Ο τρίτος τελικός ήταν πιστό αντίγραφο του πρώτου. Ο Παναθηναϊκός είχε τον έλεγχο στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα, άγγιξε το «break» στο ΣΕΦ, όμως στο τέλος έχασε χωρίς να το καταλάβει. Αυτή η ήττα «πόνεσε» ακόμα περισσότερο από την προηγούμενη, επειδή επί 35 λεπτά ο Ολυμπιακός ήταν για κλάματα: με μόλις επτά πόντους στο τρίτο δεκάλεπτο (ούτε πόλο να έπαιζε…), με ασυνήθιστα χαμηλές επιδόσεις από τους πρωταγωνιστές του, εξαιρετικά άστοχος στα τρίποντα (7/23) και με παραγωγή πολύ πιο φτωχή από τα στάνταρ του. Αλλά και γιατί, πέντε λεπτά πριν από το συναρπαστικό φινάλε, οι «πράσινοι» είχαν καταφέρει να χτίσουν μία διαφορά δέκα πόντων, που κανένας δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να ανατραπεί. Κανένας, εκτός από τον ίδιο τον Παναθηναϊκό, που πάτησε -πάλι- το κουμπί της αυτοκαταστροφής.

Μετά το 48-58, ακριβώς 5′:41″ πριν από τη λήξη, στο βιβλίο συμβάντων του ματς γράφτηκαν: «βήματα» του Γκιστ (χωρίς ιδιαίτερη πίεση), δυο άστοχες βολές του Ρίβερς, μία γκάφα του Τζέιμς στη σέντρα, κι άλλα «βήματα» του Σίνγκλετον (στο 63-62), ένα άστοχο τρίποντο (Τζέιμς), κι ένα χαμένο λέι-απ ισοφάρισης, επίσης από τον Τζέιμς, που δεν είχε αντίπαλο σε ακτίνα τριών μέτρων τη στιγμή που δέχθηκε τη μπάλα από τρομερή πάσα του Καλάθη, στα 13″.

Η αυτοχειρία σε αριθμούς: τέσσερις πόντοι (από 11 κατοχές) με 2/6 σουτ, 0/2 βολές και τέσσερα λάθη. Στο ίδιο διάστημα, ο Ολυμπιακός πέτυχε 16 πόντους, με 3/4 τρίποντα, 1/3 δίποντα και 5/6 βολές. Με 7/12 επιτυχημένες επιθέσεις, με τέσσερις διαφορετικούς σκόρερς, ενώ το παιχνίδι ακροβατούσε σε τεντωμένο σκοινί.

Για μία ακόμα φορά στην εφετινή σεζόν, ο Παναθηναϊκός έχασε ματς μέσα απ’ τα χέρια του. Δεν είναι σύμπτωση, είναι πρόβλημα. Είναι έλλειμμα προσωπικότητας και αυτοπεποίθησης. Από τότε που έχασε τον Δημήτρη Διαμαντίδη, δεν υπάρχει κάποιος με καθαρό μυαλό για να πάρει τις σωστές αποφάσεις στις κρίσιμες στιγμές. Πώς το είχε πει, τότε, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς; «Είμαι ήσυχος, γιατί στα δύσκολα έχω στο παρκέ αυτόν με το 13, που τα κάνει όλα σωστά».

Ο Πασκουάλ είναι άτυχος σε αυτό. Τώρα υπάρχει μόνον ο… τρελο-Τζέιμς, που δεν θα διστάσει να πάρει πάνω του τις τελευταίες προσπάθειες, αλλά όχι με τα ίδια ποσοστά επιτυχίας. Ούτε κατά διάνοια. Κάθε φορά που ο Παναθηναϊκός πλησιάζει σε έναν θρίαμβο, σου δίνει την εντύπωση πως όλο και κάποιον τρόπο θα βρει για να χάσει. Από τον ίδιο του τον εαυτό.

Ετσι ήταν, κάποτε, ο Ολυμπιακός. Εχανε τα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Μέχρι που μετακόμισε στον Πειραιά ο Σπανούλης, κι άρχισε να αποκτά χαρακτήρα, να νιώθει πως στο τέλος εκείνος θα νικήσει, αρκεί να φτάσει στα κρίσιμα λεπτά με μία διαφορά που μπορεί να καλυφθεί. Εμαθε να πολεμάει, να μην παραδίδεται ποτέ, και η ανατροπή έγινε… τo μεσαίο του όνομα. Αυτό, ακριβώς, συνέβη και χθες (Κυριακή). Αυτή τη φορά, όχι με τα… όργια του Σπανούλη ή του Πρίντεζη, αλλά χάρη στον εξαιρετικό (και πάλι) Μιλουντίνοφ και τις καθοριστικές άμυνες του Παπανικολάου. Με πέντε λεπτά… νορμάλ μπάσκετ, όλα κι όλα, ο Ολυμπιακός μετέτρεψε το 48-58 σε 64-62, κράτησε το πλεονέκτημα έδρας και, πλέον, χρειάζεται άλλη μία νίκη για να κατακτήσει το τρίτο του διαδοχικό Πρωτάθλημα.

