«Πάντα θα μας συγκρίνουν, επειδή είμαστε αδέρφια. Το αποδέχομαι. Είναι μία πραγματικότητα της ζωής μου. Αλλά, να ξέρετε, εγώ είμαι εγώ. Είμαι ένας άλλος παίκτης». Τάδε έφη Θανάσης Αντετοκούνμπο. Ο μεγάλος αδερφός του Γιάννη, του Κώστα και του Αλέξη. Ιδίως του Γιάννη. Διότι χάρη στον Γιάννη έπαιξε μπάσκετ στην αυλή του ΝΒΑ, χάρη στον Γιάννη βρήκε συμβόλαιο στο ισπανικό πρωτάθλημα -το καλύτερο της Ευρώπης-, χάρη στον Γιάννη κλήθηκε στην Εθνική, χάρη στον Γιάννη πήγε -τώρα- στον Παναθηναϊκό. Για τον πολύ κόσμο, ο Θανάσης είναι η γλάστρα (που ποτίζεται μαζί με τον βασιλικό). Στην πραγματικότητα, όμως, τίποτα απ’ όσα πέτυχε δεν του χαρίστηκε.

Πρώτα απ’ όλα, ο αθλητισμός δεν είναι Δημόσιο. Εδώ ρουσφέτια δεν χωράνε. Ο,τι αξίζεις και ό,τι δεν αξίζεις, θα φανεί στο γήπεδο. Και, δεύτερον, εάν κάποια ομάδα είχε λόγο να ευχαριστήσει τον Γιάννη, διορίζοντας τον αδερφό του, αυτή θα ήταν οι Μιλγουόκι Μπακς. Αντε και η Εθνική Ελλάδος, εάν έπρεπε -που δεν χρειάστηκε- να τον «ψήσει» να φορέσει τη φανέλα της στο Ευρωμπάσκετ, θυσιάζοντας τις διακοπές του. Ο Παναθηναϊκός, όμως, από πού κι ως πού; Εκτός κι αν κάποιος πιστεύει ότι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ρίχνει γέφυρες από τώρα, ώστε σε 15 χρόνια που ο Γιάννης θα έχει γεράσει για το ΝΒΑ να τον προτιμήσει…

Ο Θανάσης δεν διαθέτει τις υπερφυσικές ικανότητες του μικρότερου αδερφού του -γι’ αυτό, άλλωστε, κερδίζει 70 φορές λιγότερα χρήματα από εκείνον- όμως είναι ένας πολύ χρήσιμος παίκτης. Που, στα χέρια του Πασκουάλ, μπορεί να γίνει χρησιμότερος. Πρόκειται για έναν αξιόπιστο ρολίστα, ο οποίος θα «χωρούσε» άνετα στη δωδεκάδα των περισσότερων από τις 16 ομάδες της Ευρωλίγκας. Η αξιοποίησή του είναι, κυρίως, ζήτημα τακτικής – δηλαδή προπονητή. Και επειδή, για πολλούς και διάφορους λόγους, κανένας κόουτς μέχρι σήμερα δεν ασχολήθηκε μαζί του (από τακτικής πλευράς), τα μαθήματα του Καταλανού μπορεί να τον «απογειώσουν».

Οσο κι αν ακούγεται παράξενο, ο Θανάσης θα αρχίσει να μαθαίνει μπάσκετ για πρώτη φορά τώρα, στα 25 του. Η θητεία του στην Ανδόρα, την περασμένη σεζόν, ήταν η παρθενική του επαφή με το άθλημα σε υψηλό επίπεδο. Ολα τα προηγούμενα χρόνια, απλώς έψαχνε να βρει τον δρόμο του. Κατ’ αρχάς στην Ελλάδα, κι έπειτα στις ΗΠΑ. Η δική του ευθύνη γι’ αυτή την καθυστερημένη εκκίνηση ήταν μόνον η επιμονή του να ασχοληθεί με τον στίβο. Το μπάσκετ το ανακάλυψε μεγαλούτσικος. Για τα υπόλοιπα, όμως, δεν φταίει αυτός.

Το 2010, στα 18 του, είχε περάσει τα τεστ του Γιώργου Μπαρτζώκα – και το Μαρούσι ήθελε να τον αποκτήσει. Θα είχε παίξει από τότε στην Α1, εάν δεν υπήρχαν οι κανονισμοί που το απαγόρευαν. Οποιος δεν είχε ελληνική υπηκοότητα, μπορούσε να αγωνίζεται μόνο στην ομάδα στην οποία έβγαλε το πρώτο του δελτίο – και πολύ του ήταν! Για τον Θανάση, ήταν ο Φιλαθλητικός, που το 2013 έχασε (στην τρίτη παράταση, από την Κηφισιά) την ευκαιρία να ανέβει στην Α1. Τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι στην Ελλάδα, κι έφυγε για να αναζητήσει την τύχη του πέρα από τον Ατλαντικό. Τι να κάτσει να κάνει εδώ; Και στην Εθνική της ηλικίας του που τον καλούσαν, επιτρεπόταν να παίζει μόνο στα φιλικά.

