Εκκινώντας από τη θέση-θέσφατο ότι όλοι οι κάτοικοι της Γης είτε «φθονούμε» είτε «θαυμάζουμε» είτε «αντιγράφουμε» είτε «φοβόμαστε» την «Αμερική» (τις ΗΠΑ δηλαδή), ο αρθρογράφος του Atlantic Τομ ΜακΤαγκ αναλύει σε μακροσκελέστατο κείμενο τι σημαίνει για τον πλανήτη η σημερινή κατάσταση πολιτικών και οικονομικών πραγμάτων στην κορυφαία δυτική δημοκρατία και πρώτη (για την ώρα) οικονομία του κόσμου.

Το κάνει αυτό επειδή διαπίστωσε ότι σε όλα τα παραπάνω υποτιθέμενα ανακλαστικά των μη Αμερικανών απέναντι στους Αμερικανούς (φθόνος, θαυμασμός, φόβος, κ.λπ.) έχει προστεθεί και η λύπηση. «Αυτό είναι καινούργιο στοιχείο» λέει. Και συμπληρώνει ότι πλέον οι ΗΠΑ δεν μοιάζουν με τη χώρα την οποία οι υπόλοιποι «πρέπει να θαυμάζουμε, να ζηλεύουμε ή να αντιγράφουμε».

Με τι μοιάζουν λοιπόν οι ΗΠΑ σήμερα; Με αφορμή τα εντός και εκτός ΗΠΑ γεγονότα με αντιρατσιστικό πρόσημο, τα οποία ακολούθησαν το κομβικό γεγονός της Μινεάπολης, γίνεται η εκτίμηση και επιχειρείται να δοθεί η απάντηση. Ο ΜακΤαγκ υποστηρίζει ότι οι ΗΠΑ έχασαν τη ζωντάνια και την ικανότητα αναζωογόνησής τους, ένα στοιχείο που, κατ’ αυτόν, ανέκαθεν τις διέκρινε. Και ενώ υπάρχει ξεκάθαρη απειλή: «Μία νέα δύναμη έχει αναδυθεί στην παγκόσμια σκηνή για να αμφισβητήσει την αμερικανική υπεροχή, η Κίνα».

Η Κίνα, η οποία «σε αντίθεση με τη Σοβιετική Ενωση» είναι σε θέση να προσφέρει «κάποιον πλούτο, ζωντάνια και τεχνολογική πρόοδο, αν και όχι στο ίδιο επίπεδο με τις ΗΠΑ». (Ο ΜακΤαγκ δεν αναφέρει ότι αν η Κίνα είναι όντως όπως την περιγράφει, αυτό συνέβη και με ευθύνη της Δύσης και πρωτίστως των ΗΠΑ.) Το θέμα του όμως είναι οι ΗΠΑ. Παρακμάζουν, διαπιστώνει.

“Is the revulsion at the US simply another bout of ‘politics as performance art’… America’s imperial possessions metaphorically taking a knee to signal their opposition to the values the Empire has come to represent?”

A piece on ?? and what it means? https://t.co/sLNvMfWjEL

— Tom McTague (@TomMcTague) June 25, 2020

Οι ΗΠΑ βιώνουν υπαρξιακή αγωνία την οποία οι ανά τον κόσμο διαδηλώσεις συμπαράστασης στο κίνημα Black Lives Matter υπογραμμίζουν. Ο αρθρογράφος δίνει παραδείγματα «της εξαιρετικής πολιτισμικής επιρροής που έχουν οι ΗΠΑ στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο», αντλώντας υλικό από τις επιθέσεις εναντίον αγαλμάτων που υποτίθεται ότι συμβολίζουν τον ρατσισμό, όπως του Τσόρτσιλ στη δική του πόλη, στο Λονδίνο.

Το άσχημο πρόσωπο των ΗΠΑ σήμερα, για τον ΜακΤαγκ, σχετίζεται με τον Τραμπ, με «τον πιο χαοτικό και απεχθή πρόεδρο στη σύγχρονη αμερικανική ιστορία», ο οποίος μάλιστα διανύει τους τελευταίους μήνες της θητείας του. «Ο αμερικανός πρόεδρος ενισχύει την ασχήμια».

