Τον Σεπτέμβριο του 1973, μετά το πραξικόπημα του στρατηγού Πινοσέτ, η ιταλική πρεσβεία στην πρωτεύουσα Σαντιάγκο της Χιλής φιλοξένησε εκατοντάδες ανθρώπους που ζητούσαν άσυλο. Μέσα από συνεντεύξεις με κάποιους από τους πρωταγωνιστές εκείνων των ιστορικών στιγμών, το ντοκιμαντέρ του ιταλού σκηνοθέτη Νάνι Μορέτι «Santiago, Italia» αφηγείται τα καθοριστικά γεγονότα μίας τραυματικής περιόδου κατά τη διάρκεια της οποίας λίγοι νεαροί ιταλοί διπλωμάτες κατάφεραν να σώσουν πολλές ανθρώπινες ζωές.

Φαίνεται πως ο 65χρονος σκηνοθέτης αισθάνεται πλέον πιο άνετα να δίνει συνέντευξη σε γαλλικά έντυπα όπως η εφημερίδα Le Monde, παρά όταν βρίσκεται επί ιταλικού εδάφους, τώρα που η γενέτειρά του μοιάζει υποταγμένη στην ξενοφοβία του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Ματέο Σαλβίνι.

«Η μνήμη δεν είναι το δυνατό σημείο των Ιταλών, όπως βλέπουμε σήμερα. Και μιλάμε για μία χώρα, οι πολιτικοί της οποίας δεν θυμούνται καν τι ξεστόμισαν την προηγούμενη ημέρα» λέει χαρακτηριστικά ο Μορέτι.

Και μιλώντας για το σκεπτικό πίσω από το νέο ντοκιμαντέρ του: «Οσα συνέβησαν τότε είναι μία υπέροχη ιστορία αλληλεγγύης, ανθρώπινου ενδιαφέροντος για τον συνάνθρωπό σου, και το φιλμ προβάλλεται σε μία περίοδο κατά την οποία η ιταλική κοινωνία αποφασίζει να κινηθεί προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση».

Το ντοκιμαντέρ στο οποίο ο Μορέτι υπογράφει τη σκηνοθεσία, το σενάριο και επίσης πρωταγωνιστεί ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε πρόσωπα και γεγονότα, αφηγείται την ιστορία των νέων τότε διπλωματών, Πιέρο ντε Μάζι και Ρομπέρτο Τοσκάνο, οι οποίοι το 1973 πήραν μία πολύ σημαντική απόφαση: να ανοίξουν τις πόρτες της ιταλικής πρεσβείας στο Σαντιάγκο σε 600 Χιλιανούς, κατατρεγμένους από το καθεστώς του Πινοσέτ.

«Ενα συμβάν που γνώριζα καλά, αλλά ομολογώ πως και εγώ το είχα ξεχάσει, έτσι χαμένοι που είμαστε πλέον όλοι μέσα στον σκοταδισμό της σύγχρονης εποχής. Και είναι κρίμα να ξεχαστεί εντελώς, γιατί είναι μία από τις σπάνιες στιγμές της σύγχρονης Ιστορίας, στην οποία η Ιταλία έδειξε μία πραγματικά καλή εικόνα, αποτέλεσε πρότυπο» τονίζει ο σκηνοθέτης.

Και καταλήγει, λέγοντας πόσο τον ανησυχεί το σημερινό πρόσωπο της χώρας του, που ενώ στη δεκαετία του ’70 είχε βοηθήσει τόσους ανθρώπους στη Χιλή, πλέον διατηρεί κλειστά τα θαλάσσια σύνορά της, αφήνοντας τόσους πρόσφυγες στο έλεος μίας πολύ κακής μοίρας. Οπως άλλωστε αναφέρει και ο ίδιος κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ του, «οι συνεντεύξεις που παίρνω δεν είναι αμερόληπτες, ούτε εγώ είμαι αμερόπληπτος. Εχω πολύ συγκεκριμένη άποψη για όσα συνέβησαν τότε και για όσα συμβαίνουν τώρα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News