«Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αφύπνισε, επιτέλους, την Ευρωπαϊκή Ενωση για τη στρατηγική σημασία των Δυτικών Βαλκανίων και για τη δυνατότητα της Μόσχας να εκμεταλλευθεί τις ανεπίλυτες διαφορές στην περιοχή ώστε να αποδυναμώσει τη Δύση. Οι ηγέτες της ΕΕ πρέπει να εκμεταλλευθούν τη γεωπολιτική δυναμική για να ενσωματώσουν στην Ενωση τις έξι μικρές και οικονομικά εύθραυστες χώρες, με συνολικό πληθυσμό κάτω των 18 εκατομμυρίων, διαφορετικά κινδυνεύουν να τις δουν να χρησιμοποιούνται από τη Ρωσία και από την Κίνα στα παιχνίδια εξουσίας τους».

Οι έξι χώρες που αναφέρονται είναι η Αλβανία, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, το Κοσσυφοπέδιο, το Μαυροβούνιο, η Βόρεια Μακεδονία και η Σερβία. Και, παρά τα όσα γράφει για το φαινόμενο αφύπνισης της ρωσικής εισβολής ο Πολ Τέιλορ στο Politico Europe, ο ίδιος γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν είναι όλοι στην ΕΕ πρόθυμοι να προχωρήσουν σε νέα διεύρυνση του κλαμπ.

Ο αρθρογράφος δεν αρνείται ότι υπάρχουν αρκετοί λόγοι για αμφιβολίες. Οι περισσότερες από αυτές τις χώρες «εξακολουθούν να απέχουν πολύ από το να πληρούν τις βασικές προϋποθέσεις για τη δημοκρατία, το κράτος δικαίου, την ελευθερία της έκφρασης και την καταπολέμηση της διαφθοράς, από τις προϋθποθέσεις που απαιτούνται ώστε να γίνουν δεκτέςστην ΕΕ». Ως εκ τούτου, τα Βαλκάνια παραμένουν στη λίστα αναμονής επειδή έχουν ακόμη πολλά να κάνουν.

Υπάρχει όμως ένα… όμως: «Αν η ΕΕ συνεχίσει να κρατά αυτές τις χώρες σε απόσταση, οι εναλλακτικές θα μπορούσε να είναι η στενότερη ευθυγράμμιση με τη Ρωσία, η εμφάνιση κάποιας αδέσμευτης ζώνης που θα εκτείνεται από την Ουγγαρία μέχρι την Τουρκία ή, ακόμη χειρότερα, κάποια νέα ένοπλη σύγκρουση», όπως δείχνει και η «μάχη των πινακίδων» που σοβεί στο Κόσοβο.

«Η επίθεση του Βλαντίμιρ Πούτιν στην Ουκρανία έχει βάλει πολλούς στην περιοχή σε δύσκολη θέση, τροφοδοτώντας τον υπερεθνικισμό μεταξύ των φιλορώσων Σέρβων και ανασύροντας καυτές μνήμες θανάτου και καταστροφής ανάμεσα σε αυτούς που έζησαν τους γιουγκοσλαβικούς πολέμους της δεκαετίας του ’90. Η Μόσχα προσπαθεί να πυροδοτήσει τον ορθόδοξο πανσλαβικό εθνικισμό και να εκμεταλλευθεί τις διαιρέσεις, όποτε μπορεί. Υποστήριξε τον σερβοβόσνιο ηγέτη Μίλοραντ Ντόντιτς στις απειλές του για απόσχιση από τη Βοσνία και στη διάδοση παραπληροφόρησης για να ενισχύσει την εχθρότητα των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου προς την κυβέρνηση της Πρίστινας». Εξάλλου, υπάρχει και η Κίνα, η οποία έχει απλωθεί με οικονομικές πρωτοβουλίες στα Βαλκάνια.

Σε αυτό το πλαίσιο, τι μπορεί να κάνει η ΕΕ για να αποτρέψει τα Βαλκάνια από το να γλιστρήσουν προς τις εχθρικές ακτές; Ο Τέιλορ γράφει ότι πρέπει να επιδείξει μεγαλύτερη πολιτική δέσμευση, όπως έχει αρχίσει να κάνει εφέτος, για παράδειγμα προσκαλώντας τις εν λόγω χώρες στην εναρκτήρια σύνοδο κορυφής της Νέας Ευρωπαϊκής Πολιτικής Κοινότητας στην Πράγα. Επίσης, πρέπει να προσφέρει ορισμένα από τα οφέλη του να είσαι μέλος της ΕΕ, ιδίως στο χρηματοοικονομικό μέτωπο και στην πρόσβαση στην αγορά, ακόμη και πριν ολοκληρωθεί η διαδικασία προσχώρησης.

Οι Βρυξέλλες πρέπει, επιπλέον, «να ενθαρρύνουν τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων να εκλέξουν παρατηρητές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ταυτόχρονα με τις ευρωπαϊκές εκλογές του 2024, ώστε να έχουν φωνή, αν και όχι ακόμη ψήφο, στη νομοθετική διαδικασία της ΕΕ».

Αυτό που φαίνεται αδιαμφισβήτητο για τον Τέιλορ είναι ότι «σε αυτή τη γεωπολιτική στιγμή, η ΕΕ απλώς δεν έχει την πολυτέλεια να αφήσει την περιοχή των Βαλκανίων να σαπίσει». Πέρα από τις θέσεις του αρθρογράφου του Politico Europe, ας σημειωθεί και ότι το κείμενό του κοσμείται από χάρτη της Ευρώπης, της Μικράς Ασίας και της Μέσης Αντολής, στον οποίο η γειτονική χώρα στα βορειοδυτικά μας αναγράφεται φόρα παρτίδα Μακεδονία – δηλαδή χωρίς γεωγραφικό προσδιοριοσμό (Βόρεια) και, βέβαια, χωρίς εισαγωγικά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News