Το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι της ΑΣΟΕΕ και εφεξής (ΑΣΑ), μια εβδομάδα μετά την αναίτια και άδικη επίθεση βίας εις βάρος μου, προχωράει στην «στοχοποίηση της ντροπής». Ενώ μέχρι σήμερα όλα τα ΜΜΕ έχουν σεβαστεί τους οργανισμούς που εκπροσωπώ και έχουν δημοσιεύσει ανώνυμα το περιστατικό βίας εναντίον μου την Τετάρτη 11.10.2017 στην ΑΣΟΕΕ, οι συγκεκριμένοι όχι μόνο δεν αναγνωρίζουν την παραπάνω επίθεση αλλά προσχωρούν στη δημόσια ανακοίνωση και στιγματισμό του ονόματός μου μέσω του ιστότοπου Indymedia. Αποκρύπτουν επιλεκτικά το σύνολο τον ιδιοτήτων μου και σε συνδυασμό με ψευδή περιστατικά, κατασκευή γεγονότων και αυθαίρετων υποθέσεων που αυταπόδεικτα καταρρίπτονται, δίνουν ιδεολογικό άλλοθι στην περαιτέρω στοχοποίηση και εκφοβισμό μου.

Σε αυτήν την πρωτοφανή «σιωπηλή επικήρυξη ντροπής», μέσα από ένα «στημένο» δικαστήριο η μόνη απάντηση στην επιβολή του φόβου, είναι η ειλικρίνεια και η αλήθεια.

Οποιος διαβάσει την προσωπική μου περιγραφή που έδωσα στην δημοσιότητα μια μέρα μετά , τις επίσημες ανακοινώσεις του Πανεπιστημίου και της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης AIESEC και την συγκρίνει με την «στοχοποίηση της ντροπής» μιας εβδομάδας αργότερα, θα καταλάβει ότι δεν μιλάμε για «παιδιά» που μπερδεύτηκαν. Κάποιοι, ενυπόγραφα και κατ’ εξακολούθηση, είναι έτοιμοι για την επιβολή βίας και άδικης στοχοποίησης σε όποιον δεν υποκύπτει στην εξουσία του φόβου, χρησιμοποιώντας άδικη προπαγάνδα.

Ακολουθεί η αντιπαράθεση της αλήθειας στην προσπάθεια διαστρέβλωσης και πρωτοφανού προπαγάνδας για τον χώρο.

Οι επίσημες ανακοινώσεις του Πανεπιστημίου και της AIESEC διαψεύδουν κατηγορηματικά την πρώτη παράγραφο της ανακοίνωσης του ΑΣΑ που αναρτήθηκε στο Indymedia. Η ψευδής περιγραφή του ΑΣΑ αναφέρεται σε ακύρωση της εκδήλωσης της AIESEC «χωρίς περαιτέρω εντάσεις», ενώ αναφορικά με την κατάληξη της παρέμβασης αναφέρεται «σε λεκτικές συγκρούσεις με κάποια από τα μέλη της AIESEC, οι οποίες περιορίστηκαν αυστηρά σε απωθητικές ενέργειες χωρίς καμία παραπάνω κλιμάκωση». Αντιθέτως οι επίσημες ανακοινώσεις Πανεπιστημίου και AIESEC (εδώ) αναφέρονται σε πράξεις βίας όπου μάλιστα η AIESEC αναφέρεται συγκεκριμένα σε σωματική βία κατά ενός νεαρού απόφοιτου ΟΠΑ και κατά μιας 20χρονης φοιτήτριας (sic-!-) ΟΠΑ. Επομένως η επίθεσή μου δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός όπως επιχειρείται να αποδοθεί, δίνοντας κίνητρα και δόλο στο πρόσωπο μου.

