Το βιβλίο του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου «Το ημίχρονο του θανάτου», αποτελείται από έντεκα ιστορίες που έχουν την αφετηρία τους στη μυθολογία του ποδοσφαίρου και που όμως όλες ανεξαιρέτως προσγειώνονται στη απόλυτη πραγματικότητα. Ένα βιβλίο για όσους θεωρούν το ποδόσφαιρο πολύ περισσότερο από ένα αυθεντικό κομμάτι της ζωής τους, το θεωρούν στάση ζωής.

Στις έντεκα αυτές ιστορίες παρελαύνουν ονόματα όπως του Πούσκας, του Κρόιφ, του Γκαρίντσα, του Γιασίν, του Ζιντάν, του Κέμπες, του Αλμπερτόζι, του Ματσόλα, του Χινέγκουτι, του Ρέζεμπρινκ, του Μπράιτνερ, του Μπέκενπάουερ, των αδελφών Τσάρλτον, του Εουσέμπιο, του Κουμπίγιας, του Ριβελίνο, του Μπόνιεκ, του Πελέ, του Φακέτι, του Πασαρέλα. Ονόματα μυθικά, ονόματα που έκαναν το ποδόσφαιρο, το πιο ενθουσιώδες, το πιο γενναιόδωρο, το πιο συγκινησιακό απ’ όλα τα ομαδικά σπόρ, γεμάτο ευτυχία, ελευθερία, δημιουργικότητα, έμπνευση, μπρίο, φαντασία. Όλα, θεμελιώδη συναισθήματα της σαγηνευτικής δύναμης του ποδοσφαίρου που παραμένουν αναλλοίωτα στην αναζήτηση για την τελειότητα στη λαχτάρα για το μεγαλείο που αυτό τροφοδοτεί.

Κρατάω τρείς ιστορίες ως τις πιο αγαπημένες μου. Αυτή με τον ήρωα της Σεβίλλης, εκείνο το βράδυ της 7ης Μαϊου του ’86 στο «Σάντσεφ Πιθχουάν», Χέλμουτ Ντουκαντάμ και του μικρού του αδερφού  Μάριους Λάκατους, την ιστορία του Τζίμη «του κυλάει» και την κατάθεση της ψυχής του στον Γιώργο Κούδα και τέλος αυτή του ιστορικού παιχνιδιού της 9ης Αυγούστου του ’42 ανάμεσα στην ουκρανική F.C Start και την Flakelf, την πανίσχυρη ομάδα της γερμανικής αεροπορίας Luftvaffe. Μια συγκλονιστική ιστορία ποδοσφαιρικού μεγαλείου, από αυτές που σημάδεψαν την πορεία ανθρώπων, ομάδων, ολόκληρων χωρών και που εξαιτίας της τραγικότητας τους δημιούργησαν ένα ισχυρό υπόβαθρο ποδοσφαιρικού μύθου.

Κλείνω με ένα διάλογο που γίνεται ανάμεσα στον Τζοφ και τον Αλμπερτόζι με αφορμή το αξέχαστο εκείνο παιχνίδι στο Σαρριά της Βαρκελώνης, το απόγευμα της 5ης Ιουλίου του 1982 στο 12Ο Παγκόσμιο Κύπελλο. Τότε που ολόκληρος ο πλανήτης είδε για πρώτη φορά πως ένα σπάσιμο μέσης σε στατική κίνηση μπορεί να μετατοπίσει μια ολόκληρη άμυνα ανοίγοντας τη μεγαλύτερη λεωφόρο προς την αντίπαλη εστία. Τότε που ο Πάολο Ρομπέρτο Φαλκάο μας υπενθύμισε, πως τέχνη στο ποδόσφαιρο είναι να μπορείς να κάνεις πράγματα με τη μπάλα που οι άλλοι απλά δεν φαντάζονται.

«Να φανταστείς και γώ στο ριπλέι το είδα..», είπε οΤζόφ. Ο Αλμπερτόζι, πειραχτήρι όπως πάντα, γύρισε και τον ρώτησε με ένα βλέμμα πραγματικής απορίας. «Μα, αλήθεια το είδες, Ντίνο;»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News