσουν και να εμπιστευτούν, έχουν τάση προς καταχρήσεις, εμφανίζουν αγχώδεις διαταραχές, προβλήματα προσαρμοστικότητας και κατάθλιψη. Επίσης, οι άνθρωποι που υπέστησαν κακοποίηση όταν ήταν παιδιά ενδέχεται να προβούν οι ίδιοι σε κακοποίηση παιδιών όταν ενηλικιωθούν. Τα παιδιά αυτά που δέχονται τις διάφορες μορφές βίας είτε σωματικά είτε ψυχολογικά που έχουν υποστεί και υφίστανται διάφορες τραυματικές εμπειρίες, ή ψυχολογικό βιασμό εκδηλώνουν τις περισσότερες φορές ακραίες επιθετικές πράξεις.

Τι οφείλουμε όμως να κάνουμε; Μήπως ήρθε η ώρα να βγούμε από τη θέση της απλής θέασης των γεγονότων και να παύσουμε να ιδιωτεύουμε;

Με δεδομένη όλη αυτή τη βαρβαρότητα της εποχής ο καθένας χωριστά αλλά και όλοι μαζί οφείλουμε  να αντισταθούμε σε αυτήν την βαρβαρότητα που επισκιάζει τον πολιτισμό μας και υποβιβάζει την υπόστασή μας και να εξασφαλίσουμε μια υγιή και ανθρώπινη ζωή για τα παιδιά όλου του κόσμου. Πιο συγκεκριμένα θα μπορούσαν να δημιουργηθούν και να δραστηριοποιηθούν άμεσα κέντρα ψυχολογικής υποστήριξης, ύπαρξη ψυχολόγου σε κάθε σχολείο, αλλά και πρωτοβουλία από τα μέλη κάθε οικογένειας για επίσκεψη κέντρων ψυχικής υγείας. Να λειτουργεί γραμμή επικοινωνίας για παιδιά που υφίστανται κάθε είδους κακοποίηση και εκμετάλλευση. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης οφείλουν να ενημερώνουν τους πολίτες και να στιγματίζουν τους δράστες, ώστε να επιτευχθεί η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης και η άμεση κινητοποίηση της πολιτείας, αλλά και να περιορίσουν στο ελάχιστο την προβολή βίαιων ταινιών γιατί πολλά άτομα με εξασθενημένη κρίση δεν αντιδρούν με αποστροφή απέναντι στο έγκλημα, αλλά το ανέχονται, καθώς έχουν συνηθίσει να έρχονται σε καθημερινή επαφή με αυτό και δεν ευαισθητοποιούνται πλέον όταν το αντικρίζουν, αντιθέτως, ταυτίζονται με τους βίαιους ήρωες γιατί το τηλεοπτικό βίαιο πρότυπο ενδέχεται να αποτελέσει αντικείμενο μίμησης από τους μικρούς  τηλεθεατές – παιδιά.  Θα πρέπει να αντιδράσουμε στην κοινωνία εκμετάλλευσης για να σταματήσουμε να αντικρίζουμε παιδιά να μετατρέπονται σε θύματα απανθρωπιάς.

*Η Μαρία Πετροπούλου είναι φιλόλογος και συγγραφέας εκδ. ΖΗΤΗ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News