Πολυετείς αγώνες για να μειωθεί το όριο ταχύτητας 30 χλμ/ώρα στα ιστορικά κέντρα των πόλεων. Δεκάδες ποδηλάτες που έχασαν τη ζωή τους στους δρόμους παρασυρόμενοι από αυτοκίνητα ή φορτηγά, εκατοντάδες οι διαμαρτυρίες και χιλιάδες οι οργανώσεις που αγωνίζονται για εξορίσουμε τους τέσσερις τροχούς από τη ζωή μας.

Κι όμως: Ένας και μόνο ποδηλάτης που προκάλεσε θανατηφόρο ατύχημα, ήρθε να ανατρέψει τα πάντα – τουλάχιστον στη Μεγάλη Βρετανία. Ο Τσάρλι Άλιστον κινούνταν με 22 χλμ/ώρα όταν παρέσυρε  και σκότωσε  μια γυναίκα την ώρα που εκείνη διέσχιζε την Ολντ Στριτ στο Λονδίνο. Κι ο Πήτερ Γουόκερ αναρωτιέται στον Guardian: Πώς με αφορμή αυτό και μόνο το περιστατικό φούντωσε στα μέσα ενημέρωσης ένα  κύμα κατά των ποδηλατών; Πώς φτάνουν οι ποδηλάτες να περιγράφονται με τα πιο μελανά χρώματα και να παρομοιάζονται με «ορδές θανάτου;».

«Χωρίς να θέλω  να δικαιολογήσω τον Άλιστον ή άλλους ποδηλάτες, δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να θεωρούμε τους ποδηλάτες ξεχωριστή κατηγορία οδηγών. Είναι κανονικοί άνθρωποι. Ενήλικες που χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς και δεν πρέπει να χαρακτηρίζονται ως ξεχωριστή φυλή που πρέπει να μπει στο στόχαστρο. Το αντιποδηλατικό ρεύμα φουσκώνει από άτομα που έχουν κακή πληροφόρηση».

Τα στοιχεία επιβεβαιώνουν τον ισχυρισμό του. Σε αυτές τις δεκαπέντε ημέρες που έχουν μεσολαβήσει από το δυστύχημα, οκτώ άνθρωποι έχουν πέσει θύματα των τεσσάρων τροχών,27 έχουν τραυματιστεί σοβαρά και πέντε έχουν εγκαταλειφθεί τραυματισμένα στους δρόμους.

Άρα; Ποιος σκοτώνει ποιόν;

Φωτό: Μα ποιος φαίνεται πιο απειλητικός; Αυτοί ή το κόκκινο τέρας πίσω τους. Πηγή: Shuttestock

Στην περίπτωση του Νατζί Αλ Αλί, του σπουδαιότερου σκιτσογράφου του αραβικού κόσμου, το ερώτημα δεν είναι ποιον τον σκότωσε – ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και ποιος δεν ήθελε να τον σκοτώσει. Και μάλλον είναι και αυτός ένας λόγος για τον οποίο η Σκότλαντ Γιαρντ άνοιξε και πάλι τον φάκελο της δολοφονίας του, τριάντα  χρόνια από τότε που ο Αλί δέχθηκε μια σφαίρα στο Λονδίνο για να αφήσει την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο λίγες ημέρες αργότερα.

Αυτό το ανεξιχνίαστο πολιτικό έγκλημα ερευνά και πάλι η μητροπολιτική αστυνομία του Λονδίνου. Ζητώντας μεταξύ άλλων τη βοήθεια των πολιτών, ελπίζοντας δηλαδή στην ουσία κάποια σιωπή να σπάσει, κάποια στόματα να ανοίξουν. Παράλληλα έδωσε στη δημοσιότητα τις περιγραφές δυο ατόμων που φέρονται να σχετίζονται με την υπόθεση. Και οι δύο, ο ένας νεαρός, ο άλλος μεσήλικας την εποχή του εγκλήματος, έχουν αραβικά χαρακτηριστικά.

Δεν είναι καθόλου βέβαιο, όμως, ότι η σφαίρα που σφηνώθηκε στο πίσω μέρος του κεφαλιού του παλαιστίνιου σκιτσογράφου έφυγε από το πιστόλι ενός Αραβα. Ο Αλί ήταν εξίσου ενοχλητικός και για τους Ισραηλινούς. Τα σκίτσα του, γράφουν οι New York Times, μπορούσε να τα δει κανείς δημοσιευμένα σε μια εφημερίδα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Αλλά και κρεμασμένα στους τοίχους των θρησκευτικά κοσμικών μπαρ της Βηρυτού.

«Η σκέψη του ήταν πραγματικά ανεξάρτητη και ο ίδιος ήταν ένας αδέκαστος κριτής κάθε εξουσίας» λέει ο μελετητής του αραβικού χιούμορ Τζόναθαν Γκάιερ. Και υπήρχε λόγος γι’ αυτή του την απόσταση από κάθε εξουσία: ο Αλί είχε φύγει από το σπίτι του στον πόλεμο που ακολούθησε την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Ηταν δέκα ετών τότε και τα επόμενα χρόνια της ζωής του έζησε σε έναν προσφυγικό καταυλισμό στον Λίβανο.

