To Time για ένα κορίτσι 24 χρονών που ξέρει από βάρη / Η Corriere della Sera για έναν προφήτη των καιρών μας / Το Conversation για μια ευθύνη που πέφτει σε λάθος ώμους/ Και το Science History...
  • Time

    Πρόσωπα/ Αριάνα, η ηγέτιδα της επόμενης γενιάς

    Ο τίτλος είναι από αυτούς που βαραίνουν. Ειδικά αν πέσει στους ώμους ενός κοριτσιού ηλικίας 24 ετών που ήδη μετράει μια συναυλία που έγινε στόχος βομβιστικής επίθεσης από τους τζιχαντιστές. Πέρασε ήδη ένας χρόνος από εκείνη την επίθεση που άφησε πίσω της 23 νεκρούς και 250 τραυματίες – οι περισσότεροι από τα θύματα ήταν ανήλικοι. Ήταν 22 Μαΐου, στο Μάντσεστερ Αρένα.

    Η ποπ σταρ από τη Φλόριντα πήρε μια βαθιά ανάσα και επέστρεψε για να μιλήσει για το δράμα που βίωσε και να γίνει εξώφυλλο στο Time που την ανακήρυξε «Ηγέτιδα της επόμενης γενιάς».

    ngl_ariana0528

    «Δεν θέλω αυτό το αρνητικό γεγονός να έχει όλη αυτή τη δύναμη. Είναι η χειρότερη πλευρά της ανθρωπότητας, οπότε προσπάθησα να αντιδράσω». Η Αριάνα κυκλοφόρησε το νέο της σινγκλ «No Tears Left To Cry», πριν από ένα μήνα, αφιερωμένο στα παιδιά του Μάντσεστερ.

    Το νέο της άλμπουμ «Sweetener» αναμένεται στις 20 Ιουλίου. Μέσα της όμως παραμένει αυτό το είδος της μαύρης τρύπας, που βαραίνει περισσότερο από κάθε επιτυχία, φήμη και δόξα. «Η μουσική θα πρέπει να είναι το ασφαλέστερο πράγμα στον κόσμο. Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους εξακολουθώ να νιώθω μεγάλο βάρος κάθε μέρα, είναι η μόνη μου ανάμνηση».

    Χωρίς να το θέλει, η Αριάνα έχει γίνει ένα είδωλο όλων των ηλικιών. Μικροκαμωμένη και εύθραυστη, με ένα αυθόρμητο χαμόγελο στο πρόσωπο. Κι έπειτα είναι τα δάκρυα που της έρχονται στα μάτια σαν να είναι η ίδια ένοχη για ό,τι συνέβη.

    Φωτό: Ξέρει να κοιτάζει ψηλά και μακριά πάντως. Πηγή: The Time
  • Corriere della Sera

    Απώλειες/ Ο άνθρωπος που προφήτευσε πολλά

    Ήταν το 1976, τρία χρόνια πριν την επανάσταση των Αγιατολάχ, όταν ο Μπέρναρντ Λιούις, δημοσίευσε ένα δοκίμιο στην επιθεώρηση Commentary που έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία: ο Λιούις προέβλεπε την κυριαρχία των μουσουλμανικών κινημάτων κι ενός ριζοσπαστισμού που θα έθετε το Ισλάμ στο  επίκεντρο της πολιτικής. Αργότερα, το 1990, θα γινόταν ο πρώτος που θα υπέθετε ότι η πορεία των πραγμάτων θα οδηγούσε σε μια σύγκρουση πολιτισμών ανάμεσα στη Δύση και τον ισλαμικό κόσμο – θέση που τελικά έγινε παγκοσμίως γνωστή όταν την επαναδιατύπωσε με ένα δικό του δοκίμιο ο Σάμιουελ Χάντιγκτον.

