Οι δημόσιες εκτελέσεις ήταν ένα αγαπημένο θέαμα εις στην Εσπερίαν, ακόμα και κατά την περίοδο του ύστερου Διαφωτισμού. Για μια καλή θέση στην πρώτη σειρά, λίγα μέτρα από τη λαιμητόμο, το πουγκί έπρεπε να ανοίξει γενναιόδωρα. Όμως έτσι, ένας πλούσιος έμπορος ήταν βέβαιος ότι όλη η οικογένεια θα μπορέσει να κοιτάξει στα μάτια την κομμένη κεφαλή.

Είναι, άραγε, αλήθεια ότι το κεφάλι ζει μερικά δευτερόλεπτα μετά την καρατόμηση; Οι περισσότεροι έφευγαν ενθουσιασμένοι από το θέαμα, το οποίο δεν περιελάμβανε, φυσικά, μόνο την καρατόμηση. Προηγείτο η άφιξη του μελλοθάνατου, συνήθως δεμένος σε ένα καρό, έκθετος στη διαπόμπευση, στη χλεύη και στα φλέματα του πλήθους. Η εκτέλεση ως διαδικασία δεν κρατούσε πάνω από μερικά δευτερόλεπτα. Όμως άξιζε το χρήμα και την αναμονή. Οι ικεσίες του μελλοθάνατου θέριευαν το πλήθος που ησύχαζε για να ακούσει την πτώση της λεπίδας. Και μετά, αφού ο βοηθός του δήμιου επιδείκνυε το κεφάλι που κρατούσε από τα μαλλιά, ήταν λες και το πλήθος αισθανόταν το αίμα στον ουρανίσκο του. Πιο παλιά, βέβαια, οι εκτελέσεις είχαν περισσότερο θέαμα, ειδικά την εποχή της πυράς. Και ακόμα πιο πίσω στον χρόνο, το πλήθος χάζευε ενθουσιασμένο ακρωτηριασμούς πάνω στο ικρίωμα. Και μερικούς αιώνες νωρίτερα παρακολουθούσε με έκσταση τα θηρία να γυρίζουν στην αρένα με χέρια στα δόντια.

Α, ναι, οι άνθρωποι λατρεύουν το αίμα, αρκεί να μην είναι το δικό τους. Ναι, ξέρω, ειδικά εσείς, τα αποστρέφεστε όλα αυτά, δεν θα κάνατε ούτε κλικ στην μπάρα που φιλοξενεί τη ροή ειδήσεων των site με αυτή τη θεματολογία. Δεν έχει σημασία ποια site είναι. Yπάρχουν πολλά με αυτό το σκεπτικό ή, για να το θέσω καλύτερα, την ίδια λογική -και αισθητική- τη βλέπεις και στα καλύτερα site.

Τις τελευταίες μέρες η ειδησεογραφία έχει τροφοδοτηθεί, δυστυχώς γενναιόδωρα, από περιστατικά που απασχολούν το αστυνομικό ρεπορτάζ. Τρεις δολοφονίες. Μία παιδοκτονία, μία μαφιόζικη και μία με ερωτικό περιεχόμενο. Και ένας βιασμός μίας νεαρής κοπέλας από έναν υπέρβαρο, σχεδόν τυφλό πενηντάρη, μέσα σε ένα υπόγειο, κάτω από κάμερες που μετέδιδαν στο Internet. Λες ότι το επόμενο βήμα είναι το «Seven», με τον Μπραντ Πιτ να αναζητεί τον τύπο που σκοτώνει με μπούσουλα τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα.

Είναι τυχαίο που όλα αυτά τα εγκλήματα «έσκασαν» την ίδια στιγμή; Προφανώς, ναι, αν και, ίσως, στο βάθος να υπάρχει μία αχνή σύνδεση με την αγριότητα των καιρών μας. Ωστόσο το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ο τρόπος με τον οποίο καταναλώνονται από την κοινή γνώμη. Οι πιο παλιοί θα θυμάστε ότι, όσον αφορά αυτές τις υποθέσεις, έχουμε επιστρέψει στα πρώτα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης ή και πιο πίσω, στην εκκίνηση των ταμπλόιντ. Και τότε οι δημοσιογράφοι αναζητούσαν φύλλα και τηλεθέαση, πουλώντας σάρκα, σπέρμα και αίμα σε ένα κοινό που, ακόμα και αν δεν το ομολογεί, λατρεύει να τα καταναλώνει ως ειδησεογραφικό προϊόν.

Η τάση αυτή επέστρεψε στην εποχή των κλικ και των σελιδοπροβολών. Και μάλιστα ενισχύεται από την αγριότητα του ανταγωνισμού. Παλιά υπήρχαν τρία-τέσσερα κανάλια που τραβούσαν με τα δόντια το ματωμένο σουτιέν του θύματος. Τώρα είναι εκατό site που, παρεμπιπτόντως, θέλουν τα κλικ για να «κάψουν» κρατική ή τραπεζική διαφήμιση. Ομοίως, είναι και δύο εφημερίδες που κάθε μέρα ταϊζουν τα μάτια με αντίστοιχη θεματολογία.

Το κοινό, φυσικά, κάνει τα κλικ του. Και θέλει όλο και περισσότερα viral θέματα διότι πλέον αρχίζει και πλήττει. Αρχίζει και καταναλώνει βίντεο, εικόνες και «απίστευτους» τίτλους, επιβραβεύοντας τη δημοσιογραφία που κάνει σπέκουλα πάνω στα βασικά ένστικτα. Και έτσι θα πάει, θα συνεχιστεί αυτό, δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ. Το «σκληρές εικόνες» είναι σήμερα η προσθήκη που κάνει έναν τίτλο πραγματικά ελκυστικό. Και αν την πατήσατε με αυτό το άρθρο, σας ζητούμε συγγνώμη. Τα κλικ θέλαμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News