Aναυδοι παρακολουθούμε. Ενα παρόν σαν μέλλον στο διηνεκές. Ετούτη τη φορά, άνθρωποι-πιόνια. Τους κινούν σαν για παρτίδα σκάκι. Πόσο ανενδοίαστα τους εργαλειοποιούν; Δεχτήκαμε επίθεση. Καθαρή επίθεση. Αντιληφθήκαμε πόσο απλό είναι; Μια πόρτα ανοίγεις, μετά την κλείνεις και άσ’ τους να βουρλίζονται; Αδίστακτος ο αντίπαλος. Ενας Ερντογάν στιγμιαία κυρίαρχος του παιχνιδιού. Πόσους κυρίαρχους έχω δει, στη συνέχεια της ιστορίας, να τους κλαίνε οι ρέγγες! Αλλά αυτή η σκέψη ούτε καν παρηγορεί ένα ζόρικο «τώρα» απειλών και απειλητικών ορδών και ανθρώπων εγκλωβισμένων σε νεκρή ζώνη.

Ακραίες, οριακές καταστάσεις. Αρκούν ένα «τσακ», μια σπίθα, μια προβοκάτσια, μια σατανική αφορμή. Οι άνθρωποι έπαιξαν τον ρόλο των σφαιρών. Μας τους πυροβόλησαν. Πιο εύκολες τις έχω τις σφαίρες. Με ανθρώπους-σφαίρες, δυσκολεύει το πράγμα. Και με ανθρώπους στη θάλασσα… Ασ’ τα βράστα! Μια μαύρη γυναίκα ανοίγει τα χέρια της σαν τεράστιο πουλί και πέφτει στο έδαφος δοξάζοντας, τον όποιο δικό της Θεό, ότι επιτέλους άνοιξε ο δρόμος της για την Ευρώπη. Γυναικόπαιδα πλαλάνε. Ανδρας ευχαριστεί τον Ερντογάν για τη δωρεάν μετακίνηση. Ολοι τρέχουν. Και μετά όλοι μαζί στέκονται.

Πώς παίζεις τόσο με τη φωτιά; Τι ανατριχιαστικό σχέδιο! Πόσο χειρουργικές πρέπει να είναι οι δικές μας κινήσεις! Ανθρωπισμός στα χρόνια μας μπορεί και να είναι το αδιαπέραστο των συνόρων μας. Αν δεν το καταλάβαμε ούτε τώρα, τότε πότε; Οι κυβερνήσεις σε ετούτα τα μέρη, τα δικά μας δηλαδή, περισσότερο μετράνε φοβικά τις αντιδράσεις της όποιας αντιπολίτευσης, παρά των γεγονότων που στριγκλίζουν. Εχουμε περιθώρια και για άλλες καθυστερήσεις;

Αναυδοι παρακολουθούμε. Ενα παρόν σαν μέλλον κοντινό. Σήμερα ένα παιχνίδι δύναμης, εκφοβισμού του Ερντογάν προς την Ευρώπη, ένας λεονταρισμός. Αύριο; Χθες και σήμερα και αύριο, το αδιέξοδο του Μεταναστευτικού μπροστά στα μάτια μας. Και η πεποίθηση ότι ο μόνος τρόπος κάποτε να λυθεί είναι μόνο στα εδάφη, των «Να φύγουμε!». Μόνο εκεί. Και μόνο εκεί είναι, επί της ουσίας, ανθρωπισμός. Στα καθ’ ημάς; Ούτε ψύλλος στον κόρφο της κυβέρνησής μας!

Αναυδοι παρακολουθούμε ένα παρόν σαν μέλλον κοντινό. Ορδές! Το αύριο της ανθρωπότητας έχει φευγιό, αθρόες μετακινήσεις, το παιχνίδι χοντραίνει. Προσμέτρησε και τις κλιματολογικές αλλαγές, τι ορδές ακόμα θα προκύψουν;

Με δέρνουν αγωνία, τρόμος, φόβος. Μια σταλιά χώρα. Στο καλύτερο-χειρότερο σημείο του χάρτη. Πόσο προσφάτως καμωθήκαμε τον γίγαντα; Πόσο προσφάτως μας είχε περάσει από το μυαλό να φτύσουμε την Ευρώπη; Πόσο προσφάτως μπουρδολογήσαμε «ανθρωπισμούς» εκ του προχείρου, παραδίνοντας τιμόνι σε ανεξέλεγκτες ΜΚΟ; Πού πας, ρε Καραμήτρο! Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Τι κάνει η Ευρώπη; Τι κάνει η Ευρώπη; Κάτι τέτοιες στιγμές αντιλαμβάνεσαι, πόσο απεγνωσμένα, πόσο απελπισμένα έχουμε ανάγκη τις συμμαχίες. Πόσο απεγνωσμένα, πόσο απελπισμένα έχουμε ανάγκη σοβαρής, ψύχραιμης, αποφασιστικής ηγεσίας, αλλά και εξίσου σοβαρής αντιπολίτευσης. Πόσο δεν έχουμε πια χρόνο! Αναυδοι, έντρομοι παρακολουθούμε ένα μέλλον παρόν. Εδώ, μπροστά στα μάτια μας.

ΥΓ.: Κι ενώ παραφυλάμε στον Εβρο, στα νησιά μας καταφθάνουν «εκδρομείς» με παιδιά ως αποσκευή. Και ‘μείς; Κλειστά ή ανοιχτά κέντρα; Και μόλις αρθρώνει η κυβέρνηση «κλειστά», αυτόματα το διορθώνει: «Θα έχουν καρτα για να βγαίνουν και λίγο». Πόσο ακόμα θα παριστάνουμε τους τυφλούς; Πόσο ακόμα, για όλα… Πόσο ακόμα;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News