Πού πάω σήμερα; Πτήση απευθείας ή πάλι transit, μέσω Μονάχου, Φρανκφούρτης, Βιέννης; Με τη βαλίτσα τόση ώρα, το τηλέφωνο σκουλαρίκι ανάμεσα στις πτήσεις. Είναι το laptop φορτισμένο, θα περιμένουν τα παλικάρια μου στο αεροδρόμιο; Παίρνουν ευρώ στη Ρουμανία; Πόσο από το αεροδρόμιο στο γραφείο στη Λιουμπλιάνα… οι συνάδελφοι περιμένουν να μιλήσουμε για το νέο πρότζεκτ όσο πηγαίνω, δε δίνω βαλίτσα θα χάσω χρόνο… Πώς χωράνε χρειαζούμενα και εφεδρικό κοστούμι/πουκάμισα για τρεις μέρες στη χειραποσκευή που επιτρέπεται στην καμπίνα; Παραφουσκωμένη κι η τσάντα του laptop: kindle για διάβασμα, ακουστικά για μουσική, ταινίες, σειρές. Γεια αγάπη μου ‒ δύσκολο να σ’αφήνω με τα παιδιά, μα δουλεύεις κι εσύ, όταν θα γυρίσω φεύγεις με τη σειρά σου… Γιε μου θυμήσου: όσο λείπω να τις προσέχεις ‒ είσαι έφηβος πια, άντρεψες. Κόρη μου καλή επιτυχία στις εξετάσεις, θα πάρω και τηλέφωνο skype από το ξενοδοχείο το βράδυ ανάμεσα στα mail.

«Τα καθίσματά σας στην όρθια θέση», απογειωνόμαστε, κλειστά κινητά, ναι, και το kindle. Οικονομική θέση – λίγο φαγητό. Έχω μίλια, στο transit θα πάω στο lounge να τσιμπήσω εκεί, έχει και free wifi (η δουλειά τρέχει). Άντε να κοιμηθώ στη «γαλατάδικη» την πτήση, στρυμωγμένος στο κάθισμα ή να διαβάσω. Προσγείωση… πίεσε τ’ αυτιά, θα σπάσει το τύμπανο καμιά ώρα. Σέρνω το βαλιτσάκι, lounge ή γρήγορα αλλαγή αεροπλάνου; Στη θύρα άντε πάλι, ανέβα-κατέβα (τουλάχιστον ήταν μία όμορφη αεροσυνοδός… Τί; Ελληνίδα;) Διωράκι, φτάσαμε – έχουμε διαφορά ώρας; SMS «καρδούλες – έφτασα», περιμένει ο team leader της ομάδας μου, πάμε γραφείο. Στον δρόμο αρχίζουμε: «Ο Ιβάν προχώρησε τον κώδικα, ο συνεργάτης δεν έστειλε το patch, η Καταρίνα φεύγει –άδεια μητρότητας–, οι πωλήσεις φωνάζουν, αργούμε». Τί έκανε ο ανταγωνισμός; Εμείς πετύχαμε το τεστ μας, να πάμε παρακάτω; Γραφείο, γρήγορα laptop στο meeting room, καλημέρα στην ομάδα, καφέ στην κοπέλα στην είσοδο, ξεκινάμε. Ή μάλλον, συνεχίζουμε.

Πώς πέρασαν τόσες ώρες, βάλε και την πτήση, κουδούνι είμαι – Θεέ μου, ας μην έχουμε να βγούμε βράδυ. Ιγκοράκο, με πετάς φεύγοντας στο ξενοδοχείο; «Welcome back sir», που λες κοπελιά, να το διαβατήριό μου, δώσε δωμάτιο να πέσω ξερός, δε βλέπω την ώρα να βγάλω παπούτσια, γραβάτα, κοστούμι. Θυμάμαι έχει ένα καλό εστιατόριο κοντά, να φάω κάτι; Καλά, πάλι βράδυ ρουμσέρβις με βλέπω, να θα γίνει η κοιλιά, παρακαλώ κωδικό wifi; Επίσης, ξυπνήστε με στις 06:45, τους αρχίζω πρωί αύριο, πρέπει να δίνω παράδειγμα. Δωμάτιο, νεσεσέρ στο μπάνιο, κρέμασμα πουκάμισα, ρούχα να πέσουν, laptop – skype να πάρω σπίτι. Καληνύχτα παιδιά, σας αγαπώ φιλήστε τη μαμά, φεύγει Τετάρτη πρωί μα γυρίζω εγώ απόγευμα. Βραδιάτικο mail – status report για τη νέα εγκατάσταση. Να δω λίγο «Walking Dead», πάλι αποκοιμήθηκα με το laptop ανοιχτό…

Τελευταία μέρα, ξυπνητήρι, χαράζει! Γρήγορα μπάνιο, ξύρισμα, πρωινό-γίγας… πάλι δεν κρατήθηκα, θα σκάσω, τουλάχιστον θα βγάλω τη μέρα. Πακετάρισμα, ένα ταξί δεσποινίς για αεροδρόμιο, το τιμολόγιο παρακαλώ, ξέχασα κάτι; Γεια σας μέχρι να ξανάρθω – σύντομα.

Υ.Γ. Αφιερωμένο σε όσους πετάμε για δουλειά από το Ελ.Βενιζέλος. Θα μας δείτε συνήθως στις πρωινές «γαλατάδικες» πτήσεις, Δευτέρες, Τετάρτες… Γιατί η Ελλάδα μίκρυνε: σε μεγέθη, σε ευκαιρίες, σε ανθρώπους. Μεγάλωσε σε χολή και μίσος. Και μόνο έξω –κυρίως– μπορείς να κάνεις κάτι παραπάνω.
Σχεδόν κάθε βδομάδα. Η ζωή μας τα τελευταία χρόνια. Ξενιτεμένοι στη χώρα μας – δεν αντέχουμε να φύγουμε μια και καλή, όπως τόσοι συνάδελφοι. Ακόμη. Όσοι γελάτε ειρωνικά, κοπιάστε να το κάνετε. Α, και να πληρώστε όσους φόρους πληρώνουμε. Με το αίμα μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News