Στους +10 πόντους, με πέντε λεπτά παιχνιδιού μπροστά του και με τους αντιπάλους του να ασχολούνται περισσότερο με έναν από τους διαιτητές -και λιγότερο με το ματς-, ο Παναθηναϊκός έχασε (άλλη) μία τεράστια ευκαιρία να αγκαλιάσει τον τίτλο. Οι οπαδοί του ρίχνουν το φταίξιμο, πρωτίστως, στον Τσάβι Πασκουάλ. Ποτέ, όμως, δεν φταίει ο προπονητής για τις χαμένες βολές ή τα «βήματα» των παικτών του. Και η Ιστορία διδάσκει πως τους αγώνες που κρίνονται στο σουτ, τους κερδίζουν οι προσωπικότητες των αθλητών – κι όχι τα σχέδια του κόουτς. Εκτός αν πιστεύει κανείς, ότι τα δύο «χρυσά» τρίποντα του Σπανούλη πέρυσι στο ΟΑΚΑ, ήταν μέρος κάποιου φοβερού σχεδίου του Γιάννη Σφαιρόπουλου…

Ο Ολυμπιακός διαθέτει τρεις -τουλάχιστον- παίκτες (Σπανούλης, Παπανικολάου, Πρίντεζης) που, ακόμη και στη χειρότερη βραδιά τους, έστω κι αν σε ολόκληρο τον αγώνα είναι ωσεί απόντες, μπορούν να πάρουν την μπάλα και να εκτελέσουν το κρίσιμο σουτ με ηρεμία, λες και βρίσκονται στην προπόνηση. Τέτοιον παίκτη, που δεν φοβάται την ευθύνη, ο Παναθηναϊκός έχει μόνον τον Τζέιμς. Ο αμερικανός γκαρντ έβαλε (και) χθες τα μεγάλα σουτ, όμως στο τέλος, από «ωραίος» έγινε ξανά «μοιραίος». Αυτά συμβαίνουν. Το κακό, για τον Παναθηναϊκό, είναι ότι κανένας δεν περίμενε κάτι διαφορετικό, από το να πάρει ο Τζέιμς όλες τις προσπάθειες μέχρι το τέλος.

Στα 35 από τα 40 λεπτά του τρίτου τελικού, ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος από τον αντίπαλό του. Αλλά, μόλις ανέβασε τη διαφορά στους δέκα πόντους, έχασε τη συγκέντρωσή του, λες και ήταν αυτός που βιαζόταν να «γυρίσει» το ματς. Την έχασε ο Παναθηναϊκός και τη βρήκε ο Ολυμπιακός, ο οποίος δεν πανικοβλήθηκε και ακούμπησε την μπάλα στον Μιλουτίνοφ (με τον Μπουρούση τραυματία, είχε καθοριστικό πλεονέκτημα). Ο Σέρβος πήρε τρεις μπάλες στο κρίσιμο τετράλεπτο, και τις μετέτρεψε σε έξι πολύτιμους πόντους. Ηταν, πάλι, εξαιρετικός και ψύχραιμος με τις βολές στο τέλος. Σε 25 λεπτά είχε 14 πόντους (5/7δ.) και πέντε ριμπάουντ. Το βραβείο του MVP, όμως, ανήκει στον Κώστα Παπανικολάου, μόνο και μόνο για τη διπλή άμυνα που έπαιξε στην τελευταία φάση (στο 63-62), μαρκάροντας πρώτα τον Τζέιμς κι έπειτα τον Σίνγκλετον.

Ο Ολυμπιακός επιβραβεύτηκε για την υπομονή και για την προσήλωσή του στο αγωνιστικό του πλάνο. Ο Παναθηναϊκός, με τον γνώριμο… μαγικό του τρόπο, βρέθηκε από τους +10 στους -2, κι έχασε μοναδική ευκαιρία να πάρει προβάδισμα στην κούρσα προς τον τίτλο, σε μία βραδιά που είχε μόλις οκτώ λάθη, πέντε κλεψίματα περισσότερα, και καλύτερα ποσοστά στα τρίποντα και στις βολές. Τώρα βρίσκεται «με την πλάτη στον τοίχο» και, συνήθως, δυσκολεύεται να διαχειριστει τέτοιες καταστάσεις. Μπορεί, όμως, «μιά χαρά» να νικήσει την Πέμπτη, στο ΟΑΚΑ, και να στείλει τη σειρά στο… θρίλερ του πέμπτου τελικού. Οπως αποδείχτηκε στα τρία πρώτα ματς, οι διαφορές μεταξύ των δυο αντιπάλων είναι ελάχιστες. Για την ακρίβεια, μόνο μία (αλλά, ίσως, καθοριστική).

Στον τέταρτο τελικό, και οι δύο φιναλίστ θα είναι κουρασμένοι. Θα έχουν τα προβλήματά τους (με τους τραυματισμούς του Μπουρούση και του Γκριν). Αλλά την πιο μεγάλη δυσκολία θα την έχει ο Παναθηναϊκός, που θα πρέπει να ξεπεράσει δυο παρ’ ολίγον θριάμβους. Αυτοί είναι πιο δυσκολοχώνευτοι ακόμα και από τις ήττες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News