Στην επόμενες τρεις παράγραφους της ανακοίνωσης του ΑΣΑ στο Indymedia, επιχειρείται να κατασκευαστεί ένα προφίλ ενός «αντιδραστικού εχθρικού υποκείμενου» όπως αναφέρουν, όπου μέσα από κατασκευασμένα γεγονότα που στερούνται κοινής λογικής, με περιγραφές συνωμοσίας και πολιτικού κινήτρου προσπαθούν να αποδοθεί δόλος και στημένο σκηνικό εκ των υστέρων. Ταυτόχρονα επιχειρείται να δοθεί πολιτικό-ιδεολογικό άλλοθι για συνέχεια στο δημοσιευμένο πλέον όνομά μου για πρώτη φορά μέσω Indymedia (!) και σε στοχοποίηση με απόκρυψη των πραγματικών στο σύνολο ιδιοτήτων μου και όχι τοποθέτηση επί του κάθε αυτού ντροπιαστικού γεγονότος.

Σε αυτό το σημείο θα επαναλάβω ότι βρίσκομαι σε αναπνευστική ανεπάρκεια τελευταίου σταδίου, κυρίως για την κατανόηση των σωματικών μου δυνατοτήτων κατά τη διάρκεια των γεγονότων. Παρά το 80% της αναπηρίας μου δεν υπάρχει κάποιο εμφανές σημείο που να το προδίδει (εκτός και αν είναι κάποιος ιατρός), αλλά υπάρχουν σοβαρές αδυναμίες λειτουργικότητας. Η αναπνευστική μου λειτουργία περιορίζεται στο 27% (FeV%) με δυσκολίες στην αναπνοή και σοβαρό περιορισμό δραστηριοτήτων. Σε περίπτωση όπως η συγκεκριμένη, που ανέβηκα 10 σκαλιά της εισόδου της ΑΣΟΕΕ, πρέπει να κάτσω για 1-2 λεπτά τουλάχιστον ώστε να μπορέσω να επανέλθω σε κατάσταση που να μπορώ να συνεχίσω να περπατώ, να μιλήσω και φυσικά δεν μπορώ να τρέξω σε ενδεχόμενο κίνδυνο. Παρ’ όλα αυτά η αδυναμία σε λειτουργικότητα, δεν μου στερεί την ικανότητα σκέψης και λογικής. Μάλιστα στο πρώτο σημείο της παρουσίασης μου -στην προγραμματισμένη που ακυρώθηκε- αναφέρομαι ακριβώς στους «αόρατους ασθενείς», τα ΑμΕΑ που πάσχουν από σπάνιες ή χρόνιες παθήσεις, ορισμένες πολύ σοβαρές, και δεν είναι εμφανείς εξωτερικά. Φυσικά και τα ΑμΕΑ που δεν έχουν κάποια εμφανή στοιχεία (π.χ. αναπηρικό αμαξίδιο) δεν κυκλοφορούν με κάποια «ταμπέλα» επάνω τους, συστήνονται κανονικά με το όνομά τους, δεν «υποκρίνονται» τον υγιή και δεν έχουν έναν μόνιμο πόνο ή μιζέριας στην έκφραση τους για να μην κινδυνέψουν, αλλά παλεύουν για μια αξιοπρεπή ζωή.

