Την περασμένη Κυριακή, οι Ελβετοί κλήθηκαν να ψηφίσουν αν τάσσονται υπέρ ή κατά του βασικού εισοδήματος. Ενός εισοδήματος που προοριζόταν να δίδεται χωρίς καμία προϋπόθεση σε όλους τους πολίτες.

Το ερώτημα για πολλούς φαινόταν γελοίο. Διάβασα άρθρα με πομπώδεις τίτλους, δόσεις ειρωνείας (ίσως και κακίας), προτρέποντας άμεση μετανάστευση στην Ελβετία. Είδα αναρίθμητες σαρκαστικές αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Oλοι, έμμεσα ή άμεσα, χλεύαζαν το πώς μπορεί καν να τίθεται τέτοιο δίλημμα. Και μάλιστα για ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό που εκτιμάται πως θα ανερχόταν στα 2500 φράγκα.

Βέβαια, κανείς δεν μπήκε στη διαδικασία να γράψει, παρά μόνο στα πολύ ψηλά γράμματα σε κάποια από τις τελευταίες σειρές της δημοσίευσης, πως με 2500 φράγκα στην Ελβετία ίσα που καλύπτεις (αν καλύπτεις) τις βασικές σου ανάγκες.

Και μετά από όλην αυτήν την παραφιλολογία και τον καταιγισμό σχολίων, έφτασε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος να δικαιώσει το σεβασμό που τρέφω για τη χώρα αυτή και τους πολίτες της που στέκονται αντάξιοι της άμεσης δημοκρατίας που απολαμβάνουν.

Ερχόμενοι στις κάλπες, το ερώτημα δεν ήταν απλό. Ναι, μπορεί να φαντάζει αστείο να αναρωτιέσαι αν θα πρέπει να πεις ναι ή όχι όταν σου χαρίζουν τόσα χρήματα, και μάλιστα ανεξαρτήτως της επαγγελματικής ή της οικονομικής σου κατάστασης. Στην πραγματικότητα όμως το δίλημμα είναι πολύ βαθύτερο.

Μένοντας στην Ελβετία τα τελευταία τέσσερα χρόνια, έχω μάθει μια αρχή που χαρακτηρίζει τους κατοίκους αυτής της χώρας. Ζώντας σε μια ιδιαιτέρως ακριβή χώρα, γνωρίζουν καλά πως το κόστος είναι ανάλογο της ποιότητας. Εχουν μάθει πως μπορείς να πάρεις κάτι φθηνότερο, αλλά πρέπει να αποδεχθείς το γεγονός, ότι πολύ πιθανόν και η ποιότητα να είναι ανάλογη. Και με αυτό το σκεπτικό κατέβηκαν στις κάλπες.

Σίγουρα μια πηγή εισοδήματος χωρίς προϋποθέσεις θα δρούσε αναλγητικά σε μια εποχή που οι ανάγκες που καλούμαστε να καλύψουμε συνεχώς αυξάνονται, ενώ οι απαιτήσεις στην αγορά εργασίας συνεχώς μεγαλώνουν εις βάρος των εργαζομένων. Ποιος όμως μπορεί να εγγυηθεί εκ των προτέρων πως αυτή η ευκολία δεν θα οδηγούσε σε μείωση του εργατικού δυναμικού, σε οκνηρία ή σε μείωση στόχων; Ποιος είναι σίγουρος πως η ανεύρεση των πόρων δεν θα είχε επιπτώσεις στις κοινωνικές παροχές και την ποιότητα των υπηρεσιών; Ποιος μπορούσε να βεβαιώσει πως η χρηματοδότηση για ένα τέτοιο εγχείρημα δεν θα αύξανε την φορολογία με καταστροφικές συνέπειες στην ελβετική οικονομία;

Παρόλο που το ερώτημα φαινόταν εύκολο, και παρόλο που η οικονομία της χώρας έχει τη δυναμική να εξαλείψει τυχόν άμεσες δυσμενείς επιπτώσεις, οι Ελβετοί δεν κατέβηκαν να ψηφίσουν με βάση το προσωπικό τους συμφέρον, το σήμερα ή το αυτονόητο. Ψηφίσαν με σοβαρότητα και σκεπτικισμό,  ώστε το ευήμερο παρόν τους να μπορεί να τροφοδοτήσει το μέλλον τους. Ψήφισαν ΟΧΙ κατά 75% περίπου και πράγματι μου είναι δύσκολο να σκεφτώ την έκβαση ανάλογης ψηφοφορίας κάπου αλλού.

Δεν τάσσομαι ούτε υπέρ ούτε κατά του εν λόγω δημοψηφίσματος. Είναι αφελής όποιος νομίζει πως μπορεί να ξέρει τις συνέπειες μιας τέτοιας απόφασης. Αυτό που ξέρω όμως με σιγουριά είναι πως κάθε αποτέλεσμα θα επηρέαζε βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα την οικονομία, την κοινωνία, όλους.

Οποια απόφαση πρέπει να λαμβάνεται με γνώμονα το μέλλον, γιατί όσο μακρινό και να φαίνεται το αύριο, τελικά έρχεται γρηγορότερα από όσο περιμένουμε. Κάποιος κάποτε θα υποστεί τις συνέπειες των επιλογών μας, μπορεί να είμαστε εμείς οι ίδιοι, μπορεί να είναι τα παιδιά μας.

Αν μη τι άλλο εμείς οι Έλληνες θα έπρεπε να έχουμε μάθει μέχρι τώρα πως είναι να πληρώνεις τα λάθη του παρελθόντος…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News