    Τι πίστευε αυτός ο προφήτης που άφησε την τελευταία του πνοή προχθές, στα 101 του χρόνια; Γεννημένος το 1916, όταν  στη Μέση Ανατολή του Λόρενς της Αραβίας  Γάλλοι και Βρετανοί διπλωμάτες και γραφειοκράτες σχεδίαζαν  επί χάρτου  τα σύνορα του Ιράκ και της Συρίας, ο Λιούις, Βρετανός εβραϊκής καταγωγής, ερωτεύτηκε τόσο πολύ  εκείνα τα μέρη που μετά τις σπουδές του στο Ινστιτούτο Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, αποφάσισε να εντρυφήσει στον  αραβικό, τουρκικό και περσικό πολιτισμό μελετώντας τις αντίστοιχες γλώσσες και κουλτούρες για να μάθει τελικά, πολύ καλά ή λιγότερο καλά, καμιά 15αριά γλώσσες.

    Παρέμεινε ένας παθιασμένος μελετητής ακόμα και όταν, μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ,  η δυνατότητα γι’ αυτόν να ταξιδεύει ελεύθερα στη Μέση Ανατολή περιορίστηκε αρκετά, όπως σημειώνει η Corriere della Sera. Που λέει ακόμη ότι ήταν ένας αξιόλογος ιστορικός, ο οποίος παρά τις κοφτερές αλλά τεκμηριωμένες απόψεις του, αμφισβητήθηκε από πολλούς για τις αμφιλεγόμενες επιλογές του: την υποστήριξή του στον πόλεμο του Ιράκ για την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν και την άρνησή του να αναγνωρίσει ως γενοκτονία τη σφαγή των Αρμενίων, πριν 103 χρόνια, από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

    Ορκισμένος αντίπαλος των αραβικών δικτατοριών θα αποδειχτεί  ακόμα μια φορά προφήτης  αφού προσδιόριζε στο δοκίμιό του «License to kill» τον Οσάμα μπιν Λάντεν ως τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τη Δύση. Ηταν αρκετή για να τον πείσει η κήρυξη πολέμου που είχε διαβάσει σε μια αραβική εφημερίδα. Την υπέγραφε ο άνθρωπος που τρία χρόνια αργότερα θα οργάνωνε το τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους.

    Φωτό: Να μας πει και ποιος θα κερδίσει στο τέλος. Πηγή: Corriere della Sera
  • The Conversation

    Υπογονιμότητα/ Ο «ένοχος» είναι ακόμη η γυναίκα

    Πριν από σαράντα χρόνια, στις 27 Ιουλίου 1978, στο βρετανικό νοσοκομείο Royal Oldham, γεννήθηκε η Λόρα Μπράουν, το πρώτο μωρό από εξωσωματική γονιμοποίηση.  Με αυτήν την αφορμή το Conversation ανατρέχει στην ιστορία της υπογονιμότητας, μια ασθένεια – εξηγεί η ιστορικός Τρέισι Λούγκραν – που «φαίνεται σύγχρονη μόνο και μόνο επειδή σήμερα η εξωσωματική γονιμοποίηση την καθιστά πολύ ορατή, ενώ ήταν κάποτε ταμπού και οι υιοθεσίες ήταν πιο συχνές, αλλά λιγότερο εμφανείς. Γνωρίζουμε ότι το 2010 υπήρχαν 48,5 εκατομμύρια υπογόνιμα ζευγάρια στον κόσμο, αλλά δεν θα μάθουμε ποτέ πόσοι έχουν υποφέρει από υπογονιμότητα σε προηγούμενες γενιές».

    Ωστόσο, υπάρχουν γραπτά, ιστορίες και ιατρικά κείμενα από την αρχαία Αίγυπτο, αλλά και τη Βίβλο η οποία ξεκινά με την ιστορία της απελπισμένης επιθυμίας της Σάρας  και του Αβραάμ να κάνουν παιδί. Αλλά και στις ισλανδικές σάγκα, στις ινδικές επικές αφηγήσεις και στις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες, βρίσκουμε ιστορίες για την απουσία παιδιών, για θαυματουργές γεννήσεις και υιοθεσίες. Σε προηγούμενους αιώνες το ζευγάρι κατέφευγε σε προσευχές, προσκυνήματα και ιατρικά ή μαγικά φίλτρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι η υπογονιμότητα δεν αυξάνεται, για παράδειγμα λόγω της αύξησης της ηλικίας στην οποία κάνει κάποιος το πρώτο παιδί.  Παράλληλα, όμως, έχει επίσης αυξηθεί η εμπιστοσύνη στις ιατρικές δυνατότητες: «Η ύπαρξη αυτής της τεχνικής, που έγινε άμεσα αποδεκτή ως θαυματουργή, σημαίνει ότι πολλές γυναίκες πιστεύουν ότι λειτουργεί για όλους και εκπλήσσονται όταν ανακαλύπτουν το σχετικά χαμηλό ποσοστό επιτυχίας ενός μόνο κύκλου: κάτω των 35 ετών 32,2% επιτυχία, πάνω από τα 44 μόλις 1,9%, σύμφωνα με τα στοιχεία της Βρετανικής Υγειονομικής Υπηρεσίας του 2010».