Το ανακατασκευασμένο περιστατικό της ντροπής που στερείται λογικής

Παράγραφος 1η: «Προς το τέλος της δράσης και ενώ η παρέμβαση κυλούσε ομαλά, ένας εκ των συντρόφων που μοίραζε κείμενα είδε έναν -πιθανώς- φοιτητή να πετάει κάτω προκλητικά το κείμενο που του δόθηκε. Όπως είναι αναμενόμενο τον ενημέρωσε πως αν δεν τον ενδιαφέρει η ανάγνωση των πολιτικών μας κειμένων, μπορεί απλά να τα αγνοεί αντί να τα απαξιώνει. Εκείνος επιχείρησε να πάρει όλα τα κείμενα από τα χέρια του συντρόφου και να τα πετάξει ενώ παράλληλα επιδίωξε την βιντεοσκόπησή μας. Αμεση αντίδρασή μας ήταν να μαζευτεί στο σημείο περιορισμένος αριθμός συντρόφων και να δει τι συμβαίνει, ένας εκ των οποίων του πήρε το κινητό από το χέρι, διέγραψε το βίντεο και έπειτα το επέστρεψε. Ο εν λόγω τύπος σε εκείνο το στιγμιότυπο, ξεκίνησε στοχευμένα να κλιμακώνει την ένταση φωνάζοντας “ποιοι είστε εσείς/πόσοι είστε/τι άντρες είστε για να τα βάζετε με έναν” επιδιώκοντας με κάθε τρόπο την άσκηση σωματικής βίας σε βάρος του. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι όταν μια από τις συντρόφισσες επιδίωξε να μιλήσει μαζί του και ήρεμα να τον απομακρύνει από το χώρο, αυτός υποτιμητικά την αγνοούσε και συνέχιζε με εριστικό τρόπο να προκαλεί τους συντρόφους εκμεταλλευόμενος την προσοχή του κόσμου που είχε συγκεντρωθεί στο σημείο. Σε καμία περίπτωση σαφώς, δεν αναφέρθηκε από τον ίδιο ή από τα παρεβρεθέντα μέλη της οργάνωσης ότι πρόκειται για άτομο ΑμΕΑ, όπως χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στις μετέπειτα δηλώσεις του προκειμένου να μας στοχοποιήσει. Παρά τις εμφανείς και έντονες προσπάθειές του ουσιαστικά “να τις φάει” εμείς καταφέραμε να τον απωθήσουμε από το χώρο προκειμένου να συνεχιστεί ομαλά η παρέμβαση, περιορίζοντας την αντιπαράθεση σε λεκτικό επίπεδο και ήπια σπρωξίματα».

Οπως αναφέρω και στην πρώτη μου και άμεση δημοσίευση/καταγγελία του περιστατικού πράγματι πήρα το φυλλάδιο που μοιραζόταν στο πλατύσκαλο, όπως συνηθίζω πάντα (τρένο, πλατείες κλπ) ενώ προφανώς δεν μπορούσα να γνωρίζω εκ των προτέρων περί τίνος πρόκειται. Διαβάζοντας διαγώνια τον τίτλο το πέταξα ακαριαία καθότι δεν με ενδιαφέρει και συνέχισα να προχωρώ στο κατώφλι. Τέτοια πρόκληση λοιπόν (!) ώστε οι δύο που μοίραζαν τα φυλλάδια να με «βουτήξουν» σταματώντας με και απωθώντας με στον τοίχο με φωνές και κατά συνέπεια να αρχίσει να μαζεύεται το υπόλοιπο πλήθος «συντρόφων». Όπως τεκμηρίωσα, η αναπνευστική μου κατάσταση δεν μου επέτρεπε ούτε να απαντήσω, ούτε να μπορώ να διαφύγω. Είναι τουλάχιστον αστείο να προσπαθώ μόνος μου να προσπαθώ να πετάξω και να επιτεθώ στο σύνολο των φυλλαδίων, όταν ήμουν για συγκεκριμένους λόγους στην σχολή και δεν είναι η καθημερινότητά μου.

Αν ήταν στο ενδιαφέρον μου η αντίδραση κατά της παρέμβασης που αναφέρεται στο φυλλάδιο, θα ήμουν με τους υπόλοιπους «κατηγορουμένους» της AIESEC στα πρωινά επεισόδια όπου θα «αξιοποιούσα» και το περιστατικό καλύτερα. Οταν όμως είμαι μόνος και με έχουν περικυκλώσει 15-20 άτομα και μου επιτίθενται λεκτικά και με ήπια σπρωξίματα που κλιμακώνονται σταδιακά, βγάζω το κινητό και προσπαθώ να κάνω livestreaming. Προσοχή livestreaming ως μέσω προστασίας και όχι βιντεοσκόπηση «ρουφιανιάς» που βολεύει στην κατασκευή εχθρού, καθώς όπως παραδέχονται και οι ίδιοι δεν γινόταν κάποιο επεισόδιο εκείνη την στιγμή ώστε να έχει ενδιαφέρον να καταγραφεί, όπως πιθανότατα το πρωί.