Πώς να πιστέψει εκεί, σε αυτές τις συνθήκες, ότι είτε το νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ είτε τα αραβικά κράτη ενδιαφέρονταν πραγματικά για την τύχη του παλαιστινιακού λαού;

Φωτό: Η φιγούρα που δεν έλειπε ποτέ από τα σκίτσα του ήταν ένα προσφυγόπουλο, ο Χαντάλα. Πηγή: playersmagazine.it

Αυτή τη φορά ο Αλεξέι Ναβάλνι, μπλόγκερ, ακτιβιστής και ηγετική φυσιογνωμία της αντιπολίτευσης, στόχευσε απευθείας στο Κρεμλίνο: σε βίντεο που ανέβασε στο YouTube και σε ελάχιστες ώρες είχε εκατομμύρια views, εικονίζεται αυτό που ο ίδιος ισχυρίζεται ότι είναι η «μυστική ντάτσα» του ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν. Πρόκειται για τη «Βίλα Σελέγκρεν», μια έπαυλη που κατασκευάστηκε στις αρχές του 20^ου αιώνα στον κόλπο του Βιμπόργκ, κοντά στα σύνορα με τη Φινλανδία.

Οι πρώτες εικόνες της έπαυλης, υπενθυμίζει η Repubblica, δόθηκαν στη δημοσιότητα την περασμένη εβδομάδα από το ανεξάρτητο τηλεοπτικό δίκτυο «TV Ντοτσντ». Ο Ναβάλι δεν έκρυψε την απογοήτευσή του για το γεγονός ότι του έκλεψαν την πρωτιά: «Εσύ ετοιμάζεις μια έρευνα καιρό για την μυστική ντάτσα του Πούτιν και αυτοί βγάζουν το θέμα πριν από σένα…» έγραψε. Σε κάθε περίπτωση, η μυστική ντάτσα είναι ένα πολυτελέστατο συγκρότημα που εκτείνεται σε μια δασική έκταση 485 στρεμμάτων. Εκεί είχαν γυριστεί το 1979 μερικές σκηνές του δημοφιλέστατου σοβιετικού σίριαλ «Σέρλοκ Χολμς και Δόκτωρ Γουότσον». Μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει έναν ξενώνα 1.500 τετραγωνικών μέτρων, ελικοδρόμιο, μόλο, σπίτι για το υπηρετικό προσωπικό 3.000 τετραγωνικών μέτρων, γκαράζ 850 τετραγωνικών μέτρων και ένα ιστορικό αυτοκρατορικό κτήμα 750 τετραγωνικών μέτρων.

«Οι διαστάσεις αυτές δεν τιμούν έναν πρόεδρο» σχολιάζει ο Ναβάλνι στο βίντεο – πολύ περισσότερο που το 2005 κατασκευάστηκε μια επέκταση 1.500 τετρ. μέτρων. Ο Πούτιν, λένε πληροφορίες από την περιοχή, έχει επισκεφθεί τουλάχιστον μία φορά στην έπαυλη, η οποία τυπικά ανήκει στον γιο φίλου του μιντιάρχη που δεν ζει πια. Οι αναλυτές λένε πάλι ότι είναι η πρώτα φορά που ο Ναβάλνι θέτει στο στόχαστρό του τον ισχυρό άνδρα της Ρωσίας αυτοπροσώπως και όχι κάποιον από το στενό του περιβάλλον.

Καλά ξεμπερδέματα.

Φωτό: Ο,τι πρέπει για χλιδή και πλήρη απομόνωση. Πηγή: youtube

Από τον ερχόμενο Φεβρουάριο, οι φοιτητές που επιθυμούν να σπουδάσουν στο πανεπιστήμιο του Μίε θα εξετάζονται και σε ένα επιπλέον μάθημα: σε εκείνο για τους νίντζα, τους μισθοφόρους της φεουδαρχικής Ιαπωνίας που ήταν άσοι στην κατασκοπία, το σαμποτάζ, το μπουκάρισμα, τις δολοφονίες και το αντάρτικο.

Εξαιτίας αυτής της μεθόδου, στην οποία περίσσευε η ταχύτητα αλλά έλειπε η ηθική, οι νίντζα θεωρούνταν πολεμιστές β’ κατηγορίας σε σχέση με τους σαμουράι. Ανάμεσα στον 15ο και τον 18ο αιώνα, πάντως, ήταν εξαιρετικά δραστήριοι στην επαρχία Ιγκα, όπου εκπαιδεύονταν σε μια ειδική σχολή.

Σήμερα, περίπου τρία εκατομμύρια τουρίστες επισκέπτονται την περιοχή και ειδικά το μουσείο που είναι αφιερωμένο στους νίντζα. Αυτό το έντονο ενδιαφέρον, γράφουν οι Japan Times, φαίνεται πως βρίσκεται πίσω από την απόφαση του πανεπιστημίου της επαρχίας να εντάξει τους νίντζα στο πρόγραμμά του.

Ασφαλώς οι φοιτητές δεν θα μαθαίνουν πώς να σκοτώνουν χωρίς να τους παίρνει χαμπάρι κανείς. «Ελπίζουμε να αντλήσουμε διδάγματα από την σοφία των νίντζα, έμπνευση της οποίας αποτελούσε η φύση, για να δημιουργήσουμε μια βιώσιμη κοινωνία» εξηγεί ο Γιούτζι Γιαμάντα, καθηγητής Ιστορίας. Και μαζί με τον βαθμό, μπορεί να παίρνεις και καμιά στολή.

Φωτό: Ενας νίντζα με φόντο τη νομαρχία του Ιμε. Αμα θέλει, μπαίνει χωρίς να τον καταλάβει κανείς. Πηγή: The Japan Times/Kyodo