    Αλλά αυτό που δείχνει η έρευνα της Λούγκραν είναι ότι σήμερα, όπως και  χθες, οι γυναίκες θεωρούνται κοινωνικά ως κύριοι «ένοχοι» της υπογονιμότητας του ζευγαριού και ότι η αίσθηση της αχρηστίας, της κενότητας και της «ελαττωματικότητας» συνοδεύει ακόμα εκείνους που δεν καταφέρνουν να έχουν παιδιά. Η μελέτη  έδειξε ότι η στειρότητα αποδίδεται κοινωνικά κυρίως στην «γυναικεία ιδιοτέλεια, στην προσπάθεια να οικοδομήσουν την καριέρα τους ή να βρουν τον σωστό σύντροφο».

    Φωτό: Δεν φταίει πάντα εκείνη. Πηγή: Shutterstock
  • Science History

    Απολαύσεις/ Πώς γεννιέται η μυρωδιά ενός βιβλίου;

    Μπορεί να διαθέτει κανείς μια δυνατή μύτη, αλλά το άρωμα ενός βιβλίου είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Η Αν Ελίζαμπεθ Γουίνερ μιλάει στο Science History, με αφορμή την οσμή, στη Βρετανική Βιβλιοθήκη, μιας εγκυκλοπαίδειας ιατρικών φυτών του δέκατου έβδομου αιώνα που γαργάλησε τα ρουθούνια της. Η συγγραφέας προσπαθεί να εξηγήσει αυτή τη φυσική κίνηση την οποία κάθε αναγνώστης κάνει, μερικές φορές ασυνείδητα. Να βάλει τη μύτη του ανάμεσα στις σελίδες, μια οικεία αλλά και συλλογική χειρονομία στο αρωματοπωλείο ενός βιβλιοπωλείου.

    Αλλο μυρίζει βρύα, μούχλα (αλλά ωραία), σανό, άλλο λιβάνι η γενικότερα κάτι καπνιστό. Οι πιο ονειροπόλοι βρίσκουν επίσης κυδώνι, μούρα και μυρωδιά φούρνου μετά το ψήσιμο ενός κέικ. Το μυστικό της μυρωδιάς ενός βιβλίου είναι ότι μπορεί να φανταστεί κανείς: «Μπορεί να προκαλέσει ισχυρά συναισθήματα, μνήμες και αντιδράσεις. Τα παλιά βιβλία έχουν μια ισχυρή και αδιαμφισβήτητη οσμή, αλλά είναι δύσκολο να περιγραφούν. Επειδή δεν υπάρχουν δύο βιβλία που μυρίζουν το ίδιο».

    Αλλά αφήνοντας τις αισθήσεις στην άκρη, πώς δημιουργείται η μυρωδιά ενός βιβλίου; Ένα μείγμα χημικών στοιχείων αποσύνθεσης που συνδυάζονται με τον τρόπο με τον οποίο δημιουργήθηκε το βιβλίο, με το πώς και πού κρατήθηκε, καθώς και με τους ανθρώπους που το έπιασαν στα χέρια τους.

    Φωτό: Μην το διαβάσετε μόνο. Μυρίστε το. Πηγή: Shutterstock



text
  • Εκαναν ντου, λέει, σε πυρηνικό αντιδραστήρα στο ΑΠΘ που είχε ποσότητα ουρανίου. Δεν θα την πάθουμε από τον Πούτιν και θα την πατήσουμε από καταληψίες


    19 Μαρτίου 2024, 08:13