Οπως μαρτυρά το «στιγμιότυπο της ντροπής», που είναι μέχρι και σήμερα στον προσωπικό μου τοίχο στο facebook, έχει προλάβει να καταγραφεί ένα (1) μόλις δευτερόλεπτο στραμμένο στο πάτωμα όπου φαίνονται και τα πόδια των «συντρόφων» που με έχουν στριμώξει σε απόσταση αναπνοής (φορώ κόκκινα παπούτσια). Στο σημείο εκείνο επιτέθηκαν σε εμένα και στο κινητό όπου και κόλλησε η κάμερα στο 1’’ στις 11 π.μ. προτού προλάβει να καταγράψει. Για αυτό και είναι κολλημένο, αλλιώς ως livestreaming θα συνέχιζε να καταγράφει. Προφανώς δεν μπορεί το κινητό και να καταγράφει ταυτόχρονα βίντεο και να κάνει livestreaming και μάλιστα την στιγμή που μου αποδίδονται «σούπερ» ιδιότητες, να επιτίθεμαι και σε φυλλάδια και μάλιστα μπροστά σε τόσους «συντρόφους» (!).

Φυσικά εφόσον το κινητό «κόλλησε» στο livestreaming από τη βίαια αρπαγή του, είναι αστεία η αναφορά ύπαρξης, αναζήτησης και διαγραφής βίντεο όταν μάλιστα η ενεργοποίησή του γίνεται με fingerprint ή κωδικό. Αντιθέτως όταν κατάλαβαν ότι έγινε παρεξήγηση λόγω κεκτημένης ταχύτητας και συσσωρευμένης έντασης εξαιτίας προφανώς των πρωινών επεισοδίων και τους προκάλεσα να μου δείξουν τι υπάρχει μέσα στις φωνές/κατηγορίες , μου το επέστρεψαν στην πορεία της βίαιης απομάκρυνσής μου μέχρι το πεζοδρόμιο.

Οπως και ο ίδιος αναφέρω όταν έχουν πάρει βίαια το κινητό μου ως μοναδικό μέσο προστασίας και πέφτουν οι πρώτες ξώφαλτσες φάπες -κυρίως από αυτούς που μόλις εισέρχονται στο μπάχαλο και δεν ξέρουν ακριβώς περί τίνος πρόκειται, αλλά έχουν προβάλει πάνω μου τον εχθρό του «συστήματος» χωρίς να με γνωρίζουν- η μόνη μου άμυνα είναι να φωνάξω όπως γίνεται σε κάθε άνιση και χωρίς τρόπο διαφυγής επίθεση. Να προστατευτώ από τους μάρτυρες φοιτητές και καθηγητές που παρευρίσκονταν, και πράγματι λειτούργησε αναχαιτιστικά εν μέρει. Φωνάζοντας αναδεικνύω ότι είναι 15-20 εναντίον ενός, που αν εξαιρέσω το τελευταίο χτύπημα στην πόρτα από κάποιον που βρισκόταν εκεί, ο στόχος τους πλέον -ύστερα από τις φωνές μου και τις εκκλήσεις στον θυρωρό- είχε μετατραπεί σε βίαια απομάκρυνση, παρά την θέληση μου, από τον ευρύτερο χώρο κυριαρχίας της συγκεκριμένη ομάδας