Οι επαφές του αρθρογράφου με πολιτικό και διπλωματικό προσωπικό «πέντε μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών», του πρώην πρωθυπουργού της Βρετανίας Τόνι Μπλερ μη εξαιρουμένου, τον έπεισαν ότι «οι στενότεροι σύμμαχοι της Αμερικής» κοιτάζουν τα τεκταινόμενα με αγωνιώδη απορία. Ο Τραμπ, στην καλύτερη για τον ίδιο περίπτωση, είναι ο επιταχυντής της παρακμής της Αμερικής, αν δεν αποδοθεί σε αυτόν εξ ολοκλήρου η καθοδική πορεία των ΗΠΑ και της Δύσης συνολικά.

«Υστερα από τέσσερα χρόνια προεδρίας Τραμπ, οι Ευρωπαίοι είναι σοκαρισμένοι, τρομαγμένοι και φοβισμένοι». Μάλιστα ένας παλιός γάλλος διπλωμάτης είπε στον αρθρογράφο ότι επί ημερών Τραμπ ξεπεράστηκε το προηγούμενο αμερικανικό όνειδος, το Αμπου Γκράιμπ του 2004, αφού τώρα οι ΗΠΑ είναι διχασμένες στο εσωτερικό τους και με έλλειμμα ηγεσίας στον Λευκό Οίκο.

Ο νέος απομονωτισμός των ΗΠΑ, που αντιμάχεται τους Δυτικούς συμμάχους, καθιστά τον Τραμπ χειρότερο και από τον Τζορτζ Μπους: «Ο Μπους δεν έχασε ποτέ τη βασική ιδέα, ότι υπάρχει ένα δυτικό τραγούδι τους στίχους του οποίου πρέπει να  γράφει η Ουάσινγκτον. Ο Τραμπ δεν ακούει τη μελωδία της ενότητας, παρά μόνο τον βαρετό ρυθμό του προσωπικού του συμφέροντος». Ο αρθρογράφος υποστηρίζει ότι οι ΗΠΑ «ανέκαμψαν από τη Μεγάλη Υφεση, ξεπέρασαν το Βιετνάμ και το Γουοτεργκέιτ» και ότι «άνδρες με ανάστημα» βρέθηκαν στον Λευκό Οίκο και όλοι τους εργάστηκαν «για τον μοναδικό ρόλο της Αμερικής στον κόσμο». Τώρα ο ίδιος ο Τραμπ, ως προσωπικότητα, αποτελεί έκφραση της αμερικανικής παρακμής.

Ορισμένοι από τους συνομιλητές του ΜακΤαγκ προεξοφλούν την «κατάρρευση της αμερικανικής αυτοκρατορίας», αν και δεν είναι βέβαιοι για τον αντικαταστάτη τους στον θρόνο του κόσμου. Ο Μπλερ πάντως δεν είναι βέβαιος: είπε στον ΜακΤαγκ ότι πρέπει να μην υπερεκτιμάται η δυνατότητα της Κίνας αφ’ ενός, αφ’ ετέρου να μη διαγράφεται η αντοχή των ΗΠΑ, αφού «ανεξάρτητα από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν, είναι δυνατή η οικονομία τους και σφριγηλό το πολιτικό σύστημά τους». Και απεφάνθη αισιόδοξα ότι η Αμερική θα επανέλθει στην κοινότητα της Δύσης για το δικό της συμφέρον.

Ο ΜακΤαγκ, καταλήγοντας, υποστηρίζει τη διαρκή ενότητα της Δύσης, επειδή «η αλήθεια είναι ότι ζούμε σε έναν αμερικανικό κόσμο, και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε παρ’ ότι η δύναμή του εξασθενεί». Και, βάσει αυτού του σκεπτικού, διατείνεται ότι η παρούσα «ταπείνωση των ΗΠΑ, με τον Τραμπ» είναι και «εξ ορισμού ταπεινωτική για την Ευρώπη». Οι Ευρωπαίοι γράφει «ελπίζουν για αλλαγή στην ηγεσία». Θυμίζει κιόλας τον Τσόρτσιλ και την ομιλία του, στο Φούλτον του Μιζούρι, περί «σιδηρού παραπετάσματος». Ηταν η ομιλία που απέδωσε στο αμερικανικό έθνος τον διαρκή ρόλο του ηγήτορος της Δύσης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News