Στις ΗΠΑ δούλεψε σκληρά. Παίζοντας πότε στην αναπτυξιακή κατηγορία (NBDL), με τις θυγατρικές των διάσημων ομάδων του ΝΒΑ, και πότε στην καλοκαιρινή λίγκα (Summer League). Το όνειρό του -να αγωνιστεί στο κανονικό αμερικανικό πρωτάθλημα- έγινε πραγματικότητα μόνο για δέκα μέρες. Τόσο διήρκεσε το συμβόλαιο που του προσέφεραν οι Νικς. Για το ΝΒΑ δεν έκανε, όμως τα πλούσια προσόντα του τα παρατήρησε η Ανδόρα, η οποία του έδωσε μία θέση στο ρόστερ της και την ευκαιρία να παίξει στο καλύτερο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.

Το ισπανικό πρωτάθλημα του ταίριαξε, επειδή βασίζεται περισσότερο στην ταχύτητα και λιγότερο στην τακτική. Εκανε μερικά εξαιρετικά παιχνίδια. Σε ένα από αυτά, λίγο έλειψε να αποκλείσει τη Ρεάλ στο Κύπελλο. Η συμβολή του Θανάση στο μπλοκάρισμα των ψηλών της, ήταν καθοριστική. Η «Βασίλισσα» θα είχε βρει τον μπελά της, εάν δεν την έσωζαν οι διαιτητές. Το έγκυρο περιοδικό «Gigantes Del Basket» τον είχε βραβεύσει ως τον πιο θεαματικό παίκτη του πρωταθλήματος. Αλλά στην Ισπανία, όπου το επιθετικό ταλέντο χαίρει μεγάλης εκτίμησης,  οι «εργάτες» σαν τον Θανάση δεν μακροημερεύουν.

Είναι από ‘κείνους τους παίκτες που έχουν την ικανότητα να κερδίζουν μικρές ή μεγάλες μάχες σε έναν αγώνα, οι οποίες μπορεί να αποβούν καθοριστικές. Θυμίζει κάτι από Σίνγκλετον, στον τρόπο που διεκδικεί τη μπάλα, στον αέρα ή με βουτιά στο παρκέ. Η προθυμία του να βοηθήσει την ομάδα του είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του και την ώρα που κάθεται στον πάγκο. Δεν σταματά να συμμετέχει στο παιχνίδι, ενθαρρύνοντας τους συμπαίκτες του. Σπανίως θα τον δεις μουτρωμένο – ποτέ επειδή δεν βρίσκεται ο ίδιος στην πεντάδα.

Το βασικό του χαρακτηριστικό είναι η δύναμη με τον οποία βάζει το σώμα του στις φάσεις. Ιδίως στην άμυνα, ο προσωπικός του αντίπαλος θα… ξεχάσει το άνετο lay up. Σε πολλά παιχνίδια βρίσκεται φορτωμένος με φάουλ από νωρίς, όμως έχει σώσει την ομάδα του από σίγουρα καλάθια. Εάν ο Πασκουάλ τον μάθει να λειτουργεί ως γρανάζι μιας συνολικής αμυντικής μηχανής, κι όχι ως μονάδα, θα έχει αποκτήσει ένα πολύτιμο «εργαλείο». Στην επίθεση, η αλήθεια είναι πως δεν ενθουσιάζει. Το μακρινό σουτ δεν είναι… το φόρτε του, όμως είναι διαρκώς έτοιμος να ορμήσει για το επιθετικό ριμπάουντ.

Πρόκειται για έναν σούπερ αθλητικό παίκτη γεμάτο ενέργεια, απ’ αυτούς που αναζητεί το σύγχρονο μπάσκετ της δύναμης και της ταχύτητας. Ο Παναθηναϊκός δεν τον απέκτησε επειδή φέρει το βαρύ επώνυμο του σούπερ-σταρ των Μπακς, αλλά γιατί θα τον βοηθήσει να αυξήσει την αθλητικότητά του, χωρίς να ξοδέψει θέση ξένου (όπως και ο Ζακ Ογκαστ). Θα ενισχύσει τον ελληνικό κορμό του Εξάστερου, είναι φθηνός και δεν πρόκειται να απογοητεύσει κανέναν, επειδή έρχεται για να παίξει δεύτερο ρόλο. Είναι από τις μετεγγραφές που δεν ενθουσιάζουν όταν ανακοινώνονται, αλλά μπορεί να αποδειχθούν «λαχείο». Αρκεί οι Παναθηναϊκοί να μην τον αδικήσουν, συγκρίνοντάς τον με τον Γιάννη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News