Στο forum της σχολής από την ίδια μέρα του επεισοδίου, πολύ πριν δηλαδή τη δημόσια καταγγελία μου, υπάρχουν μάρτυρες του περιστατικού της ντροπής που χαρακτηριστικά αναφέρουν. «Μπαίνω στη σχολή 11 παρά και βλέπω 15-20 άτομα από το “αυτοδιαχειροζόμενο στεκι ασοεε” οι οποίοι μόλις έχουν καταστρέψει μια εκδήλωση της AIESEC, χωρίς κάποιον λόγο, να έχουν στριμώξει σε μια γωνία έναν από τους ομιλητές της εκδήλωσης αυτής. Τον ομιλητή τον τραμπούκισαν και του έριξαν μερικές σφαλιάρες. Ντράπηκα τόσο πολύ που είμαι φοιτητής σ’ αυτό το πράγμα γιατί πανεπιστήμιο δεν το λες. Ήθελα να βοηθήσω να κάνω κάτι αλλά τι να κάνω μόνος μου».

Η προπαγάνδα ιδεολογικής στοχοποίησης

Παράγραφος 2η «Μέσα στις επόμενες ημέρες δημοσιεύτηκε ένα άρθρο στη φιλελεύθερη lifo που αφορούσε το περιστατικό και προς έκπληξή μας ανακαλύψαμε ότι ο αντιδραστικός τύπος στην παρέμβασή μας είναι άτομο ΑμΕΑ και μάλιστα εμείς αυτό το γνωρίζαμε και τον ξυλοκοπήσαμε και από πάνω. Επίσης ανακαλύψαμε ότι επρόκειτο για έναν από τους κεντρικούς ομιλητές της εκδήλωσης, και εδώ μας γεννάται η εξής απορία: γιατί ενώ είχε επίσημα ακυρωθεί η εκδήλωση ο συγκεκριμένος αποφάσισε να υποκριθεί πως είναι ένας φοιτητής που απλώς ενδιαφέρεται για την παρακολούθησή της; Η σπουδαιότερη όμως ανακάλυψή μας είναι ότι ο Δημήτρης Κοντοπίδης, όπως ονομάζεται, έχει υπάρξει μέλος του πολιτικού κόμματος “Ποτάμι” έχοντας θέσει υποψηφιότητα στις ευρωεκλογές το 2014 . Καθόλου τυχαία λοιπόν δεν μας φαίνονται, ούτε ο τρόπος που διαχειρίστηκε την κατάσταση στην ΑΣΟΕΕ ούτε η έκταση που έλαβε το θέμα στη συνέχεια στα ΜΜΕ, καθώς όπως αποδείχθηκε είχε ισχυρές διασυνδέσεις σε όλο το επικοινωνιακό-πολιτικό σύμπλεγμα».

