Υπάρχει πάντα ο Αλέξης Τσίπρας που δηλώνει ότι θα εξαντλήσει και το περιθώριο που του παρέχει το Σύνταγμα και θα κάνει εκλογές τον Οκτώβριο του 2019. Υπάρχει ωστόσο και η πραγματικότητα.

Και δεν είναι μόνο η ΝΔ που πολύ λογικά βλέπει εθνικές εκλογές πριν και από τις ευρωεκλογές του Μαΐου, λόγω της εμπλοκής με τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Είναι και οι κινήσεις της κυβέρνησης που δείχνουν μια βιασύνη για προεκλογικές παροχές και φιέστες: ο Πρωθυπουργός στην Κάλυμνο να εγκαινιάζει την Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού, να μοιράζει αναδρομικά σε ειδικές κατηγορίες εργαζομένων (άρα και πιο συμπαγή σώματα ψηφοφόρων), να υπόσχεται τακτοποίηση αυθαιρέτων (εδώ) –ποιος, αυτός που μας έλεγε ότι η συμφορά στο Μάτι συνέβη εξαιτίας των αυθαιρέτων!

Οτιδήποτε κάνει το Μαξίμου έχει προεκλογικό χαρακτήρα. Αλλά ακόμα και αν αυτά μπορεί κανείς να τα αιτιολογήσει ως μέρος ενός ευρύτερου πολιτικού σχεδιασμού –επί δέκα μήνες ο κ. Τσίπρας θα μοιράζει και θα αναδιανέμει, όχι τον πλούτο αλλά τη λιγότερη φτώχεια, ώστε να μπορέσει να αντιστρέψει το εις βάρος του δημοσκοπικό κλίμα–, το ζήτημα της Συμφωνίας των Πρεσπών μοιάζει να δυναμιτίζει τα όποια σχέδια του κυβερνητικού επιτελείου.

Τα όσα δήλωσε ο Ζόραν Ζάεφ περί μακεδονικής μειονότητας έκαναν ακόμα και υπέρμαχους της Συμφωνίας να έχουν δεύτερες σκέψεις. Δεν μιλάμε για τον Γιώργο Παπαχριστόπουλο των ΑΝΕΛ που επανέλαβε ότι θα ψηφίσει τη Συμφωνία και προφανώς διεκδικεί με κάθε τρόπο μια θέση στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για στελέχη της ελλάσσονος αντιπολίτευσης που έως τώρα διεμήνυαν ότι θα είναι υπέρ του «ναι» στη συμφωνία με τα Σκόπια, ασχέτως αν αυτό ερμηνευόταν από πολλούς και ως στήριξη της κυβέρνησης.

Ηδη στο Ποτάμι, που αριθμεί έξι βουλευτές (αν και μόνο οι τέσσερις είχαν συνταχθεί με τη γραμμή Στ. Θεοδωράκη υπέρ της Συμφωνίας) ακούγονται φωνές για αναθεώρηση της στάσης του κόμματος εν όψει της ψηφοφορίας κύρωσης της συμφωνίας με την ΠΓΔΜ στη Βουλή. Αντίστοιχα είναι πολύ δύσκολο να δει κανείς τον Θανάση Θεοχαρόπουλο (ΔΗΜΑΡ-ΚΙΝΑΛ) να ψηφίζει τελικά τη Συμφωνία ύστερα από την «αρνητική εξέλιξη», όπως την χαρακτήρισε, των δηλώσεων Ζάεφ.

Υπό αυτό το πρίσμα, ο Πρωθυπουργός ο οποίος ως υπουργός Εξωτερικών θα κληθεί να φέρει τη Συμφωνία των Πρεσπών προς κύρωση στη Βουλή είναι πολύ δύσκολο να έχει εξασφαλισμένη την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Δεν είναι ότι θα του λείπουν οι ψήφοι των ΑΝΕΛ –που ζήτησαν ήδη αναπομπή της Συμφωνίας–, του Ποταμιού –που το ξανασκέφτεται– και βεβαίως του ΚΙΝΑΛ που εξ αρχής είχε αρνητική στάση. Είναι ότι και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ ότι υπάρχουν διαφωνίες –η αντιπαράθεση του Γιάννη Μιχελογιαννάκη με τον Χρήστο Καραγιαννίδη είναι χαρακτηριστική περίπτωση αλλά όχι η μόνη.

Υπό αυτό το πρίσμα πολλοί είναι αυτοί που λένε ότι ο κ. Τσίπρας πρωθυπουργεύει χωρίς να μπορεί να κυβερνά και άλλοι επιμένουν ότι δεν έχει καν να έχει τη δεδηλωμένη, ενώ την ίδια ώρα τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά στη βόρεια Ελλάδα εξαϋλώνονται καθώς η Συμφωνία των Πρεσπών δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο μέσα από τα εθνικιστικά παραληρήματα Ζάεφ.

Κάποιοι έσπευσαν να μιλήσουν για δύο συγκεκριμένες Κυριακές μέσα στον Μάρτιο οπότε μπορούν να στηθούν κάλπες. Ο «Φιλελεύθερος» τις μετέφερε πιο νωρίς, μέσα στον Φεβρουάριο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News