Στην σχολή προσήλθα στις 11 παρά, όπως είχα προγραμματίσει, μία ώρα δηλαδή πριν από την προγραμματισμένη ομιλία μου. Θεώρησα ότι μπορώ να εκμεταλλευτώ το απρογραμμάτιστο κενό χρόνου που προέκυψε με τη βίαιη ακύρωση της εκδήλωσης και να συναντηθώ με τις δύο φοιτήτριες της ΑΣΟΕΕ που συνεργαζόμαστε σε ένα project ενδυνάμωσης ΑμΕΑ της Μοκε και θα παρακολουθούσαν την ομιλία μου. Δεν υποκρίνομαι λοιπόν τον φοιτητή, θεωρώ ότι έχω κάθε δικαίωμα εισόδου στην σχολή, χωρίς να έχω ταμπέλα ΑμEA πάνω μου για να μην τις «φάω». Οταν διεκδικώ ισότιμη πρόσβαση και συμμετοχή των ΑμΕΑ στο κοινωνικό γίγνεσθαι οφείλω να καταγγείλω δημόσια το περιστατικό πρωτοφανούς και αδικαιολόγητης βίας. Εχω αναγκαστεί να προχωρήσω και σε αντίστοιχες καταγγελίες κατά γιατρού, κατά φαρμακευτικής, ως οφείλω με συνέπεια της θέσης ευθύνης μου ως εκπρόσωπος ασθενών. Το περιστατικό το έστειλα σε διάφορα ΜΜΕ, αλλά πιθανολογώ ότι δεν δημοσιεύτηκε άμεσα, επειδή το έστειλα στο info@ η όποιο email βρήκα στο Διαδίκτυο καθώς δεν γνώριζα αρμόδια πρόσωπα, παρά από την Lifo με μια μέρα καθυστέρηση. Η Lifo ανταποκρίθηκε καθότι γνώρισα τον αρθρογράφο σε εκδήλωση του TEDX Patras το 2013 που μίλησα για την πάθησή μου. Το 90% των δημοσιεύσεών μου σχετίζονται με την πάθηση μου, την αναπηρία και τις χρόνιες παθήσεις και τον αγώνα που δίνεται σε κάθε επίπεδο. Το υπόλοιπο 10% στις δράσεις κοινωνικής επιχειρηματικότητας και πολιτικής υγείας. Τα ΜΜΕ λοιπόν αγκάλιασαν αυτήν την προσπάθεια που κάνουμε κάποιοι ασθενείς- μαζί τους και εγώ , κυρίως μετά την εκπομπή των «Πρωταγωνιστών» το 2012, το πρώτο ντοκιμαντέρ στην πάθησή μας που μας έδωσε μεγάλη δύναμη στον αγώνα διεκδικήσεων.

Αυτή ήταν και η αφορμή να αναλάβω τον Τομέα Αναπηρίας & χρονίων Παθήσεων στο Ποτάμι, ως προέκταση από μεγαλύτερη θέση ισχύος, στην χάραξης πολιτικής υγείας που συμμετέχω ως εκπρόσωπος ασθενών. Τότε πιο ρομαντικός και άπειρος , θεωρούσα ότι λείπουν οι σωστοί πολιτικοί, ότι οι αποφάσεις και οι αλλαγές έρχονται από «πάνω». Για αυτό και ήμασταν υποψήφιοι στις ευρωεκλογές ενεργοί πολίτες χωρίς κομματικό παρελθόν, «ειδικοί» σε διαφορετικούς τομείς. Λίγα χρόνια αργότερα αντιμετωπίζοντας το σκληρό πρόσωπο της πολιτικής συνειδητοποίησα ότι αν δεν είναι έτοιμοι οι πολίτες για αλλαγή, οι πολιτικοί αδυνατούν να την προωθήσουν και να την εφαρμόσουν. Οι πολιτικοί είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας. Διαπίστωσα ότι η βάση της κοινωνίας είναι σαθρή και πλέον με αυτήν σαν προτεραιότητα χρειάζεται κάποιοι να αναλάβουμε τον μακρύ τον δρόμο της δημιουργίας συνειδήσεων και υπεύθυνων πολιτών. Αποτραβήχτηκα λοιπόν ένα σκαλί πίσω, εκεί που ήμουν πρωτίστως, στην κοινωνία των ενεργών πολιτών και επικεντρώθηκα στην ενδυνάμωση ΑμΕΑ που γνώριζα καλύτερα.

Η προσωπική μου διαδρομή λοιπόν, έχει συνέπεια λόγων και έργων. Από την πρώτη στιγμή που συσχετίζομαι με το «επικοινωνιακό-πολιτικό σύμπλεγμα» όπως κατηγορούμαι, αφορά τις δράσεις ενδυνάμωσης των ΑμΕΑ και τις διεκδικήσεις των δικαιωμάτων μας. Η έκταση λοιπόν που δόθηκε στα ΜΜΕ και στην κοινωνία, αφορούσε το αποτρόπαιο περιστατικό βίας, που όπως αναδεικνύεται δεν ήταν μεμονωμένο και πλέον προχωρά σε επίπεδο της ιδεολογικής στοχοποίησης μέσω προπαγάνδας και προαναγγελία νέων επιθέσεων.

Τα ΑμΕΑ μπορούμε έχουμε δικαιώματα, ικανότητες, δημιουργούμε και δεν φοβόμαστε!

Παράγραφος 3η: «Σε κάθε περίπτωση λοιπόν μας είναι εμφανές ότι το συγκεκριμένο άτομο σκόπιμα έστησε ένα σκηνικό θυματοποίησης προκειμένου η ιστορία του να πουλάει στα μίντια. Ωστόσο, η εικόνα που αντικρίσαμε εμείς δεν είχε καμία σχέση με την περιγραφή που έδωσε ο ίδιος σχετικά με το ότι κατέφτασε “λαχανιασμένος”, καθώς είδαμε ένα άτομο που φώναζε ασταμάτητα και ήταν διατεθειμένο να πουλήσει τσαμπουκά και να δημιουργήσει μεγάλη ένταση. Σε καμία περίπτωση δεν έδειξε να πιέζεται ή να προσπαθεί να προστατεύσει τον εαυτό του. Από τη μεριά μας είναι ξεκάθαρο ότι αντιπαρατεθήκαμε με ένα αντιδραστικά εχθρικό υποκείμενο που είχε σκοπό να δημιουργήσει πρόβλημα στην παρέμβασή μας και όχι με ένα άτομο με 80% αναπηρία, καθώς επαναλαμβάνουμε πως ο ίδιος σκόπιμα το απέκρυψε. Όλα αυτά έλαβαν χώρα στο ισόγειο της σχολής, ενώ υπήρχε πλήθος φοιτητών καθώς επρόκειτο για ώρα διαλείμματος.
Στην αρχή του άρθρου που ο ίδιος παρέδωσε στη lifo πέρα από την εκτενή -και παράλληλα ψευδή- περιγραφή του περιστατικού, δεν έχασε την ευκαιρία να αναφερθεί στην ανενόχλητη παρουσία των μεταναστών μικροπωλητών στο πεζοδρόμιο της ασοεε, την οποία συγκρίνει με την αρχιτεκτονική σχολή όπου φοιτούσε, θίγοντας έτσι το ζήτημα του παρεμπορίου και της “ανομίας” στις σχολές του κέντρου της μητρόπολης… Στους ίδιους χώρους όμως εμείς δραστηριοποιούμαστε πολιτικά εδώ και χρόνια και βλέπουμε τους εχθρούς μας στα πρόσωπα κάθε σεκιουριτά, ρουφιάνου φοιτητή, φασίστα καθηγητή και καριερίστα εθελοντή. Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, επιδιώξαμε και επιτύχαμε την ακύρωση της εκδήλωσης της AIESEC και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε στο μέλλον, καθώς αυτή η οργάνωση αποτελεί ισχυρό πυλώνα των ιδιωτικοοικονομικών σχέσεων του κατά τ’ άλλα δημοσίου πανεπιστημίου. Για όλα τα παραπάνω και παρά τη διάσταση που προσπάθησαν να δώσουν στο θέμα, εμείς εμμένουμε στη στάση μας: Αμα ξανάρθει η AIESEC θα φύγει με σφαλιάρες».

Από την πρώτη στιγμή του περιστατικού, σε έναν ψύχραιμο «σύντροφο» που φαινόταν λογικός του ανέφερα ότι έχω αναπνευστικό πρόβλημα και περιμένω μεταμόσχευση. Παρά του ότι μπορούσε να ενημερώσει κατάλληλα τους υπόλοιπους, δεν το έκανε – θέλω να πιστεύω λόγω αδυναμίας αντίληψης της σοβαρότητας της κατάστασής μου, καθώς δεν είναι γιατρός. Για εμένα είναι κατανοητό. Εστω και στο τέλος που μου πρότεινε -από συμπάθεια υποθέτω και όχι ειρωνεία – να μην μπλέκω στο μέλλον και να μην ξαναπατήσω εφόσον έχω πρόβλημα υγείας, τον κατανοώ επίσης ως μέρος της συνολικής παρεξήγησης που υπάρχει στην κοινωνία. Οτι είμαστε δηλαδή για κάποια θέματα πολίτες β’ κατηγορίας και δεν πρέπει να ασχολούμαστε, να μπλέκουμε κ.λ.π. Οταν όμως η «αγωνιστικότητά» του και πλέον του συνόλου αυτών που υπογράφουν την στοχοποίηση της ντροπής, «πνίγει» την αλήθεια, κατασκευάζει γεγονότα και στο τέλος προπαγανδίζει και στοχοποιεί, θεωρώ ότι υπάρχει σοβαρό θέμα αυτοκριτικής και αξιών. Παρ’ ότι θυμάμαι έναν προς έναν τους περισσότερους, μου είναι εύκολο να ξεχάσω το «ατυχές» γεγονός απρόκλητης και άδικης βίας και να συνεχίσω επικεντρωμένος το έργο μου.

Εχω κάνει και εγώ λάθη στην ζωή μου και μαθαίνω από αυτά. Ολοι αξίζουμε δεύτερη ευκαιρία. Μάλιστα ως παιδί που μεγάλωσα σε οικογένεια με εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες (έχασα πατέρα στα 17, ο αδελφός μου επίσης ΑμΕΑ κλπ) ήμουν πάντα ο outsider, το παιχνίδι της ζωής ήταν χαμένο εξ αρχής. Η κοινωνία που ζούμε, το κράτος, οι συνθήκες περίθαλψης ήταν πάντα αφορμή για αντίδραση. Οι ευπαθείς ομάδες τα πρώτα θύματα. Μέσα όμως από τις δυσκολίες κατανόησα την ανάγκη θετικής αντίδρασης, της ανάληψης ευθυνών και πράξεων. Της δημιουργίας σε αντίθεση με την στείρα καταγγελία και καταστροφή.

Εχω αρνηθεί πολλές φορές να βγω προσωπικά στα ΜΜΕ γενικά αλλά και στο συγκεκριμένο περιστατικό. Στόχος είναι να ανατρέψουμε την εικόνα μιζέριας, την εικόνα λύπησης που επικρατεί στην κοινωνία για τα ΑμΕΑ. Στόχος να αξιοποιούμε την δημοσιότητα για κάτι που πραγματικά αξίζει να ακουστεί. Τα ΜΜΕ ήταν και θα είναι αρωγός στο έργο μας είτε πρόκειται για καμπάνια ενημέρωσης , είτε για κάποια δράση που αξίζει να αναδειχθεί, είτε για ένα σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε.

Ο εθελοντισμός λοιπόν έχει «ταβάνι». Για αυτό και βασικό μας όραμα στην Κοιν.Σ.Επ ενδυνάμωσης ΑμΕΑ που δραστηριοποιούμαι, είναι να αποδείξουμε ότι τα ΑμΕΑ όχι μόνο είναι ικανά να είναι εθελοντές και να εργάζονται, αλλά να καινοτομούν και να επιχειρούν. Εχουμε ικανότητες και δικαίωμα στην ισότιμη πρόσβαση, στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Δεν αποδέχομαι λοιπόν face control, ή πιστοποιητικό φρονήματος από οποιαδήποτε ομάδα, για να κυκλοφορώ ελεύθερα στην ΑΣΟΕΕ, στην Αρχιτεκτονική, στο κάθε Πανεπιστήμιο ή περιοχή που ορίζει το πρόγραμμά μου.

Τέλος, ο φόβος δεν συνάδει με το σύνολο της προσωπικής μου διαδρομής και προσωπικότητας ή τις αξίες που πρεσβεύω.

* O Δημήτρης Κοντοπίδης είναι αρχιτέκτων, πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας για την Ινώδη Κυστική Νόσο

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News